Κούτσουρα

Λένε, ότι στον έρωτα και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται. Η εφαρμογή διαφέρει. Στον πρώτο απαιτείται η κοινή συναίνεση για να δικαιολογηθεί ως ορισμός. Στον δεύτερο, η ευελιξία των ορίων τίθεται στη διακριτική ευχέρεια των μετέπειτα νικητών. Έτσι, ενώ κάποιοι Ναζί δικάστηκαν και απαγχονίστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες στη Νυρεμβέργη, εκατοντάδες άλλοι κρίθηκαν ικανοί να φέρουν το αξίωμα του Αμερικανού δημόσιου υπαλλήλου και με τη συμβολή της Επιχείρησης Paperclip να πρωτοστατήσουν στην τεχνολογική ανάπτυξη των ΗΠΑ. Ο Βέρνερ Φον Μπράουν για παράδειγμα, ο σχεδιαστής των πυραύλων V-2 που έπλητταν το Λονδίνο και την Αμβέρσα, από παρασημοφορημένος Sturmbannführer κατέληξε να σχεδιάζει τον πύραυλο Saturn V που έστειλε τον Άρμστρονγκ στο φεγγάρι. Ψιλά γράμματα.

Λένε βέβαια, ότι στα ψιλά γράμματα συνήθως κρύβεται η αλήθεια. Αυτά τα ψιλά γράμματα της ιστορίας είναι που με συναρπάζουν. Πολύ περισσότερο δε, τα ψιλά και δυσανάγνωστα. Όπως αυτά του 石井 四郎. Που και να μπορούσε να τα διαβάσει κανείς, μάλλον δεν θα του θύμιζε πολλά το όνομά του. Υπάρχει λόγος όμως γι’ αυτό. Σοβαρός. Ο Σίρο Ίσι ήταν μικροβιολόγος, αρχιστράτηγος του Αυτοκρατορικού Ιαπωνικού Στρατού και διοικητής της περίφημης Μονάδος 731. Στο αποτελούμενο από 150 κτίρια δαιδαλώδες σύμπλεγμά της, πάνω από χίλιοι Ιάπωνες επιστήμονες με επικεφαλής τον Ίσι διεξήγαγαν πειράματα επάνω σε Κινέζους, αντικαθεστωτικούς και κάθε λογής ανεπιθύμητους κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Παύση και σοβαρή προειδοποίηση: Αν ταράζεστε στο άκουσμα στρατοπέδων συγκέντρωσης, καλύτερα να σταματήσετε την ανάγνωση εδώ. Γιατί το στοιχείο που σοκάρει δεν είναι ο αριθμός των 600 χιλιάδων νεκρών «μαρούτα», των κούτσουρων όπως αποκαλούσαν τα πειραματόζωά τους οι ιθύνοντες της μονάδας. Είναι ο τρόπος. Η κτηνωδία.

Χειρουργούσαν χωρίς αναισθησία και αφαιρούσαν όργανα για να μελετήσουν την αντίδραση των αιχμαλώτων. Έβγαζαν στομάχια και αναστόμωναν οισοφάγους με το παχύ έντερο. Έκοβαν μέλη και τα επανατοποθετούσαν στην αντίθετη πλευρά του σώματος. Κατέψυχαν άκρα και ύστερα τα ακρωτηρίαζαν, σε άλλα προκαλούσαν ισχαιμία μέχρι να επέλθει γάγγραινα, κάποια απλά τα έκοβαν για να μελετήσουν πόσο γρήγορα θα στραγγίσει το αίμα. Μόλυναν ανθρώπους με γονόρροια και σύφιλη, δοκίμαζαν επάνω τους χειροβομβίδες, φλογοβόλα, θανατηφόρα αέρια, ιούς, τοξίνες και βακτήρια. Μελετούσαν τις αντοχές τους στην ασιτία και τη δίψα, τα όριά τους σε θαλάμους συμπίεσης, τα ποσοστά θνησιμότητάς τους σε διάφορους βαθμούς εγκαυμάτων. Τους τοποθετούσαν σε μηχανήματα φυγοκέντρησης και τους στροβίλιζαν μέχρι θανάτου, τους ακτινοβολούσαν με ακτίνες Χ μέχρι να λιώσουν, τους έσπαγαν κόκαλα και δόντια, τους έκαναν ενέσεις με αίμα και ούρα ζώων, ενδοφλέβιες με θαλασσινό νερό και αέρα μέχρι να πάθουν εμβολή, τους έθαβαν ζωντανούς. Έγκυες γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένοι, δεν εξαιρέθηκε κανείς. Αρρωστημένες πρακτικές που δεν μπορεί να γεννήσει η φαντασία ούτε του πιο διεστραμμένου νου, ο Σίρο Ίσι και οι συνένοχοί του τις εφάρμοσαν επάνω σε 600 χιλιάδες ανθρώπους.

Τι και αν όλα αυτά τα κτήνη δικάστηκαν, αθωώθηκαν και τους χορηγήθηκε αμνηστία; Τι κι αν ο Ίσι συνέχισε το έργο του ως ερευνητής στον τομέα των βιολογικών όπλων στο Μέριλαντ; Τι κι αν ο Μένγκελε συνέχισε τα πειράματά του επάνω σε δίδυμα παιδιά, μέχρι που πέθανε γέρος και «καταζητούμενος» κάπου στη Νότιο Αμερική; Υπάρχει λόγος. Σοβαρός. Αυτό το Ένα, το Απώτερο Καλό. Γιατί χωρίς έναν Φον Μπράουν ίσως να μην είχαμε δει ποτέ τη γη απ’ τη σελήνη. Γιατί χωρίς έναν Ίσι και έναν Μένγκελε οι γνώσεις μας για το ανθρώπινο σώμα θα ήταν ελλιπείς, η ίδια η ιατρική επιστήμη φτωχή στοιχείων έρευνας. Πρόοδος με τις πλάτες της ασυδοσίας ενός πολέμου όπου όλα επιτρέπονται, εξέλιξη χάρη σε αυτή την υπερπολύτιμη απουσία φραγμών ηθικής, μια ευγενική χορηγία των απανταχού «μαρούτα», των απρόθυμων αλλά διαθέσιμων προς πειραματισμούς κούτσουρων.

Και όσο θα υπάρχουν κούτσουρα, η φωτιά θα καίει. Ο άνευ ορίων πόλεμος θα συνεχίζεται. Κάποιες φορές με σφαίρες και βόμβες, κάποιες με ομόλογα και συναλλαγματικές. Η κτηνωδία των δεύτερων διαφέρει μόνο στην πιο εκλεπτυσμένη, την πιο διακριτική, την πιο ελεγκάν της φύση. Χωρίς πετσοκόμματα και ξεκοιλιάσματα, η ίδια βαρβαρότητα, η ίδια απαξίωση της ανθρώπινης φύσης. Η κτηνωδία της οδήγησης ζωών στην εκτεταμένη φτωχοποίηση, στην απόλυτη εξαθλίωση. Η αναλγησία μπρος στην πρότερη γνώση ότι στερείται το φαγητό, το σπίτι, η θέρμανση ενός ηλικιωμένου, ενός παιδιού, μιας εγκύου. Με εξάλειψη κοινωνικών κεκτημένων, στέρηση του δικαιώματος στην εργασία, δέσμευση βασικών μέσων επιβίωσης. Δοκιμάζοντας τις αντοχές του σώματος, τα όρια θραύσης του πνεύματος, την ανθεκτικότητα μιας κοινωνίας στην αποδιοργάνωση και τη σήψη. Κόβοντας μέλη, περιμένοντας πότε θα στραγγίσει το αίμα της.

Και πάλι λένε, πως υπάρχει λόγος. Σοβαρός. Το απώτερο καλό, η διάσωση ενός συστήματος, του κόσμου όπως τον ξέρουμε. Ενός κόσμου που έχει χτιστεί επάνω σε κτηνωδίες διαρκείας για να διασώσει συστήματα, ιδεολογίες και ιδανικά, θυσιάζοντας «μαρούτα» στην πυρά της μηχανής του. Και κάπως έτσι στέκεται. Και πάει. Αμέριμνος. Πως κάποια μέρα τα κούτσουρα θα γίνουν τόσα πολλά, που η φωτιά τους θα κάψει τη μηχανή. Εκ των έσω. Και όταν γείρει η πλάστιγγα της νίκης προς το μέρος τους και κληθούν να θέσουν εκείνα τα όρια ανοχής, το μόνο που θα έχει απομείνει θα είναι στάχτες.

Wake up wake up
To the world
The world's on fire