Σαν τα μούτρα μου

Κυκλοφορεί και είναι τρέντι. Βραβείο Πες Μου Για Σένα, όπως λέμε «Επίδομα Πλυσίματος Χεριών» ή «Ετήσιο Επίδομα Χρήσης του Κυλικείου». Χαμογελαστή μελισσούλα που γκελάρει; Υπότιτλος «Το Μπλογκ Σου Είναι Υπέροχο»; Σημείο στίξης; Αν δεν είναι αυτό σχέδιο του Πάγκαλου να βγουν από την ανωνυμία τους οι μπλόγκερ, «οι εκβιαστές και ακροδεξιοί» δηλαδή «που δεν έχουν αποδεχθεί τα κοινοβουλευτικά πλαίσια», τότε ποιο είναι; Και αραδιάζει ο κάθε ανυποψίαστος επτά πράγματα για τον εαυτό του που θεωρεί πρέποντα να μάθουν οι αναγνώστες της ΕΥΠ. Το αγαπημένο μου χρώμα είναι το περιοδικό καφεκόκκινο, ωραιότερο μέρος που έχω κάνει σεξ τα βορειοδυτικά στασίδια του Ιερού Ναού Αγίου Νείλου του Μυροβλύτου στο Χατζηκυριάκειο και το φρέσκο κοτόπουλο που παίρνω για μας φροντίζω να 'χει πάντα τη σφραγίδα Βοκτάς. Παίρνουν φωτιά τα Μάκιντος στην Κατεχάκη, πουλάκι μου Αθανάσιε Σαλταπήδογλου της οδού Καρόλου 42 στο Κερατσίνι, για να δούμε τι άλλα αναρτάς στο ιστολόγιό σου. Screenshots του «Ποκαχώνοντας» με φωτοσοπαρισμένο το κεφάλι της Φώφης Γεννηματά; Nα δεις τι όμορφα θα σε ποκαχώσουμε. Θα μυρίσει θαύμα γεύση.

Μακριά όμως από μένα ο χαρακτηρισμός του βομβοφονιά. Παρελθέτω απ' εμού το ποτήριον τούτο, πίνω και απ' το μπουκάλι, δεν σιχαίνομαι. Αφού προσκλήθηκα, θα παίξω. Λίγη μυαλοθύελλα, λίγο όσα πάνε και όσα 'ρθούνε, μην έχετε και ιδιαίτερες απαιτήσεις. Σιγά την προσωπικότητα άλλωστε.

1) Έχω πάθει ηλεκτροπληξία δύο φορές. Την πρώτη όντας φαντάρος στον Πύργο, όταν και με τίναξε ένα κομμένο καλώδιο καμιά δυάρα μέτρα. Ας πρόσεχα, μόνος μου το είχα κόψει λίγο νωρίτερα. Τη δεύτερη φορά με χτυπούσε το ρεύμα συνεχόμενα για κανά λεπτό, μπορεί και περισσότερο, περνώντας μέσα από το χερούλι μιας ηλεκτρικής ντουζιέρας. Η χειρότερη εμπειρία της ζωής μου. Όχι λόγω πόνου, δεν θυμάμαι πόνο. Αλλά λόγω αυτής της απαίσιας αίσθησης ανικανότητας να σταματήσω αυτό που μου συνέβαινε. Το χερούλι είχε κολλήσει στην παλάμη μου σαν μαγνήτης, οι σταγόνες έσταζαν σαν βελόνες επάνω μου, οι μύες μου είχαν παραλύσει και δεν μπορούσα ούτε να φωνάξω, ένιωθα τα πόδια μου βαρίδια δέκα τόνων, τρανταζόμουν και ούρλιαζα μέσα στο κεφάλι μου. Και όταν συνειδητοποίησα ότι ήμουν εντελώς ανήμπορος να κάνω το οτιδήποτε, άρχισα να σκέφτομαι «ώστε έτσι θα πεθάνω». Με έσωσαν οι λαστιχένιες παντόφλες που δεν είχα βγάλει γυρνώντας από τη θάλασσα. Παραδόξως και μάλλον λόγω βιασύνης, μιας και δεν θυμάμαι να το είχα ξανακάνει πριν, ούτε και το επανέλαβα μετά από εκείνη την ημέρα. Κάποια στιγμή γλίστρησα από το τράνταγμα στο πεζούλι που χώριζε το χώρο του ντουζ από το υπόλοιπο μπάνιο, το τηλέφωνο ξεκόλλησε απ’ το χέρι, σωριάστηκα στο πάτωμα και το ουρλιαχτό που μέχρι εκείνη τη στιγμή αντηχούσε μόνο στο μυαλό μου ακούστηκε σε όλη τη γειτονιά. Το μόνο που είχε απομείνει να θυμίζει το περιστατικό, ήταν τα μελανιασμένα μου πόδια. Τη βραδιά που πέρασα προληπτικά στο νοσοκομείο, είχα μια ανησυχία λιγότερη: Το walkman μου δεν υπήρχε περίπτωση να ξεμείνει από μπαταρία.

2) Δεν είμαι φιλόζωος. Δεν συμπαθώ τα σκουλήκια, τις σαύρες και τους βίσωνες, ενώ τα πετροχελίδονα με αφήνουν αδιάφορο. Δεν στεναχωριέμαι που υποφέρουν χιλιάδες κουνέλια και χιμπατζήδες για χάρη της ιατρικής έρευνας, ούτε αλατίζω τα κοψίδια μου χύνοντας δάκρυα πάνω απ’ τη σχάρα. Δεν θέλω βέβαια τα συγκεκριμένα κοψίδια να έχουν ταϊστεί με εγκέφαλο μπαμπουίνου, από αγάπη απέναντι στη δική μου ευζωία, όχι των κοψιδιών. Αν είχα γεννηθεί αμνοερίφιο μάλλον θα με βόλευε να το διαπραγματευτώ το θέμα, έτυχε όμως οι γονείς μου να είναι παμφάγα όντα και σε άλλες εποχές θα κυκλοφορούσα στο δάσος φορώντας μια προβιά τελευταίας κολεξιόν που θα έσταζε ακόμα αίμα, ψάχνοντας αγριογούρουνα για ξεκοίλιασμα. Η βιομηχανοποίηση των πάντων μπορεί να μας απλοποίησε τη ζωή, μας αποξένωσε ωστόσο από ένα απόλυτα φυσιολογικό στάδιο του κύκλου της ζωής - το θάνατο. Αυτό που στις μέρες μας αποκαλούμε αποτρόπαιο θέαμα, τον αποκεφαλισμό μιας κότας για παράδειγμα, οι γιαγιάδες μας το αποκαλούσαν Κυριακή πρωί. Είναι η τροφική αλυσίδα, stupid. Είμαι έτοιμος να χλευάσω την υποκρισία της κάθε μετά συνειδήσεως χορτοφάγου κυράτσας που πασπατεύεται ανέμελα με πούδρες, αϊλάινερ και κραγιόν, όντας ετοιμόλογη να εκφράσει τη δυσπιστία της απέναντι στα πειράματα των εταιριών καλλυντικών σε ζώα. Το ότι για κάποιους τετράποδα με κόκκινο κρέας έχουν περισσότερη «ψυχή» από έναν ροφό, πέρα από το ότι κατεδαφίζει τα όρια της παράνοιας προς κατευθύνσεις νοητικού ξεπεσμού που θα ζήλευε ο ίδιος ο ροφός, φλερτάρει και με το ζωικό ρατσισμό. Μια έννοια που οι ίδιοι οι «ζωόφιλοι» έχουν εφεύρει και οικειοποιηθεί, ανταλλάσσοντας γλωσσόφιλα με γάτες και σκύλους την ώρα που φιλοτεχνούν λοφίσκους με το κατσαριδοκτόνο στις γωνίες.

   Παρεξήγησες, κυράτσα. Σε αντίθεση με σένα, θαυμάζω πολλά ζώα. Θαυμάζω την ίδια τη δομή, την πολυπλοκότητα του ζωικού βασιλείου και την έχω μελετήσει περισσότερο από σένα που αποστήθισες πόσα είδη γάτας κατάγονται απ’ το Σιάμ και πείστηκες πως είσαι ο Δαρβίνος της Κυψέλης. Ξέρεις τι θα σου πρωτοέλεγε ο Δαρβίνος αν σε πετύχαινε σε κανά φανάρι; Ότι το Σιάμ δεν υπάρχει πια, ονομάζεται Ταϊλάνδη από το 1949. Όπως και να ‘χει όμως, άλλος ο θαυμασμός, άλλη η αγάπη. Δεν έχω αγαπήσει ποτέ μου κάποιο ζώο. Δεν είχα ποτέ μου και είμαι σίγουρος ότι αν είχα έναν σκύλο θα τον αγαπούσα - επειδή θα ήταν δικός μου. Κατοικίδια φίλων μου τα βρίσκω όμορφα, χαδιάρικα ή συμπαθητικά, αλλά ως εκεί. Παραδόξως κι εκείνα μου δείχνουν ιδιαίτερη αδυναμία για κάποιον λόγο. Ίσως επειδή δεν ξέρουν ότι έχω κλωτσήσει σκύλο -για να φρίξεις-, αλλά ας πρόσεχε να μη με δάγκωνε πρώτος. Έχω επίσης χτυπήσει σκύλο με το αυτοκίνητο, που μάλλον ήταν βιονικός μιας και όχι μόνο έζησε, αλλά μου τρύπησε και το ψυγείο. Μπορεί να μην το έκανα επίτηδες, αλλά το ότι στεναχωρήθηκα μόνο για το ψυγείο δεν θα σου το κρύψω. Από την άλλη έχω «υιοθετήσει» ένα πάντα στηρίζοντας την προσπάθεια της WWF ενάντια στην εξαφάνισή τους. Εσύ πόσα σκυλάκια φίλησες σήμερα;

3) Λατρεύω το έξυπνο χιούμορ. Καταλαβαίνω ότι μόλις συγκλονίστηκε η ύπαρξή σου, ωστόσο οι περισσότεροι που θέλουν να πιστεύουν ότι εντάσσονται στην ίδια κατηγορία θεωρούν τον Λαζόπουλο κωμικό. Δυστυχώς είναι ελάχιστοι αυτοί που αναγνωρίζουν και εκτιμούν το καλό χιούμορ - και με αυτό, εννοώ το δικό μου - και οπωσδήποτε ακόμα λιγότεροι αυτοί που μπορούν να το εμπνευστούν. Αν μάλιστα είναι αρκετά δεξιοτέχνες ώστε να το εμπλουτίσουν με γενναίες δόσεις σαρκασμού, είμαι διατεθειμένος να τους επιτρέψω να ξεφτιλίσουν τα πιστεύω, την κοσμοθεωρία και το μικροσκοπικό μου πέος μπροστά σε μεγάλες μάζες ανθρώπων και να τους ζητήσω αυτόγραφο μετά την παράσταση. Αν ξεκαρδίζεσαι με τον Tim Minchin και τον Dylan Moran, αν η τελευταία ταινία που σε έκανε πραγματικά να γελάσεις ήταν ο Μεγάλος Λεμπόφσκι, αν βρίσκεις κοινά στοιχεία στον Γούντι Άλεν και τους Μόντι Πάιθον, μπορεί και να σε αφήσω να μου πεις ανέκδοτο με τον Τοτό. Αν όμως κατάφερες και είδες τους τίτλους τέλους του Ηλίθιου και του Πανηλίθιου, να ελπίζεις να ευθυμήσω με όσα λες μόνο αν έχεις ωραίο χαμόγελο.
Και με αυτό, εννοώ κώλο. 

4) Το πρώτο ροκ βινύλιο που απέκτησα ποτέ ήταν το New Jersey των Bon Jovi (αυτό με το Bad Medicine και το Born To Be My Baby), δώρο στο πρώτο πάρτι γενεθλίων που έκανα ως μόνιμος κάτοικος Ελλάδας στην 6η δημοτικού. Να ‘σαι καλά Αγγελική που με έβαλες στο σωστό δρόμο, έστω και με αυτή τη φλωριά. Ως τότε είχα μόνο κάτι δίσκους Kylie Minogue και OPA (oppressive people attack, oppressive people fight back, αν σου λέει κάτι). Από ‘κει μεταπήδησα στους Def Leppard, ακολούθησαν κάτι Alice Cooper, κάτι Appetite for Destruction και καπάκι οι Helloween. Αυτό ήταν. Ηλεκτρικές κιθάρες, παραμορφώσεις, η ιστορία της ζωής μου. Θα παίξω σε στιλ Nick Hornby, ένα ξεπετουά κοπιάρισμα του High Fidelity.

Δίσκοι που έχω ακούσει από την αρχή ως το τέλος πάνω από χίλιες φορές (στην κυριολεξία) από τα παιδικά μου χρόνια μέχρι σήμερα: Erste Allgemeine Verunsicherung - Liebe Tod und Teufel (χιουμορίστες Αυστριακοί, ο πρώτος δίσκος που απέκτησα ποτέ σε ηλικία 8 χρονών, δώρο των γονιών μου, τραγουδάω και τις ανάσες), Def Leppard - Hysteria (ο πρώτος ροκ δίσκος που αγόρασα ποτέ με το χαρτζιλίκι μου), Helloween - Walls of Jericho (οι πρώτες κολοκύθες στο θρανίο), Iron Maiden - Powerslave (θα ήταν και το Seventh Son αν δεν προσπερνούσα συνέχεια το Moonchild ενώ πρώτη Μεϊντενιά που αγόρασα ποτέ ήταν το No Prayer for the Dying, φαντάσου απογοήτευση), Crimson Glory - Crimson Glory (σε εξηντάρα κασέτα που κόπηκε απ’ το πολύ παίξιμο ενώ άκουγα το Azrael, θυμάσαι κασέτες;), Dio - Dream Evil (ναι, ακόμα και το Overlove), Helloween - Keeper of the Seven Keys part I & II (είχα φιλοτεχνήσει βιβλιαράκια με στίχους συν ελληνική μετάφραση συν άπειρες κολοκύθες, το πρώτο μου μουσικό μπλουζάκι είχε το εξώφυλλο του part I, φορώντας το έχω παραλάβει και έπαινο στο Γυμνάσιο), Iced Earth - Night of the Stormrider (κι όμως, μπορείς να κοιμηθείς ακούγοντας το Travel In Stygian), Viper - Theatre of Fate, Blind Guardian - Somewhere Far Beyond (το έναυσμα να διαβάσω το Lord of the Rings), Skid Row - Slave to the Grind (ξύπνιος χαράματα για να δω το βίντεο κλιπ του ομώνυμου τραγουδιού στο Headbanger’s Ball του MTV), Skyclad - Jonah's Ark (μέχρι που είχα σκεφτεί να μάθω βιολί), Conception - Parallel Minds (δέκα λεπτά με έψηνε ο τύπος στο Rock City να το αγοράσω, καλή του ώρα), Queensrÿche - Operation Mindcrime

(είχα φτιάξει δικό μου εσώφυλλο στο LP αποκωδικοποιώντας τους στίχους εξ’ ακοής επί μέρες σε ηλικία 12 χρονών, σωστά κατά μεγάλο ποσοστό όπως αποδείχτηκε όταν το απέκτησα σε cd, εκτός απο κάτι σημεία του στιλ 'I guess Warhol wasn't wrong fame 15 minutes long', ποιος σκατά ήταν πάλι αυτός;), Crimson Glory - Transcendence (το μόνο τραγούδι που έχω κάνει παραγγελιά στο Empire του Κωφίδη στη Θεσσαλονίκη, το Eternal World), Megadeth - Rust In Peace (με σκάλωμα το Tornado of Souls), Angra - Holy Land
(ίσως το πρώτο άλμπουμ με ethnic στοιχεία που άκουσα ποτέ), Skyclad - Prince of the Poverty Line (παραμιλούσα shock the system, shock the system, shock the system επί βδομάδες ενώ λέει shun the system, είδες να μην έχεις στίχους), Fates Warning - Parallels (το άλμπουμ της ζωής μου, μακράν περισσότερα ακούσματα από κάθε άλλο, αν μου έλεγε ο Matheos ότι ο Θεός του έδωσε τις παρτιτούρες μπορεί και να γινόμουν ιεραπόστολος), The Gathering - Mandylion (Anneke van Giersbergen, η μόνη γυναίκα που έχω ερωτευτεί απλά ακούγοντάς την και το Sand & Mercury η πιο στοιχειωτική σύνθεση που έχει γραφτεί ποτέ), Annihilator - Never Neverland (και το πρώτο μου ψευδώνυμο, το Neverland), Dream Theater - Images and Words (έτσι είχα βαπτίσει την «εταιρεία» παραγωγής των δεκάδων κασετών που έφτιαχνα για τους φίλους μου, “Images & Words συν ημερομηνία” έγραφα στη γωνία σε κάθε κάλυμμα), Fates Warning - Inside Out (το άκουγα μέχρι και μέσα στη θάλασσα το καλοκαίρι του ’94), Paradise Lost - Icon (καταθλιψάρα για μήνες), Savatage - Dead Winter Dead (είχα γράψει και κριτική στο περιοδικό Μετρό), Gamma Ray - Land of the Free (η καλύτερη συναυλία που έχω πάει ποτέ η στάση τους στο Ρόδον
γι’ αυτό το άλμπουμ, εξαιρουμένων των Fates Warning φυσικά), Queensrÿche - Promised Land (το μόνο βινύλιο που έχω δωρίσει ποτέ και μάλιστα διαφανές, δεν εκτιμήθηκε όσο έπρεπε), Annihilator - Set the World On Fire (εξαιτίας του είχα ζωγραφίσει το λογότυπο της μπάντας στη θήκη της ηλεκτρικής μου κιθάρας), Blind Guardian - Imaginations From the Other Side (χορηγός συμπαράστα- σης στις Πανελλήνιες), Wasp - The Crimson Idol (σε όλες τις μεγάλες
μου καψούρες έχω αφιερώσει το Hold on to my Heart), Fates Warning - A Pleasant Shade of Gray (το κορυφαίο progressive άλμπουμ όλων των εποχών, Pink Floyd και αηδίες) και από ελληνικά Χάρρυ Κλυνν - Νάτην Φάτην (σόρι μαμά και μπαμπά, ήξερα που είχατε κρυμμένη την κασέτα και πέραν του ότι έμαθα έναν σκασμό βρισιές, έφτασα σε σημείο να ξέρω και όλη την παράσταση απ’ έξω - ογιάλα παρτίδο λα μπαγλάμα χλάθα χλούθα λέμε), Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας - Ζεστά Ποτά (πόσες συναυλίες γυρίσαμε, πόσες;) και Νίκος Ξυλούρης - Σάλπισμα (η φωνή του,
ο εθνικός μας ύμνος). Σίγουρα ξεχνάω κάμποσα, γεγονός είναι πάντως ότι από μια ηλικία και έπειτα έπαψα να ακούω τα ίδια άλμπουμ σε διαρκή επανάληψη, αφενός λόγω έλλειψης χρόνου αλλά κυρίως λόγω πληθώρας επιλογών. Άλλο να πασχίζεις να μαζέψεις χαρτζιλίκι για να αγοράσεις έναν δίσκο που τον λιώνεις στο πικάπ και άλλο να αντιγράφεις δέκα cd την εβδομάδα με την έλευση των πρώτων CD-R - χώρια που τα 9 στα 10 δεν άξιζαν καν τον κόπο. Τους περισσότερους ωστόσο της λίστας εξακολουθώ να τους ακούω, άλλους αραιά και που, άλλους αρκετά συχνά. And distant lights still burn bright, and the road goes on forever…

5) Μπορώ να γλείψω την άκρη της μύτης μου.

6) Δεν μου αρέσουν οι τυπικούρες. Γι’ αυτό και…

7) …είμαι απαράδεκτος με τις ημερομηνίες. Αν με ξέρεις, σίγουρα έχω ξεχάσει τα γενέθλιά σου. Πολλές φορές. Εκτός και αν είσαι ο αδερφός μου, η μάνα μου ή αν τυχαίνει η ημερομηνία σου να σηματοδοτεί κάποιο ιστορικό γεγονός - 21η Απριλίου ή 11η Σεπτεμβρίου ας πούμε. Μου το θυμίζουν οι εφημερίδες. Που και που θυμάμαι και την 13η του Ιούνη, την 30ή του Νοέμβρη, και τέλος. Ονομαστικές εορτές; Βρε φτυσ’ τα μπούτια σου και κρύψου να μη σε ξαναδώ, στο λάθος δεν μπορώ να αντισταθώ. Αν με ξέρεις βέβαια, έχεις μάθει να μη με παρεξηγείς. Άλλωστε δεν χρειάζομαι μια συγκεκριμένη ημερομηνία για να σε θυμηθώ, πόσο μάλλον για να σου πάρω δώρο. Αν δω κάτι και σκεφτώ ότι θα σου αρέσει, θα σου το πάρω χωρίς να περιμένω τη γιορτή σου. Έχει μεγαλύτερη αξία που σε σκέφτηκα κάποια ασήμαντη στιγμή της καθημερινότητάς μου, παρά την ημέρα που δήθεν έχω την υποχρέωση. Αφού με αγαπάς και δεν θέλεις να σε αντιμετωπίζω όπως όλοι οι άλλοι. Ξέρεις πως πάει, το κάνεις κι εσύ: Φτου γαμώτο, πρέπει να σκεφτώ και τι θα πάρω στον αποτέτοιονα και να τρέχω στα μαγαζιά και τι να του πάρω τώρα και να δω αν έχει ξεμείνει κανένα ουίσκι απ’ την πρωτοχρονιά και πωπω μπελάς. Όχι μόνο θα φταρνίζεσαι, όχι μόνο θα σε πιάσει μια ανεξήγητη μελαγχολία από τον αρνητισμό που θα εκπέμπουν τα τσάκρα του, αλλά θα σου πάρει και μια παπαριόλα της τελευταίας στιγμής που θα αναγκαστείς να πεις ψέματα ότι σου αρέσει και να τη βγάζεις από το συρτάρι κάθε φορά που θα σε επισκέπτεται. Μέχρι να τη φάει ο σκύλος σου. Ή ο μινώταυρός σου. No way, José.

Δικαιολογίες θα πεις, και θα είχες δίκιο αν δεν είχε και αντίστροφη εφαρμογή. Όχι απλά δεν με ενδιαφέρει, αλλά με εκνευρίζει όταν χτυπάει το τηλέφωνο την ημέρα των γενεθλίων μου. Ευχαριστώ πολύ τη sim του κινητού σου ή το καλεντάρι του υπολογιστή σου για τις ευχές, τι θες τώρα, να σου αφηγηθώ με 50 λέξεις τι έκανα τις 365 μέρες που μεσολάβησαν από το τελευταίο σου τηλεφώνημα; Θες μήπως και αστεράκι στον σχολικό έλεγχο της κοινωνικής σου ορθότητας; Θα έπαιρνες αν ήσουν εκεί την ημερομηνία που σε είχα ανάγκη. Απαιτεί κάτι παραπάνω από μια υπενθύμιση στο facebook, γι’ αυτό και σημαίνει κάτι. Αν δεν μπορείς, δεν ανήκεις σε μας και δεν μπορείς να φοράς το τατού του μεγάλου ουρανού, αλλά δεν σε παρεξηγώ. Καλή Πρωτομαγιά από τώρα. Αν πάλι είσαι από ‘κείνες που δίνουν μεγάλη σημασία σε αυτά τα πράγματα, τότε μην απορείς που ο γκόμενος σου παίρνει λουλούδια μόνο του Αγίου Βαλεντίνου, ο γιόκας σου τηλεφωνεί μόνο την Ημέρα της Μητέρας και ο άντρας σου έχει παύλες κάθε δεύτερη επέτειο γάμου. Ε όχι και κάθε επέτειο, δεν είναι και το λαγουδάκι της Ντούρασελ.

Βαρέθηκα να γράφω για τον εαυτό μου. Ωστόσο νομίζω ότι ανταποκρίθηκα αρκετά καλά στην αποστολή. Δεν ξέρω κατά πόσο σας αρέσουν τέτοια κείμενα, θα φανεί στην αποδοκιμασία. Αν πάλι τα βρίσκετε ενδιαφέροντα και θέλετε να σας πω κι άλλα μπορώ να επιστρέψω. Πλάκα είχε. Ήταν και εύκολο. So long.

υπόμνημα

βομβοφονιάς = the buzzkill

μυαλοθύελλα = brainstorming

ντας ιστ άινε φλάχματρουτσε = this is a table