83α Οσκαρφίσματα - πάμε ταμείο

Ναι, ξενύχτησα. Και πέρασα και καλά και καθόλου δεν το μετάνιωσα και πήγα και για δουλειά το επόμενο πρωί, χαλαρός και ευδιάθετος. Άμα ξέρεις να ρυθμίζεις το βιολογικό σου ρολόι, μπορείς να κάνεις τα πάντα, πόσο μάλλον αν πρόκειται για κάτι που σε ευχαριστεί, όσο ελαφρολαϊκό και αν είναι. Όπως θα ‘μενα ξάγρυπνος για να δω έναν ημιτελικό μουντιάλ όπως το ’86 στο Μεξικό, όπως θα ‘μενα για να περιμένω κάποια που θα γυρνούσε από ταξίδι μέσα στα άγρια χαράματα, έτσι κάνω και μια φορά το χρόνο για να δω το πανηγυράκι των Όσκαρ. Δεν έχουν την ίδια βαρύτητα, μη με χρεώνετε με λόγια που δεν είπα και έχουμε παρεξηγήσεις. Ως συνέχεια του κειμένου με τις επιθυμίες και τις προβλέψεις μου, ακολουθεί μια ταπεινή, λιγάκι αστεία και πολύ ξαγρυπνημένη ανασκόπηση.

Γενικότητες πρώτα. Πλάκα είχε το εναρκτήριο κλιπάκι με τους δύο παρουσιαστές παγιδευμένους στον κόσμο του Inception, όμορφος και ο φόρος τιμής στον αείμνηστο Bob Hope, κάκιστη η έμπνευση με την παιδική χορωδία στο κλείσιμο. Σαν να έλεγαν τα κάλαντα στον πρωθυπουργό μετά από ματς στο ξερό γήπεδο του Κενταύρου Βριλησσίων - τόση κακογουστιά. Άσε που τα μισά ήταν τζανκφουντοεξαρτημένα τοφαλάκια - η εκδίκηση των McDonalds μετά την παρέλαση των λιποαναρροφήσεων. Μεγάλη αστοχία.

Αδιάφοροι έως ανιαροί οι James Franco και Anne Hathaway - πέντε λεπτά ανέβηκε ο Billy Crystal επί σκηνής και τους ξεφτίλισε διδάσκοντάς τους πως παρουσιάζεται ένα τέτοιο event. Ειδικά αυτό το «το παίζω και πολύ μπλαζέ γκόμενος» στιλ του Franco, τον έκανε να μοιάζει λες και είχε υποστεί κωλονοσκόπηση και πρωκτική λεύκανση μισή ώρα προτού ανεβεί στη σκηνή. Σε ότι αφορά στο κύριο μενού, τα βραβεία, υπήρχαν απογοητεύσεις. Τι Όσκαρ θα ήταν άλλωστε χωρίς αυτές. Εξιλεώθηκα ωστόσο με την ήττα του Fincher στη σκηνοθεσία - γεγονός που αποτέλεσε και τη μεγάλη έκπληξη της βραδιάς. Γενικευμένο στραπατσίρεν ντι γκεστάλτ για το Social Network που απέσπασε μόλις τρία βραβεία, θριαμβευτής ο Λόγος του Βασιλιά - κυρίως χάρη στο ληστή του τρένου Tom Hooper. Με λίγα λόγια, το μαστίγωμα παραδόξως αναβλήθηκε για του χρόνου. Όλα τα βραβεία, τα παραλειπόμενα και κάποια σχόλια:

ντοκιμαντέρ μικρού μήκους - Strangers No More

κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους - The Lost Thing

ταινία μικρού μήκους - God of Love

Δεν γνωρίζω, δεν απαντώ. Πάντως ο πιτσιρικάς σκηνοθέτης Luke Matheny του God of Love, είναι μορφή από τις λίγες, τις πεντάστερες. Ένας λέλεκας με μαλλί πιο αφάνα από του Bob Ross και του Κάρλος Βαλντεράμα μαζί, μέσα στην αμηχανία του ξεστόμισε την ατάκα της βραδιάς: “I should have gotten a haircut”. Στην υγειά σου ψηλέ αυτό που πίνεις.

                      ντοκιμαντέρ - Inside Job 

Δεν μου έκαναν τη χάρη με τον Banksy, τίμησαν όμως τον συμβιβασμό μου. Δεν γνωρίζω κατά πόσο τέτοια ντοκιμαντέρ σπανίζουν στον Αμερικάνικο τηλεοπτικό χάρτη και εντυπωσιάστηκαν τόσο πολύ, δεν διαφέρουν όμως κατ’ ουσία από αντίστοιχα πονήματα του Αυγερόπουλου και του Κούλογλου. Στο μπάτζετ, σίγουρα. Ίσως από την άλλη εγώ να μην εντυπωσιάστηκα ιδιαίτερα επειδή δεν μου προσέφερε κάτι καινούργιο από πλευράς πληροφοριών, αλλά δεν έχω την απαίτηση να είναι όλοι το ίδιο ενήμεροι ή ευαισθητοποιημένοι με εμένα. Δεν παύει ωστόσο να είναι ένα καλογυρισμένο, τολμηρό και διαφωτιστικό έργο, και αν η βράβευσή του αποτελέσει έναυσμα για περισσότερες έρευνες ενάντια σε κάθε τι κατεστημένο, τότε καλώς έγινε. Όχι πως πείθομαι ότι η Ακαδημία απέκτησε ξαφνικά τέτοιες ευαισθησίες. Και σίγουρα δεν της αρέσει να σπιλώνονται οι βραδιές γκλάμουρ της με επί σκηνής εξαγγελίες όπως αυτή του σκηνοθέτη Charles Ferguson, που υπενθύμισε ότι κανένα στέλεχος του τραπεζικού συστήματος που ήταν υπεύθυνο για το οικονομικό κραχ δεν έχει μπει φυλακή. Ωραίος. Παρόλα αυτά κρίμα για τον Banksy, που δεν πρόκειται να ξαναβρεθεί σε θέση να διεκδικήσει ένα τέτοιο βραβείο. Και κρίμα και για μας που δεν μάθαμε ποτέ τι θα σκάρωνε αν βραβευόταν.

κινουμένων σχεδίων - Toy Story 3

Καμία έκπληξη στη συγκεκριμένη κατηγορία. Δεν έτρεφα αυταπάτες ότι το Illusionist είχε έστω και την παραμικρή πιθανότητα. Όσοι παρευρισκόμενοι χειροκροτούσαν υποχρεωτικά και απαθέστατα κατά την αναφορά του τίτλου του στο διάβασμα των υποψηφιοτήτων, για να ξεσπάσουν αμέσως μετά σε ενθουσιώδη χειροκροτήματα στο άκουσμα του Toy Story 3, το έχουν δει άραγε; Μόνο εγώ βαρέθηκα τόσο πολύ το νικητήριο έπος; Το πρώτο ήταν κλάσεις ανώτερο, συνυπολογίζοντας και το στοιχείο της αφηγηματικής έκπληξης. Άντε, με το καλό και βραβείο στο Friday the 13th - Jason Revenges the Revenge of his Revenge.

ξενόγλωσσης ταινίας- In a Better World (Δανία)

Η έκβαση που με στεναχώρησε περισσότερο απ’ όλες. Είχα μια μικρή ελπίδα για τον Κυνόδοντα του Γιώργου Λάνθιμου, αλλά μας το φάγανε οι Δανοί. Σίγουρα θα τους πότισαν με έναν σκασμό καφάσια Carlsberg συνοδεία νταχτιρτζούδων ονόματι Linse, Eline και Dagmar για να τους τουμπάρουν. Νταχτιρτζού είναι η lapdancer, να μαθαίνετε οι κωλομπαραστοιχείωτοι. Για να είμαι δίκαιος δεν έχω δει το In a Better World, αλλά ακόμα και ο αρθρογράφος του CNN υποστήριζε την υποψηφιότητα του Κυνόδοντα - μάλλον του έχουν ξεμείνει τύψεις από την εποχή που η Ατλάντα μας πήρε τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Εδώ κοτζάμ Reuters επέμενε σήμερα ότι ο Λάνθιμος κέρδισε το Όσκαρ, τόσο σίγουροι ήταν για τη νίκη του που δεν φρόντισαν καν να τσεκάρουν τη λίστα των νικητών προτού δημοσιεύσουν τη γκάφα τους. Θα εμπιστευτώ λοιπόν το CNN και το Reuters και θα υποστηρίξω ότι μας αδίκησαν και ότι οφείλουμε να προσφύγουμε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για να επανορθώσουμε τη νοθεία που υπέστη το έθνος. Όπως και να ‘χει, το μόνο πράγμα που θα με είχε κάνει να χοροπηδήσω στις 3 τα ξημερώματα, θα ήταν αν άκουγα τον βρετανό κωμικό Russell Brand να αναφέρει το όνομα Γκιόργκος Λαντίμος για δεύτερη φορά. Δεν πειράζει όμως, τη χρωστούσα άλλωστε στους γείτονες μια βραδιά ησυχίας. Άντε και για τους γκρινιάρηδες αμφισβητίες αντιρρησίες, τους εύχομαι του χρόνου να προτείνουμε τον Τσιμιτσέλη και τη Ζέτα.

μακιγιάζ - The Wolfman

Δεν νοείται λυκάνθρωπος που να μην παίζει μπάσκετ και να μην είναι ο Michael J. Fox. Και μόνο η ύπαρξη μιας τέτοιας ταινίας, χρίζει καταγγελίας στα Ηνωμένα Έθνη. Από τα κλιπάκια που έχω δει, απορώ πώς κατάλαβε η Ακαδημία πού τελειώνει το μακιγιάζ και πού ξεκινούν τα ειδικά εφέ και το βράβευσαν. Τι μάτι αετίσιο είναι αυτό.

καλλιτεχνική διεύθυνση, 

κουστούμια - Alice in Wonderland

Τα κουστούμια θα μπορούσαν να είχαν πάει και στο Λόγο του Βασιλιά, αλλά δεν θα γκρινιάξω για το κάθε μικροπράγμα. Η ταινία του Burton ήταν αν μη τι άλλω απογοητευτική και πολύ της ήταν που έφυγε συνοδεία δύο Όσκαρ. Περιμένω περισσότερα από τον αγαπημένο σκηνοθέτη, ένα δεύτερο Mars Attacks ας πούμε. Και δεν μιλάω για sequel.

οπτικών εφέ, επεξεργασίας ήχου, ήχου, 

φωτογραφίας - Inception

Όπως προέβλεψα και στα σχόλια της προηγούμενης ανάρτησης, το βόλεψαν με τα τεχνικά βραβεία. Τέσσερα μάζεψε το Inception, πιθανότατα δικαιολογημένα, αν και δεν το είδα συνοδεία κινηματογραφικής ηχητικής για να έχω και την καλύτερη άποψη για τα κατορθώματά του στον τομέα. Όχι ότι είμαι δα και κανένας ειδήμονας επειδή μπορώ να ακούσω Lamb of God στα όρια ρήξης τυμπάνου, αλλά αλλιώς κρίνεις με ντόλμπια, τηχ και σαράουντ. Για τη φωτογραφία και τα οπτικά εφέ όμως δεν θα φέρω καμία αντίρρηση. Αν παρηγορεί τον Nolan, εμένα δεν μου πέφτει λόγος.

μοντάζ, μουσικής - The Social Network

Μόλις ξεκίνησαν να λούζουν με αδιάφορα βραβεία το Social Network, αναθάρρησα σκεπτόμενος πως πρόκειται για κοκαλάκια παρηγοριάς. Πολύ αμφιβάλλω αν η μουσική των Trent Reznor και Atticus Ross ήταν καλύτερη απ’ αυτή του Hans Zimmer στο Inception ή του Alexandre Desplat στο Λόγο του Βασιλιά. Για να ακριβολογώ, δεν θυμάμαι αν είχε καν μουσική αυτή η ταινία, εκτός από τη σκηνή όπου χοροπηδούσαν οι μεθυσμένες γκόμενες επάνω στον καναπέ πίνοντας μπάφους και παίζοντας ένα first person shooter - όχι pro. Σε ότι αφορά στο μοντάζ, αφού δεν ήταν υποψήφιο το Inception, θεωρώ ότι αδικήθηκε κατάφορα το Black Swan. Ναι, όλοι οι μοντέρ του Social Network κάλυπταν τον Κατσουράνη. 

τραγουδιού - We Belong Together (Toy Story 3)

Εντάξει, έχουμε ακούσει και χειρότερα, όπως το Take Μy Breath Away του Top Gun ας πούμε. Εδώ δεν βραβεύτηκε το Real World των Queensryche από το Last Action Hero, ή το Hells Bells των AC/DC από το Maximum Overdrive, τι γούστα να περιμένει κανείς από τους γηραλέους ψηφοφόρους της Ακαδημίας; Τουλάχιστον ακούσαμε τον Randy Newman να δίνει έναν απολαυστικά αστείο ευχαριστήριο λόγο, σπάζοντας τη μονοτονία της βραδιάς. «Είναι το δεύτερό μου Όσκαρ μετά από 20 υποψηφιότητες - τα ποσοστά μου δεν είναι και τα καλύτερα. Και γιατί είναι μόλις 4 οι υποψηφιότητες και όχι 5 όπως στις άλλες κατηγορίες; Σίγουρα θα μπορούσαν να βρουν ένα πέμπτο τραγούδι μέσα σε τόσες ταινίες. Πάλι καλά βέβαια, μπορεί να με κέρδιζε.» Χιουμορώδης τύπος ο παππούς.

διασκευασμένου σεναρίου - Aaron Sorkin 
(The Social Network)

Αναμενόμενη έκβαση, γι’ αυτό και δεν δυσφόρησα ιδιαίτερα. Κρίμα πάντως για τις 127 Ώρες που έφυγαν όπως πήγαν. Ελπίζω δηλαδή να είχαν πάει με άδεια χέρια και να μην κουβαλούσαν τίποτα τουλούμπες για τους αχάριστους. Χώρια που η παρακολούθηση του πλυντηρίου μου να φέρνει σβούρες έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τον ευχαριστήριο λόγο του τυπάκου.

πρωτότυπου σεναρίου - David Seidler 
(The King's Speech)

Προτιμούσα το Fighter, αλλά αφού πήγε στο συμβιβασμό μου, συμβιβάζομαι. Ήταν το πρώτο βραβείο για το Λόγο του Βασιλιά - από το σημείο αυτό η βραδιά άρχισε να γέρνει προς τις επιθυμίες μου.

β’ γυναικείου ρόλου - Melissa Leo (The Fighter)

Ήθελα τη μικρούλα Steinfeld του True Grit, πέσαμε έξω και στην πρόβλεψη, ξεβρακωθήκαμε σε όλη τη μπλογκόσφαιρα. Μην με παρηγορείτε που είχα τη Leo ως συμβιβαστική λύση, αφήστε με στη μελαγχολία μου. Ακούω και Crippled Black Phoenix, ταιριάζει με τη διάθεσή μου. Παρόλα αυτά η Melissa Leo έμεινε στην ιστορία, λέγοντας σοκαρισμένη «When I watched Kate two years ago it looked so fucking easy» - όχι επειδή αναφέρθηκε στην Winslet, αλλά επειδή έγινε η πρώτη νικήτρια που ξεστόμισε αυτή τη βρωμερή και σιχαμένη λέξη επί Οσκαρικής σκηνής. Σε τι κόσμο ζούμε τέλος πάντων; Για την ιστορία, στο Goodfellas η λέξη fuck ακούγεται 300 φορές, στο Γεννημένος την 4η Ιουλίου 196 και στο Pulp Fiction 265. Όλες υποψήφιες για Όσκαρ σεναρίου, το τελευταίο μάλιστα βραβεύτηκε μόνο γι’ αυτό. Fuck off Hypocrites and Pharisees.

β’ ανδρικού ρόλου - Christian Bale (The Fighter)

Χτυπήσαμε πιο διάνα και από το πάλαι ποτέ κόμμα του Κωνσταντίνου Στεφανόπουλου και έχουμε δικαίωμα να πανηγυρίσουμε και να ξαναντυθούμε. Τα ανωτέρω μεθερμηνευόμενα, η Ακαδημία εντυπωσιάστηκε ερμηνευτικά από το Fighter περισσότερο από κάθε άλλη ταινία. Δικαίως κατά μία έννοια, μιας και πρόκειται πρωτίστως για μια μεστή ταινία χαρακτήρων. Αν μάλιστα του έδινε και το Πρωτότυπο Σενάριο που έθρεψε αυτές τις εξαίρετες ερμηνείες, θα το εξέφραζε ακόμη πιο εύγλωττα. Είμαι πλεονέκτης baby, so why don’t you kill me.

α’ γυναικείου ρόλου - Natalie Portman (Black Swan)

Προβλέψιμο, επιθυμητό και δίκαιο. Πολύς ο λυγμός όμως ρε παιδί μου. Θα φταίνε οι ορμόνες. Λίγο ακόμα και θα έσπαγαν τα νερά επί σκηνής και θα μαθαίναμε αν προτιμά τον άσπρο ή τον μαύρο κύκνο. Πιο απολαυστικός απ’ όλους πάντως, ήταν ο Jeff Bridges που παρουσίασε τις υποψήφιες απευθυνόμενος στην καθεμιά τους ξεχωριστά, κάνοντάς τις να δακρύσουν με τις κολακείες που ξεστόμισε. Είναι ο μπαγάσας…

α’ ανδρικού ρόλου - Colin Firth (The King's Speech)

Αν δεν το έπαιρνε ο Firth θα ήταν πιο στημένο και από τα διαδοχικά τζακ ποτ των Χριστουγέννων. Έτσι απλά και όμορφα διασώθηκε κάθε αξιοπρέπεια με τη βράβευση της καλύτερης ερμηνείας της χρονιάς. Άλλωστε όλοι οι κουτσοί, μουγγοί, ανάπηροι δικαιούνται ένα Όσκαρ. Μέχρι και ο Μάιμος θα έπαιρνε και θα το άξιζε περισσότερο από τον Jesse Eisenberg του Social Network.

σκηνοθεσίας - Tom Hooper (The King's Speech)

Εδώ πιαστήκαμε πιο αδιάβαστοι και από το Στηβ Ντούζο στο Ρόδα Τσάντα και Κοπάνα. Πολύ κλάμα πρέπει να έριξε το Φιντσερόνι από μέσα του, μιας και απ’ έξω του μια χαρά χειροκρότησε τον Hooper - αν και είχε ένα ύφος σαν και αυτό του Εικοσιδιού στο επεισόδιο των ΑΜΑΝ που του φάγαν το μπιφτέκι του. Τα έγραψα και στο προηγούμενο κείμενο για τον αμαρτωλό Δαυίδ, που καλά θα κάνει να επιστρέψει στα Se7en και τα Fight Club με τα οποία τον αγαπήσαμε, αφού βλέπει ότι ακόμα και clean shaven δεν τον γλείφει η Ακαδημία. Όχι απλά δεν τον έγλειψε, αλλά του έχωσε και το κεφάλι στο κουτί για να παίξει με αυτό μπάλα το Αγγλούρι. Όσο αναπάντεχη, άλλο τόσο ικανοποιητική ήταν αυτή η στιγμή της βραδιάς, αν και ο Hooper είναι προς το παρόν ένας κομήτης που πιθανότατα έχει φτάσει με μιάμιση ταινία στο απόγειο της καριέρας του χωρίς καν να το γνωρίζει. Και η αμηχανία του μπροστά στο μικρόφωνο ήταν τάλε κουάλε με αυτή του ήρωα της ταινίας του - έχει ψωμιά να φάει ακόμα για να γίνει αποδεκτός στο κλαμπ των cool παιδιών.

καλύτερης ταινίας - The King's Speech

Δεν έγινε η μοιρασιά στις δύο βασικές κατηγορίες όπως είχα προβλέψει, αντιθέτως εγένετο το θέλημά μου. Έτσι έμειναν τα καμτσίκια αχρησιμοποίητα στη ντουλάπα, αμάδητα και ετοιμοπόλεμα για άλλες στιγμές. Ένας από τους παραγωγούς της ταινίας αφιέρωσε το βραβείο στον γκόμενό του - δεν ξαφνιάστηκε δα και κανείς, με τη showbiz ασχολείται ο άνθρωπος και είναι και Άγγλος. Αν είναι να χρηματοδοτεί τέτοιες ταινίες, την επόμενη φορά ας ανέβει στη σκηνή μέσα σε κλουβί με τρελές, δεν θα με ενοχλήσει καθόλου. Κάπως έτσι, μέσα σε πανηγυρικό κλίμα και υπό τα σχόλια των εκφωνητών περί Βρετανικού θριάμβου, έκλεισε η βραδιά…

…αφού πρώτα ανέβηκε η χορωδία του fan club του Bic Mac για να πει τα κάλαντα στον Βασιλιά. Άντε και του χρόνου, με εξίσου καλές ταινίες. Και καλύτερους παρουσιαστές. Αφού δεν το κατέχουν το θέμα της κωμωδίας και γουστάρουν τους Βρετανούς, ας δανειστούν κανέναν νησιώτη. Έναν Hugh Laurie, έναν Ricky Gervais, έναν Dylan Moran, έναν Mark Watson, εν αφθονία κυκλοφορούν και είναι εγγυημένος ο χαβαλές. Για τον καθωσπρεπισμό δεν παίρνω όρκο.