Το πιο γαμάτο blog

- Αχαΐρευτε!
- Τι έπαθες πάλι;
- Κάτι ξέχασες!
- Μα τι λες; Σου έβαλα καινούργιο Ακούμε Παρέα, δεν το πρόσεξες;
- Λες να μην το πρόσεξα; Εγώ το κουβαλάω! Τα γενέθλιά μου ρε χαμένε!
- Ε, καλά, μη με πρήζεις. Χρόνια πολλά.
- Τι υπέροχη ευχή, να σε χαίρομαι! Ρε πού σε πέτυχα…
- Δεν τα πάω καλά με τις ημερομηνίες. Για ρώτα κι άλλους, τόσα γενέθλια και τόσες γιορτές έχω ξεχάσει.
- Και οι φίλοι σου θα πρέπει να ‘ναι εκστασιασμένοι με την πάρτη σου! Να σε χαίρονται και αυτοί, τέτοιο κουμάσι που 'σαι. 
- Μην αυθαδιάζεις γιατί από μένα εξαρτάται αν θα ζήσεις χρόνια πολλά.
- Αντί να με γιορτάζεις με απειλείς;
- Και τι θες τώρα, κανένα ειδικό κείμενο; Χρόνια πολλά μπλογκουλίνι μου και τέτοια;

- Γιατί, λίγο σου πέφτω; Κάνε μια γύρα ρε, που με έχει ταράξει στο δούλεμα όλη η μπλογκόσφαιρα. Γλέντια κάνουν στα γενέθλια των άλλων οι δημιουργοί τους.
- Ε, έβαλα το Στρουμφοχρόνια Πολλά και έφτιαξα και post-it. Φτάνουν.
- Σκοτώθηκες ρε! Και αν δεν σου το θύμιζε ο gaurakos, ούτε αυτά θα ‘κανες.
- Όσο και αν γκρινιάζεις, κείμενο δεν σου γράφω. Είσαι δικό μου και θα ‘σαι όπως σε θέλω.
- Ακριβώς! Τσιγκούνης σαν τα μούτρα σου!
- Α, εκεί το πας πάλι…
- Όπου θέλω το πάω, μέρα που ‘ναι. Επειδή τα κρατάω στο < div style> μου και δεν τα λέω τόσον καιρό; Να τα ξεχάσεις αυτά, ενηλικιώθηκα!
- Πετυχημένο! Σκάσε τώρα και πρόσεχε το HTML σου.
- Δεν θα μου μάθεις και τη δουλειά μου τώρα. Τη δική σου να δω πότε θα κοιτάξεις, που ούτε 40 κείμενα δεν αξιώθηκες να γράψεις σε έναν χρόνο.
- Όποτε έχω όρεξη θα γράφω, όποτε έχω έμπνευση και όποτε έχω κάτι να πω.
- Α μπα, το γράφει στη διακήρυξη αυτό; Για να τσεκάρω... Α, ξέχασα, ούτε καν διακήρυξη δεν μου έχεις. Που μ’ έχεις και δουλεύω με τρεις κι εξήντα και χωρίς σύμβαση, χωρίς μπούσουλα. Που μου ’φαγες τον καλύτερο χρόνο της ζωής μου!
- Ε, στο λέω τώρα λοιπόν μιας και ενηλικιώθηκες και έπηξε το template σου. Αν δεν έχω κάτι να πω, μην περιμένεις ανάρτηση.

- Ρε κοπρίτη, έχω φίλους με καινούργιο ποστ κάθε μέρα. Μη σου πω δύο! Ξέρεις πόσο μειονεκτικά με κάνεις να νιώθω;

- Να αλλάξεις παρέες.
- Να βρω κάτι στην κατηγορία μου λες, ε; Κανά μπλογκ που το παράτησε ο δημιουργός του λόγω αιφνιδίου θανάτου; Θα του κάνω και το καμπόσο.
- Τουλάχιστον θα έχεις κάτι να του πεις.
- Ναι, είναι γνωστό ότι οι πεθαμένοι είναι καλοί ακροατές.
- Άκου και βάλτο καλά στο script σου: Ούτε δανεικά κείμενα θα έχεις, ούτε αντιγραφές, ούτε βιντεάκι ως ανάρτηση με υπέρτιτλο «κοιτάχτε τι ανακάλυψα σήμερα». Ξέρεις για πότε σε γεμίζω έτσι; Αλλά δεν σε έφτιαξα για να γεμίζω εσένα, σε έφτιαξα για να γεμίζω εμένα.
- Τι λες ρε κακομοίρη άντρα, με έφτιαξες για να με διαβάζει ο κόσμος.
- Ποιος σου τα είπε αυτά;
- Άιντε άιντε, Βησιγότθε! Μάλλον εσένα δεν σου τα ‘πανε καλά. Φτιάξε ρε καημένε ένα αναγνωστικό κοινό της προκοπής, μην αρχίσω να μοιράζω cd του Ρέμου μπας και ξεκολλήσω από το διψήφιο αριθμό αναγνωστών!

- Λίγα με τους αναγνώστες! Άντε γιατί δεν το ‘χω σε τίποτα να σου κόψω τη Σκιτσοφρένεια.

- Μπα, σου θίξαμε τη λαοθάλασσα; Ούτε βιοχημική τουαλέτα δεν γεμίζουμε ρε! Κυνήγα το λίγο, χώσου εκεί σε άλλα μπλογκ, κάνε κανά σούξου μούξου μανταλάκι, καμιά διαφημισούλα σε μένα το γλυκούλι σου, εμένα που σ’ αγαπάω, να γίνω σαν το tromaktiko, να σφύζω από υγεία!

- Σιγά μη σου βρω και χορηγό.

- Την CosmOTE θέλω, να κάνεις mouseover και να παίζει Χατζηγιάννη.
- Το «Δεν είμαι εδώ για κανέναν»;
- Ειρωνείες;
- Ειρωνείες βέβαια, αφού σε ξανάπιασε η κρίση μεγαλείου. Και το ξέρεις καλά ότι δεν σου ταιριάζουν όλα αυτά.
- Γιατί, τι μου λείπει;
- Τίποτα δεν σου λείπει, εμένα θα μου πεις; Ποιος σε ανανεώνει κάθε μέρα;
- Ναι, καταρρέεις απ’ την κούραση, που ξύνεις ακαμάτης τ' αχαμνά σου! Το ξέρω ρε ότι δεν έχω λίγα! Σκέψου όμως όλα αυτά να ήταν αναρτήσεις, θα τους έσκιζα τους κουφάλες. Μόνο τα Θεματάκια που έχουν περάσει από πάνω μου να βάλεις, θα  είχα μάνι μάνι καμιά 200αριά αναρτήσεις ακόμα. Να μην πω για τα βίντεο.
- Άρχισες πάλι;

- Σιγά μη σε άφηνα! Βαριέμαι χωρίς κόσμο ρε, κάθομαι και παίζω το 
< /head> μου! Αλλά πού να τον βρω τον κόσμο με αυτά που κάνεις; Πόσες φορές πρέπει να κολλήσω για να πάψεις να γράφεις 40 σελίδες ανά ανάρτηση; Ποιος διαβάζει κατεβατά ρε;
- Δεν θα αυτολογοκριθώ και για χάρη σου. Άλλωστε το κείμενο για το Lost μια χαρά διαβάστηκε, μισή ώρα ανάγνωσμα ήταν.

- Ααχ, ωραίες εποχές. Θυμάσαι σουξέ τότε ε; Μέχρι και χίλιες επισκέψεις την ημέρα έπιανα! Γράψε πάλι κανένα τέτοιο εμπρηστικό να δω κι εγώ λίγη χαρά ανάμεσα στα sidebars!
- Καταρχάς δεν το έγραψα για να γίνω εμπρηστικός. Δεν έχω καμία όρεξη να διαβάζω υβριστικά e-mails.
- Εγώ πάλι, πολύ τα χάρηκα… Δεν προλάβαινα να ξεμπουκώνω τη φόρμα επικοινωνίας μου, αν με πιάνειειεις…
- Τι μπλογκ ανάθρεψα, Θεέ μου…
- Λοιπόν, κομμένα τα κατεβατά γιατί θα αρχίσω να κολλάω φωτογραφίες της Φάνης Πάλλης Πετραλιά όπου βρω! Ελάχιστοι κάθονται να διαβάσουν πάνω από δύο παραγράφους, κατάλαβέ το.
- Για τον εαυτό μου και γι’ αυτούς τους ελάχιστους τα γράφω. Τιμή μου κάνουν που αφιερώνουν τόσο χρόνο να με διαβάσουν. Και εκτιμούν τις ώρες που αφιερώνω για κάθε καινούργια ανάρτηση.
- Πώς με ξενερώνει η εσωστρέφειά σου! Α, και τώρα που είπα εσωστρέφεια, ξέρεις τι κωλούμπρα έπαθα όταν αφαίρεσες τα βραβεία που μου έδωσαν οι άλλοι blogger; Κόντεψα να το γυρίσω σε Κυριλλική γραμματοσειρά απ’ τα διαόλια μου!
- Κι εγώ το σκέφτηκα πολύ προτού τα σβήσω. Με τίμησαν…
- …μας…
- …μας τίμησαν, το δίχως άλλο, αλλά δεν ήταν αυτός ο λόγος που ξεκίνησα να μπλογκάρω. Δεν σε έφτιαξα για να μαζεύω βραβεία, αναγνώστες ή θαυμαστές. Και να μην σε διάβαζε κανείς, δεν θα με πείραζε καθόλου.
- Ω, Μπιλιγκέιτς μου, τι ακούω! Θα μου πέσουν τα < a href> !
- Όπως στα λέω είναι. Γι’ αυτό και έβγαλα τα βραβεία. Όπως λέει και ο υπότιτλός σου, είσαι ένα ημερολόγιο, a diary of a madman. Και καμιά φορά ντρέπομαι, όπως θα ντρεπόταν ο καθένας αν διάβαζαν το ημερολόγιό του. Αλλά είναι σκέψεις, τρέλες ή ιδέες που γράφω για να τις θυμάμαι εγώ, για να μείνουν σε μένα, οπότε το ξεπερνάω.
- Καταρχάς, το ημερολόγιο προϋποθέτει να γράφεις κάθε μέρα, μάστορα. Μάθε καμιά ξένη γλώσσα που μου θες και συγγραφές, τρομάρα σου.
- Μα γράφω. Κάθε μέρα. Βάζω το τραγούδι που άκουσα και μου άρεσε, το βίντεο που με έκανε να γελάσω, το άρθρο που βρήκα ενδιαφέρον, τη φωτογραφία που με εντυπωσίασε. Ακόμα και τις εκπομπές που κάνω ή ακούω. Όλα αυτά είναι στιγμές της μέρας μου. Αλλά είναι της ημέρας, της συγκεκριμένης μέρας, δεν θα τα κάνω και αναρτήσεις να μείνουν για πάντα. Στα επόμενά σου γενέθλιά δεν θα με ενδιαφέρουν. Με ενδιαφέρει όμως σε ένα χρόνο από τώρα να μπορώ να διαβάσω τι μυαλά κουβαλάω σήμερα.
- Γαλιφιές ρε; Πας να ξεγλιστρήσεις; Είσαι μεγάλος παραμυθάς ρε χαλιαμπάλια, γι’ αυτό σε πάω.
- Μα δε σου λέω παραμύθια.
- Ε, καλά τώρα... Όταν μου κότσαρες την Αλλόκοτη Συνοικία ή την Καπνοαπαγόρευση είχα αισθησιαστεί τόσο πολύ, που λίγο έλειψε να με ταμπελιάσει η blogger ως ακατάλληλο για ανηλίκους. Παραμυθάς πεντάστερος είσαι, σου λέω.
- Μα δεν είναι παραμύθια, σου λέω.
- Ό,τι πεις ρε ψηλέ. Και για λέγε τώρα που είμαι χαλαρός μιας και δεν έχω ούτε έναν επισκέπτη - ως συνήθως δηλαδή... Αφού είναι όπως τα λες, γιατί έχεις το καρτελάκι με τους αναγνώστες και τις σημαίες των χωρών; Για να μου βαραίνεις την ύπαρξη;
- Ποιος σου είπε ότι δεν είχα σκεφτεί να τα βγάλω;
- Ρε, θα σε γεμίσω με trojan, μα τη Λάρα την Κροφτ!
- Χαλάρωσε και θα μου κάψεις την ψύκτρα! Είχα σκεφτεί είπα, μα άλλαξα γνώμη. Οι συγκεκριμένοι αναγνώστες κάπου, κάπως σε βρήκαν, τους άρεσες και έμειναν. Δεν το έκαναν ούτε από υποχρέωση επειδή γνωρίζουν εμένα, ούτε επειδή γράφτηκα σε κάποιο άλλο μπλογκ. Θα μείνουν εκεί στη Σκιώδη Παρέα σαν μια μικρή ανταπόδοση. Όσο για τις σημαίες, απλά με εντυπωσιάζουν σαν ιδέα.
- Τα πολύχρωμα ορθογώνια; Δεν παίζεις με κάναν κύβο του Rubik καλύτερα;
- Όχι, το γεγονός ότι κάποιος από τη Σρι Λάνκα για κάποιο τυχαίο λόγο μπήκε και ίσως διάβασε κάτι δικό μου. Για κάποιον που έχει ζήσει επί χρόνια χωρίς τηλέφωνο λόγω έλλειψης γραμμών, αυτή η ευκολία δικτυακής διασύνδεσης είναι εντυπωσιακή. Για κάποιον που έχει ζήσει μακριά από την Ελλάδα σε μια εποχή όπου μια εφημερίδα, ένα γράμμα, ένα τηλεφώνημα στην πατρίδα ήταν μια πραγματική περιπέτεια, είναι άκρως εντυπωσιακό.
- Γίνεσαι συγκινητικός ώρες ώρες. Καταραμένε, θα ζαρώσουν τα banner από το δάκρυ.
- Κάνε κανά αστείο και έχω φάει τα νιάτα μου να τα φτιάξω.
- Ξου ρε που θα κλάψω, ξου ρε που θα φοβηθώ. Έχει χάρη που δεν θέλω να ξαναπεράσω τις ώρες βασανιστηρίου που τράβηξα όταν μου έστηνες το HTML, αλλιώς θα σου τον έκανα Inception τον κωδικό. Δέκα επίπεδα < style> θα σου φόρμαρα.
- Ναι, γιατί τώρα είναι λιγότερο περίπλοκος; Μήνες μου πήρε να τον καταλάβω, πόσο μάλλον να αρχίσω να τον φτιάχνω. Ας είναι καλά ο ΤΤ που με κατηύθυνε στην αρχή, γιατί ακόμα θα ‘ψαχνα.
- Είχες και κάτι νεύρα όταν δεν σου έβγαιναν όπως τα ήθελες, αστοιχείωτε... Αλλά είναι γνωστό ότι οι ηλίθιοι έχουν μεγάλο πείσμα, γι’ αυτό είναι και ανίκητοι.
- Όσο το σκέφτομαι, δε ξέρω αν θα είχα το κουράγιο να σε ξαναστήσω απ’ την αρχή. Πώς να ξεχάσω τα διαβάσματα που έριχνα, τις ώρες δοκιμών, που ξάπλωνα και άκουγα στον ύπνο μου "&quot &quot";
- Τι "&quot &quot" ρε χαμένε που μου είχες προκαλέσει του κόσμου τις τερατογενέσεις! Ακόμα τρέμει το outer-wrapper μου.
- Πώς ήσουν και πώς έγινες…
- Εκείνη την πρώτη Κεφαλίδα έπρεπε να τη στείλεις υποψήφια για Bloggie κακογουστιάς.
- Δεν έχεις και άδικο. Αλλά είναι από τα πράγματα που κέρδισα ασχολούμενος μαζί σου.
- Γούστο;
- Όχι, έναν τρόπο να διοχετεύω τη δημιουργικότητά μου. Εσύ μπορεί να καμαρώνεις τώρα για τα όμορφα μπανεράκια, backgrounds και links, αλλά μάθε ότι όλα επάνω σου είναι αυτοδημιούργητα. Έχει ρίξει ξενύχτια το Photoshop για κάθε jpeg και png που φοράς. Ήθελα και θέλω κάθε τι επάνω σου να έχει τη σφραγίδα μου.
- Γι’ αυτό και μ’ έβαψες #11593c σαν τη χολή σου.
- Πες μου τώρα ότι δεν σου αρέσει και το πρασινάκι σου.
- Τρέλα είναι! Σαν μούχλα στο ηλιόγερμα.
- Η ποίηση σε μάρανε, ανάγωγο. Απ’ τη χολή στο ηλιόγερμα…

- Φυλλάδες κίτρινες και πράσινη χολή,
τα νιάτα σου, τα νιάτα μου κι οι εμπόροι.
Παπάρια μάντολες στου offshade το πανί,
διαβάζουν και κοιμούνται οι οδοιπόροι.

- Τι είναι αυτά ρε;

- Είδες που με έχεις κάνει φλώρο αισθηματία;
- Ναι, κόλλησες ένα δίστιχο στον Μάνο Ελευθερίου και πας για Νόμπελ. Δεν ήξερα ότι κατέχεις και από ποίηση.
- Όλη μέρα online είμαι ρε χαμένε, λες να μην ξέρω να χουφτώνω την googla;
- Τέτοια άποψη έχεις για όσα σου γράφω; Νύστα και μάντολες;
- Τέτοια και χειρότερη. Θες να το εμπεδώσεις και ελαφρολαϊκά;
- Ναι, δώσε καμιά ιδέα για το Ακούμε Παρέα.
- Με πήρε ο ύπνος κι έγειρα στου καραβιού την πλώρη, και ήρθε και με ξύπνησε του καπετάνιου η κόρη.
- Μετά όμως λέει πως όλο με μαλώνεις με μαλώνεις κι ύστερα το μετανιώνεις.
- Ε, καμιά φορά το μετανιώνω, δεν είμαι και αχάριστο. Σε σένα με χρωστάω. Άλλωστε, καμιά φορά έχεις και ιδέες που μου αρέσουν.
- Μπα! Θα ακούσω καλό λόγο;
- Έλα, αηδίες! Οι ιδέες είπα είναι καλές, όχι η εκτέλεσή τους. Το ραδιόφωνο ας πούμε, πολύ μου άρεσε. Από τα λίγα που είχανε κάποια πέραση.
- Άντε πάλι με την πέραση! Το έκανα επειδή το γούσταρα και επειδή περνάω καλά.
- Λες ρε να με νοιάζει πώς περνάς; Αυτό που με νοιάζει είναι ότι το κάνανε κι άλλοι μετά από μένα, ότι με αντιγράψανε, ότι ήμουν πρωτοπόρος!

- Σώπα ρε Νίκολα Τέσλα! Τι ακούω…
- Όλα αυτά βέβαια μέχρι τη στιγμή που άρχισες να τραγουδάς και έγειραν τα scrabble tiles στο ταβάνι μου. Ούτε ο Κωστάκης ο Φρατζέσκος τέτοιο φάλτσο! Είχες δεν είχες, ρεντικολοζαμέντε με έκανες.
- Ας μην άκουγες αν δεν σου άρεσε, έτσι μου βγαίνει εκείνη την ώρα. Εκφράζομαι, απελευθερώνομαι και δεν σου πέφτει λόγος.
- Και σου το πα, δεν θέλουμε να γίνεις γιεγιές και να μας ξεφτιλίζεις. Να το σταματήσεις πάραυτα, που μου έβαλες και links για να διαιωνίζεται το χάλι σου.
- Έχεις κι άλλες τέτοιες απαιτήσεις;
- Φυσικά! Το άλλο το μπλογκ, με τις ταινίες. Στον καταστροφέα εγγράφων και γρήγορα!
- Τι λες ρε αχάριστο! Και από πού και ως που άλλο blog; Κομμάτι σου είναι. Το καλύτερο, μη σου πω.
- Κομμάτι μου αυτή η καφεκίτρινη γλίτσα που μου κλέβει αναγνώστες; Ω, ντεκαντάνς!
- Δεν θα χαράμιζα κείμενα σαν αυτό της Κόκκινης Ταινίας για πάρτη σου, που θα το πεις και γλίτσα. Απλά το έκανα ξεχωριστό blog επειδή δεν μοιάζει ο χαρακτήρας σας.
- Εμ, άλλο σινεφίλ, άλλο σινεφιλέτο μινιόν.
- Σε αντίθεση με σένα, είναι περισσότερο ένα αρχείο κριτικών που είχα γράψει για άλλα μέσα στο παρελθόν, το οποίο ανανεώνω όποτε έχω όρεξη και όποτε έχω δει κάτι αξιόλογο.
- Άσε τις δικαιολογίες… Αυτό που ξέρω είναι πως δεν φτάνει που με διαβάζουν τρεις και ο κούκος, μου διώχνεις και τον κούκο!
- Ναι, αλλά σου αφήνω το λουρί της μάνας. Τίποτε άλλο θα βρεις να γκρινιάξεις;

- Ο βλάκας που κοπανιέται πάνω αριστερά, πότε θα βγει στη σύνταξη;
- Δεν μιλάς σοβαρά, και αυτός σε πείραξε; Αυτός άνοιξε το μπλογκ, αυτός και θα το κλείσει! Πάει ένας χρόνος και ακόμα με κάνει και χαμογελάω. Μα δεν είναι απίθανος όταν βγάζει γλώσσα; Κι εγώ αυτό κάνω όταν γράφω πυρετωδώς. 
- Λιώνεις και την κεφάλα σου στο πληκτρολόγιο; Τον Ντέξτερ θα σου στείλω! Ή καλύτερα, τον Μασούκα. Το ίδιο αρρωστημένο χιούμορ έχετε.
- Καμία αντίρρηση. Πάντως αυτός και το μπανεράκι του Καραβιού Για Τη Γάζα σε εγκαινίασαν. Θα τον απαλλάξω από τα καθήκοντά του μόνο αν βρω κάτι αντίστοιχο με πρωταγωνιστή τον Lumpy από τα Happy Tree Friends. Βασική προϋπόθεση βέβαια να του βγαίνουν τα μάτια.
- Αμάν πια! Τι πρήχτης είσαι! Ούτε να σου γκρινιάξω δεν μπορώ! Δεν υπάρχει τίποτα που να μη σου αρέσει επάνω μου;
- Αν υπήρχε, θα το είχα αλλάξει όπως έχω κάνει τόσες φορές μέσα σε αυτό το χρόνο. Ακόμα και τις αποτυχημένες ιδέες όπως τη Σελίδα Σας που τίμησαν μόλις δύο αναγνώστες, τις αγαπάω γιατί είναι δικές μου. Υπάρχει όμως κάτι…
- Έλα, πέστο μου να πιαστώ από κάπου, να έχω να στο κοπανάω!
- Tο μόνο που δεν μου αρέσει είναι που δεν δείχνεις όμορφος στον Explorer, έχεις κάποια σφάλματα. Όμως πέρα του ότι δεν μπορώ να τα διορθώσω, δεν ευθύνομαι κιόλας. Έπρεπε να διαλέξω, και επέλεξα να σε ρυθμίσω για Opera και Firefox.
- Πάλι καλά που σου ‘κοψε και μια φορά… Αυτό μωρέ μου έδωσες να πιαστώ; Πώς να γκρινιάξω; Ποιος χρησιμοποιεί πια explorer; Η μαμά σου;
- Ναι.

- I rest my case… Ξεκουράζω τη βαλίτσα μου, που θα ‘λεγε και ο φίλος μου ο Μπάμπης ο Ψαρής.
- Ο ποιος;
- Ο Babel Fish ντε! Μεγάλο αλάνι.
- Είδες που όταν έχεις κέφια με κάνεις και γελάω;
- Αφού κατά βάθος δεν μπορείς να μου κρατήσεις κακία… Και θα μου κάνεις και ανάρτηση για τα γενέθλιά μου. Νιε;
- Κοίτα να δεις που θα με ψήσεις στο τέλος.
- Έλα βρεεεεε…
- Καλά, θα δούμε.
- Ναι; Αλήθεια; Τι θα είναι; Παταγωνία; Πες πες!
- Θα δούμε είπα!
- Θα ‘χει τίποτα καλό; Κανά ανωμαλιάρικο; Μίλα ρε λέχρη!
- Ένα σωρό ανωμαλιάρικα. Σκέφτομαι να αναρτήσω αυτή εδώ τη συνομιλία, να έχω να θυμάμαι τι τραβάω μαζί σου.
- Είσαι τρελός; Ανισόρροπος; Δεν σου είπα όχι άλλα κατεβατά;
- Αυτό σε πείραξε; Η συμπεριφορά σου δεν σε ενοχλεί;
- Τι έχει η συμπεριφορά μου;
- …
- Κάνε ό,τι θες! Προκειμένου να δω καινούργια ανάρτηση, είμαι έτοιμο να υποστώ τα πάντα! Μέχρι και για υποβρύχιο πατινάζ θα έγραφα. Αλλά κοίτα να το ρετουσάρεις λίγο.
- Καλά.
- Και κόψε και τίποτα μη φουσκώσω.
- Καλά.
- Και βάλε και καμιά φωτογραφία.
- Καλά.
- Και καμιά σεξουλιάρικη φωτογραφία ρε ξενέρωτε.
- Καλά.
- Και κάνα link.
- Καλά.
- Και άλλαξε και καμιά γραμματοσειρά που έχω πήξει στον trebusti τον Trebuchet.
- Καλά.
- Και βάλε τίτλο «Το πιο γαμάτο blog».
- Βρε δε σφάξανε!