Κάτι πουθενάδες απ' τα φιόρδ

Συμβαίνει πια τόσο συχνά που έχει καταντήσει ρουτίνα. Βάζω να ακούσω ένα άλμπουμ, οι πρώτες νότες μου δημιουργούν την αίσθηση ότι πρόκειται να ακούσω επιτέλους κάτι ξεχωριστό. Επτά λεπτά αργότερα έχω αρχίσει να χάνω το ενδιαφέρον μου. Δέκα λεπτά μετά, την υπομονή μου. Το τέταρτο τραγούδι θα παίξει μόλις ένα λεπτό, τα υπόλοιπα μετά βίας μισό. Και ξυπνάει ο μαθουσάλας μέσα μου και γκρινιάζει που η μουσική δεν είναι όπως παλιά, τότε που έβαζες τον δίσκο στο πικάπ και δεν τον έβγαζες προτού στάξει λιωμένο βινύλιο στο χαλί και η θερμότητα της βελόνας λιώσει τα παγάκια στην κατάψυξη του γείτονα. Δεν ξέρω αν φταίει που οι δισκογραφικές είναι πια τόσο απελπισμένες και δίνουν δικαίωμα στο όνειρο σε όποιον περαστικό μπορεί να ξεχωρίσει μια μπαγκέτα των ντραμς από μια μπαγκέτα με λουκάνικο και μοτσαρέλα. Ούτε αν η πίεση των συμβολαίων αναγκάζει τα συγκροτήματα να γεμίζουν τα άλμπουμ τους με κομμάτια που συνέθεσαν στη διαδρομή από το καζανάκι ως τον πλανήτη Nirn του Skyrim. Δεν με ενδιαφέρει. Κάποτε οι μουσικοί έστυβαν τη φαντασία τους στα μαγνητοφωνάκια, τα χέρια τους στα τάστα και τα κορμιά τους σε σκηνές κλειστοφοβικών μπαρ με την ελπίδα να τους ακούσει κάποιο αυτί θεού και να δουν τη μούρη τους στο οπισθόφυλλο ενός δωδεκάιντσου. Αυτή τη στιγμή αν κλάσω σε λα μινόρε, μπορεί και να χτυπήσει το τηλέφωνο με πρόταση για τρεις full length κυκλοφορίες, πέντε αν δεν έχω φάει για μεσημέρι.

Και έρχονται κάτι πουθενάδες απ’ τα φιόρδ, κάτι καραφλά σαπρόκοιλα φλωράτζια, με ένα όνομα που σε προϊδεάζει ότι θα ακούσεις αποσπάσματα από το μεροκάματο στη γραμμή παραγωγής της Scania και σε κάνουν να γουρλώνεις με τις πρώτες νότες. Χρωματίζεσαι στη μορφή του απαίσιου κριτικού στον Ρατατούη και γυρίζεις πίσω στα παιδικά ακούσματα των Pink Floyd, στο In Absentia των Porcupine Tree, στο Alternative 4 των Anathema, αγαλλιάζει η καρδιά σου. Στο White Walls έχεις ξεκολλήσει ασυναίσθητα από το πληκτρολόγιο και απλά δίνεις προσοχή, το The Bridge σε βρίσκει ασάλευτο αγκυροβολημένο στον καναπέ να ονειροβατείς και μπαίνει το τέταρτο το κρίσιμο, και όχι μόνο δεν σκέφτεσαι να προσπεράσεις, αλλά βουλιάζεις σε μια λίμνη συναισθημάτων και εκείνου του παλιού λιωμένου βινυλίου.

Και όταν με ένα βιολί ποτιστεί ηλεκτρισμό η σπονδυλική σου στήλη και παγώσεις στην πόση θλίψη μπορούν να γεννήσουν κάτι χαλύβδινες χορδές

όχι μόνο θα αφήσεις αυτά τα σαπρόκοιλα φλωράτζια να σε κάνουν να νοσταλγήσεις μια πατρίδα τρεις φορές σε 17 λεπτά, αλλά θα πεις πως άργησες δυο μήνες να ανακαλύψεις τον καλύτερο δίσκο της χρονιάς…

Πολλά τα λόγια. Ακούστε όλο το All Rights Removed των Airbag εδώ.

credits: Οι ευχαριστίες μου στον Λιάκο που μου τους υπέδειξε. Αν και υποψιάζομαι πως και ο Θωμάς κάπου θα έχει βάλει το χεράκι του.