«Συνεπώς, το ξέσπασμα της λαϊκής οργής, την ημέρα της 71ης επετείου της 28ης Οκτωβρίου, εναντίον του σάπιου και διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, που οδήγησε την Ελλάδα στο κατώφλι της υποτέλειας και της εξαθλίωσης και -ταυτόχρονα- τους Έλληνες στην κοινωνική και οικονομική εξόντωση, είναι η καλύτερη απόδοση τιμής στο έπος του ’40» διαβάζω στην Ελευθεροτυπία. Λαϊκή οργή εναντίον του σάπιου και διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος. Οπωσδήποτε. Γιατί όλες τις προηγούμενες 70 φορές το πολιτικό μας σύστημα, αυτό το αμέμπτου ηθικής, αυτό το σφύζων από ωριμότητα, αξιοπρέπεια και επίγνωση του καθήκοντος μεγαλούργημα του ελληνικού κράτους, φούσκωνε της Ελλάδος τα παιδιά με υπερηφάνεια. Όρθωνε το ανάστημά τους με την απαιτούμενη λεβεντιά ώστε να θαυμάζει το φιλοθεάμων κοινό τον αψεγάδιαστο βηματισμό τους κουνώντας σημαιάκια.
Και να που σάπισε εν μία νυκτί και πέσαν μούντζες. Σάπισε, επειδή δεν μπόρεσε για ακόμη μία φορά με τερτίπια και πουστιές να κρύψει τις βρωμιές του κάτω απ’ το χαλί. Παραφούσκωσε όμως και αυτό το έρμο. Πόσα να χωρέσει, μας πήρανε χαμπάρι οι σύντροφοι, σύντροφε. Αχ τι καλά να χώραγε λίγα ακόμα, να έπιανε το κόλπο για ακόμη μία φορά, για φέτος, για του χρόνου, τι όμορφες παρελάσεις θα κάναμε και πάλι. Τι όμορφα θα ηχούσαν τα παλαμάκια στα αυτιά μας, τανκς και πύραυλοι θα ξανακατέβαιναν με χάρη τη λεωφόρο Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ούτε αγανακτισμένοι, ούτε βωμολοχίες, ούτε ξυλίκια να μας χαλούν τη στρατόκαυλη αισθητική μας. Αυτοσυγκινήθηκα, χαμένε. Είσαι ένας εσύ…
Τι σαγηνευτικά που λαϊκίζεις, αχ πόσο εύκολα σου βγαίνουν, έλα να χαϊδευτούμε πιστεύοντάς τα. Και ύστερα πες μου άλλο ένα παραμύθι να αποκοιμηθώ. Μη μου πεις ότι έτσουξε ξαφνικά, επειδή άγγιξε την τσέπη μου. Μη μου πεις ότι το φιλότιμό μου άρχισε να θίγεται όταν στέρεψε το μπαγιόκο. Ότι τόσα χρόνια ο κόσμος έδειχνε όμορφος με το βλέμμα το αλλήθωρο κάτω απ’ τα μαύρα μου γυαλιά. Ότι ως χαβαλές, ψήφιζα για χαβαλέ τον μεγαλύτερο χαβαλέ ώστε να μείνει κάτι στην πάντα να το αρπάξω. Ότι η συλλογική μου εθνική συνείδηση συνοψίζεται στο να χαιρεκακώ για τον καργιόλη τον δημόσιο υπάλληλο που χάνει τα επιδόματα και τη δουλειά του και μετά να απαιτώ συμπόνια που ο πέλεκυς πήρε αμπάριζα κι εμένα. Μη μου πεις ότι έχω κι εγώ την ηγεσία που μου αξίζει, ότι αυτή είχα πάντα, ότι είμαι σαν και αυτούς. Μη μου πεις ότι είναι αργά για μούντζες Στέλλα.
Μη μου τα πεις όλα αυτά και θα σε γλείφω. Και θα σ’ αγαπάω γιατί θα τα λες ωραία, όπως μου αρέσουν. Γιατί είμαι τρελά αγαπησιάρικος, εγώ, ο λαός της βούρτσας, με το της βούρτσας κράτος, με τους της βούρτσας θεσμούς, που μου αξίζει το κάθε εκατοστό της βούρτσας που τρώω. Μόνο μη μου το πεις. Και μη σου ξεφύγει ούτε παραέξω. Έλα, χάιδεψέ με ακόμα λίγο. Νιαρ.
>> διαβάστε επίσης: ΑΠΟΨΗ,
ΚΟΙΝΩΝΙΑ,
ΣΚΕΨΕΙΣ
6 σχολια:
Αμήν..
Κι επειδή ηδονίζομαι με τον πρώτο ενικό θα το πω το τραγουδάκι κι ας είμαι ο ορισμός του φάλτσου.
Ζόρικος κρεμανταλώ ο καιρός που κουβαλώ
η ζωή μου ντούμπλε-ΦΩ μέσα κι έξω τη φορώ.
Αυτά για τη Σωτηρία της ψυχής.
Μες στο κόλπο είμαι χωμένη και γλυτώνω παρά τρίχα, τώρα είμαι Κουρεμένη και μου κόψανε το βήχα.
Κι αυτά για την Νταλίκα. Αμήν? Πες μου ότι ήρθε η ώρα να προσευχηθώ! Όχι, προτιμώ να τραγουδήσω. Πριν περάσω με μαύρες κορδέλες μπροστά από τη δασκάλα με απαξιωτική στροφή της κεφαλής, να θυμηθώ να θρυψαλιάσω και τον καθρέφτη προηγουμένως. Αλλά αυτό λένε αντιστοιχεί σε γρουσουζιά 7ετίας. Τι Με συμφέρει περισσότερο μωρό μου? Γουφ.
Μ' άρεσε αυτό... Be creative. Zen.
Οκ φίλε μου, δεν θα αντιδράσουμε τότε. Θα αφήσουμε το σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα να παραμείνει ως έχει, γιατί απλά έτσι το βρήκαμε, κι αφού παραλάβαμε χάος τί διάολο να κάνουμε πια κι εμείς???
Βέβαια σε ένα σημείο έχεις δίκιο. Όταν η εθνικοπολιτικοκοινωνική μας συνείδηση εξαντλείται σε τέτοιες ασημαντότητες είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Ως συμβολισμό το επικροτώ. Ως μόνη πράξη αλλαγής, χέσε ψηλά κι αγνάντευε. Αλλά μην γίνεσαι απαισιόδοξος. Πάντα υπάρχει λύση.
Υ.Γ. ΚΑΙ ο Παπούλιας αντιστασιακός???? Μα πόσους έχουμε πια????
Η συνεπαγωγή είναι δική σου, δεν υπονόησα πουθενά ότι δεν πρέπει να αντιδράσουμε. Ωστόσο επίτρεψέ μου να παραμείνω απαισιόδοξος, μιας και δεν διαβλέπω πουθενά απόκλιση από τον πατροπαράδοτο Νυν Υπέρ Πάρτης Αγών. Απλά το σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα έχασε πλέον την αυτονομία να βολεύει την Πάρτη της μάζας μαζί με τη δική του.
Ορθή η παρατήρησις αγαπητέ, αλλά εγώ το θεωρώ αυτό (την έλλειψη αυτονομίας εννοώ) ως μια από τις ελάχιστες θετικές συνέπειες που έχει όλο αυτό το νταβαντούρι. Κομμένα τα ψέματα πλέον, θα αναγκαστεί καθείς να κάνει τον λόγο του πράξη. Ή να μετράει τα λόγια του έστω. Με την προϋπόθεση βέβαια ότι ο Ελληνικός λαός θα επιδείξει την ελάχιστη ωριμότητα.
ΜΙΛΑΡΕΣΥ
Δεν έχεις λογαριασμό; Επίλεξε "όνομα/διεύθυνση URL"
και άσε το δεύτερο πεδίο κενό. Μπορείς και ως ανώνυμος.