83α Οσκαρφίσματα - πρελούδιο

Μόνο ο μαζοχισμός με παρακινεί και παρακολουθώ τα Όσκαρ. Ενώ ξέρω ότι στο τέλος θα τσατιστώ, όσο και αν γνωρίζω ότι είναι απλά μια εμποροπανήγυρη με έντονο παρασκήνιο, κάθε χρόνο μου κάνω τη χάρη και αυτομαστιγώνομαι επί δυο τρεις ώρες σαν Καθολικός μοναχός του 14ου αιώνα. Δεν ξέρω βέβαια αν και αυτοί έτρωγαν πίτσες ανάμεσα σε κάθε καμτσικιά. Σίγουρα πάντως δεν έκαναν προβλέψεις για το πόσες χαρακιές θα μετρήσουν την επομένη το πρωί. Εγώ το κάνω και αυτό. Πόσο αδυσώπητη θα είναι άραγε φέτος η Ακαδημία με την πλάτη μου; Θα μου κάνει έστω και ένα χατίρι;

κινούμενα σχέδια

How to Train Your Dragon

The Illusionist

Toy Story 3

  Ψήφος: Λατρεύω την τέχνη του Sylvain Chomet. Το Τρίο της Μπελβίλ που έφερε στη ζωή με τη χειροποίητη ζωγραφική του, είναι μια από τις ελάχιστες ταινίες κινουμένων σχεδίων που πραγματικά αγάπησα - με μια πρόχειρη σκέψη, μόνο το Χριστουγεννιάτικο Εφιάλτη και το Spirited Away μπορώ να συμπεριλάβω στην κατηγορία. Την ίδια αισθητική, που αποπνέει αναμνήσεις, μεράκι, ζεστασιά και ατόφια μελαγχολία, ανακατεύει με το πινέλο του και στο Illusionist. Δεν θα του δώσω πόντους για το σενάριο του Ζακ Τατί που κινεί την ιστορία - ένα σενάριο το οποίο ο δημιουργός του Playtime είχε χαρακτηρίσει υπερβολικά προσωπικό και απαισιόδοξο για να γυριστεί όσο ήταν ακόμα εν ζωή. Το ψηφίζω επειδή θυμίζει ότι τα κινούμενα σχέδια είναι Τέχνη. Και επειδή κατάφερε και μπήκε σε εκείνη την κατηγορία…
  Έκβαση: Όχι ότι έχω κάτι ενάντια στα πιξελιασμένα animation της Dreamworks και της Pixar. Αλλά πόσο να εντυπωσιάσουν πια, όταν μέσω υπολογιστών μπορείς να κάνεις και ηθοποιούς με σάρκα και οστά να μοιάζουν με καρτούν; Δυστυχώς το Toy Story 3 τρέχει μόνο του σε αυτή την κατηγορία - κάπου διάβασα μάλιστα ότι θεωρείται το καλύτερο animation όλων των εποχών. Τραγούδια από τον δεύτερο όροφο, δίπλα στο Illusionist δεν είναι παρά ακόμη ένα πίξελ.
  Συμβιβασμός: Κανένας, αλλά δεν θα χαλαστώ. Έτσι κι αλλιώς, τον καφέ μου πικρό τον πίνω.

ντοκιμαντέρ

Exit Through the Gift Shop

Gasland

Inside Job

Restrepo

Waste Land

   Ψήφος: Δηλώνω θαυμαστής του Banksy. Η αιχμηρότητα, το μήνυμα, το χιούμορ που πηγάζει από τα έργα του, τον έχουν αναγάγει στον πιο αναγνωρίσιμο και αξιοσέβαστο street artist του πλανήτη. Ακόμα και σε μια χώρα όπως η Μ. Βρετανία όπου κάθε είδους γκράφιτι θεωρείται βανδαλισμός και διώκεται ποινικά, οι δημιουργίες του προστατεύονται από τις ίδιες τις αρχές, ενώ υποψιάζομαι ότι τα όργανα της τάξης κάνουν τα στραβά μάτια όταν τον βλέπουν επί τω έργω, διαφυλάσσοντας με αυτόν τον τρόπο και την ανωνυμία του. Στο πρώτο του εγχείρημα πίσω από την κάμερα με το Exit Through the Gift Shop, διακωμωδεί τα όρια ανάμεσα στην ανάγκη αυτοέκφρασης και αυτοπροβολής, θέτει ερωτήματα περί αυθεντικότητας και αγνών προθέσεων, στηλιτεύει την μωροπιστία, την εμπορευματοποίηση, τη σαλαμοποίηση στους κύκλους της Τέχνης. Και επειδή ο ίδιος απέχει συνειδητά από το εμπορικό κομμάτι της όλης εξίσωσης, ίσως στο όλο εγχείρημα να βρήκε έναν τρόπο να ξορκίσει τις Σειρήνες εξαργύρωσης του πασίγνωστου πλέον brand name του. Κατά βάση ωστόσο, είναι ένα μεγάλο, ειρωνικό γκράφιτι στον τοίχο της σύγχρονης κουλτούρας της τέχνης και του θεάματος.

  Έκβαση: Έχει τύχη, αν η Ακαδημία α) δεν κωλώσει μπροστά στις σκηνές κάλλους που θα ακολουθήσουν τη βράβευσή του μιας και αδυνατώ να πιστέψω ότι ο Banksy θα θυσιάσει την ανωνυμία του για χάρη των Όσκαρ - με τις φήμες να οργιάζουν ότι ενδέχεται να παρευρίσκεται με στολή πιθήκου - και β) δεν υποκύψει πάλι στην εσωστρέφεια δίνοντας το αγαλματίδιο στο Αφγανικό πολεμικό ημερολόγιο, Restrepo. Και επειδή ακριβώς δεν την έχω ικανή για τέτοιες υπερβάσεις, προβλέπω να συμβιβάζεται με τη βράβευση του τελευταίου. «Δεν έχω ιδέα το πώς γυρίζεται μια ταινία» δηλώνει άλλωστε ο Banksy στο ντοκιμαντέρ του, κλείνοντας ειρωνικά το μάτι και πετώντας το μπαλάκι στους κριτές του Exit. «Βραβεύστε με και αποδείξτε ότι το brand name και η διαφήμιση μετράει, όχι η ουσία».
  Συμβιβασμός: Με το Inside Job, ένα αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ για τα στυγνά παιχνίδια του χρηματοοικονομικού κατεστημένου και τους λόγους που οδήγησαν στο τραπεζικό κραχ στην Αμερική. Κάτι παραπάνω από ενδιαφέρον, must see για τους αδαείς.
  Δεν έχω δει: Waste Land

ξενόγλωσση ταινία

Biutiful (Μεξικό)

Κυνόδοντας (Ελλάδα)

In a Better World (Δανία)

Incendies (Καναδάς)

Outside the Law (Αλγερία)

  Ψήφος: Δεν μπορώ να έχω σφαιρική εικόνα για την κατηγορία έχοντας δει μόλις τις δύο πρώτες. Πολύ θα ήθελα βέβαια να δω την ταινία του Γιώργου Λάνθιμου να φεύγει νικήτρια, όχι επειδή είναι ελληνική, αλλά επειδή είναι η καλύτερη ταινία του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου και επειδή ο Michael Haneke θα ήταν πολύ περήφανος για το πνευματικό του τέκνο. Και όχι, δεν είναι η ταινία ενός ανώμαλου που τη βρίσκει δείχνοντας αιδοιολειχίες και αιμομιξίες. Αφού έφτασε μέχρι τα Όσκαρ!
  Έκβαση: Το ότι κατάφερε να φτάσει στην πεντάδα με ένα τόσο αντισυμβατικό για τα γούστα των Όσκαρ περιεχόμενο, είναι από μόνο του μια τεράστια νίκη. Παρόλα αυτά αδυνατώ να πιστέψω ότι θα της κάνει τη χάρη η Ακαδημία να της δώσει το μεγάλο βραβείο. Αντίθετα την έχω ικανή να ξαναπαίζει ένα από τα συνηθισμένα της πολιτικά παιχνίδια και να χαρίζει στην πολύπαθη Αλγερία τη μεγάλη διάκριση. Μπορεί να μην έχω δει το Outside the Law, αλλά κάτι στον τίτλο του με προϊδεάζει για την έκβαση της βραδιάς.

α’ γυναικείου ρόλου

Annette Bening (The Kids Are All Right)

Nicole Kidman (Rabbit Hole)

Jennifer Lawrence (Winter's Bone)

Natalie Portman (Black Swan)

Michelle Williams (Blue Valentine)

  Ψήφος: Το ότι η Portman κατάφερε να ανάγει το ρόλο της μπαλαρίνας σε κάτι μη βαρετό για τα γούστα μου, είναι από μόνο του ένα κατόρθωμα. Μία σκηνή μπαλέτου είχα ευχαριστηθεί ως τώρα και αυτή συμπεριλάμβανε αλματάκια από στύση σε στύση στο Άκρως Τρελό και Απόρρητο - δεν έτρεφα αυταπάτες ότι θα ξανάβλεπα κάτι εξίσου διασκεδαστικό στην ταινία του Aronofsky. Κι όμως, είδα μια Portman σε έναν ρόλο γεμάτο δραματικές υπερβολές όχι απλά να ανταπεξέρχεται, αλλά να του χαρίζει και την καλλιτεχνική υπόσταση που αρμόζει σε μια πραγματική ερμηνεύτρια. Και μου άρεσε.
  Έκβαση: Θα πιάσουν τόπο τα επί εξάμηνο οκτάωρα μαθήματα χορού και η απώλεια 10 κιλών. Τεράστια έκπληξη αν το χάσει.
  Συμβιβασμός: Η Nicole Kidman συνεχίζει να με εκπλήσσει με τις εξαιρετικές της ερμηνείες όπως αυτή στο Rabbit Hole, όπου κουβαλάει μια ολόκληρη ταινία στις πλάτες της. Εντύπωση μου έκανε και η Lawrence στο Winter’s Bone, ίσως επειδή δεν βλέπεις συχνά νεοεμφανιζόμενα πρόσωπα να δίνουν τόσο μεστές ερμηνείες. Αντιθέτως η Bening ανταπεξέρχεται σε έναν ρόλο χωρίς ιδιαίτερες προκλήσεις -πόσο μάλλον για το ταλέντο της- και απορώ με όσους τη βλέπουν πιθανή νικήτρια. Ντε και καλά επειδή παίζει τη λεσβία δηλαδή;
  Δεν έχω δει: Blue Valentine

β’ γυναικείου ρόλου

Amy Adams (The Fighter)

Helena Bonham Carter (The King's Speech)

Melissa Leo (The Fighter)

Hailee Steinfeld (True Grit)

Jacki Weaver (Animal Kingdom)

  Ψήφος: Στη τσαμπουκαλίδικη ερμηνεία της 14χρονης Steinfeld, που παίζει σαν ίση προς ίσους απέναντι στους Jeff Bridges και Matt Damon στο γουέστερν των αδελφών Κοέν. Θα την ξαναδούμε αρκετές φορές υποψήφια.
  Έκβαση: Δέκα υποψηφιότητες μετράει το True Grit και αν δεν βραβευτεί η μικρή, θα φύγει χωρίς κάποιο από τα βασικά βραβεία. Δεν θα ήταν η πρώτη φορά, αλλά η Ακαδημία γουστάρει να ανεβάζει κλαμμένα κοριτσάκια επί σκηνής. Πιστεύω ότι θα είναι η έκπληξη της βραδιάς. Ο ρόλος της Bonham Carter στο Λόγο του Βασιλιά είναι πολύ μικρός και επισκιάζεται υπερβολικά από την αντρική δυάδα, ενώ οι δύο υποψηφιότητες του The Fighter αλληλοεξουδετερώνονται και θα καλυφθούν με το βραβείο β’ ανδρικού ρόλου.
  Συμβιβασμός: Η Melissa Leo ως υστέρω μάνα μιας υστερικής οικογένειας.

α’ ανδρικού ρόλου

Colin Firth (The King's Speech)

James Franco (127 Hours)

Javier Bardem (Biutiful)

Jeff Bridges (True Grit)

Jesse Eisenberg (The Social Network)

  Ψήφος: Στο μοναδικό όνομα που δεν αρχίζει από J - ο Colin Firth σε μια από τις καλύτερες ερμηνείες της δεκαετίας στο ρόλο του δυσλεκτικού πρίγκιπα/βασιλιά Γεωργίου Ε’. Μια παράσταση βρετανικής θεατρικής σχολής με κυρίαρχες τις συσπάσεις του προσώπου και τους ψιθύρους, στη θέση των κορυβαντισμών και των κραυγών του Χόλιγουντ.
   Έκβαση: Επανάληψη του περσινού σκηνικού. Και φέτος οι Firth και Bridges ξεχώρισαν ερμηνευτικά, με τη διαφορά ότι πέρσι ο δεύτερος έφυγε με το αγαλματίδιο για το Crazy Heart. Φέτος ο Bridges δεν θεωρείται καν φαβορί, μιας και ως κύριος ανταγωνιστής του Firth λογίζεται ο Eisenberg στο ρόλο του ιδρυτή του facebook, Mark Zuckerberg. Αστείο και μόνο στη σκέψη - ακόμα και ο Franco στην παράσταση για έναν ρόλο που δίνει για τις 127 Ώρες είναι πιο πειστικός. Όπως και να ‘χει, ο Βρετανός δεν το χάνει με τίποτα.
  Συμβιβασμός: Κανένας.

β’ ανδρικού ρόλου

Christian Bale (The Fighter)

Geoffrey Rush (The King's Speech)

Jeremy Renner (The Town)

John Hawkes (Winter's Bone)

Mark Ruffalo (The Kids Are All Right)

  Ψήφος: Στον πρεζάκια, εν αποστρατεία μποξέρ Christian Bale. Λόγω μιας εξαιρετικά δυναμικής ερμηνείας, αλλά και επειδή έχει αγνοηθεί ως τώρα από την Ακαδημία. Τουλάχιστον με το American Psycho άξιζε μια υποψηφιότητα.
  Έκβαση: Δύσκολη κατηγορία. Δεν πιστεύω ότι το King’s Speech θα κάνει σαρωτικό πέρασμα, χώρια που ο Rush μετράει ήδη τέσσερις υποψηφιότητες και μια νίκη με το Shine. Θα παιχτεί μεταξύ τους, αν και η πλάστιγγα θεωρώ ότι θα γείρει προς τον Bale.
  Συμβιβασμός: Καθηλωτικός ο Rush, εξαιρετικός και ο Hawkes στο Winter’s Bone. Δεν θα ενοχληθώ καθόλου αν πάει σε κάποιον εξ’ αυτών, αν και ο τελευταίος αμφιβάλλω αν σκεφτεί καν ευχαριστήριο λόγο.

πρωτότυπο σενάριο

Another Year (Mike Leigh)

Inception (Christopher Nolan)

The Fighter (Scott Silver, Paul Tamasy, Eric Johnson)

The Kids Are All Right (Lisa Cholodenko, Stuart Blumberg)

The King's Speech (David Seidler)

  Ψήφος: Στο δυναμισμό, την αμεσότητα, τη ροή του Fighter. Τζούρες Σκορσεζισμού εποχής Οργισμένου Είδωλου και Κακόφημων Δρόμων, με ολίγη από Ρόκι. Από πρωτοτυπία μπορεί να πάσχει, το μείγμα ωστόσο είναι απολαυστικό. Και δύσκολο να σου πετύχει.
  Έκβαση: Ο Λόγος του Βασιλιά θα χάσει μόνο αν θελήσουν να του θολώσουν την αίγλη επειδή είναι Βρετανική ταινία. Δεν το πιστεύω. Στανταράκι.
  Συμβιβασμός: Αποδεκτός, αρκεί ο Bale να πάρει τον β’ ανδρικό. Μην πέσει και εντελώς άδοξα ο Μαχητής.

διασκευασμένο σενάριο

127 Hours (Danny Boyle, Simon Beaufoy)

The Social Network (Aaron Sorkin)

Toy Story 3 (Michael Arndt)

True Grit (Joel Coen, Ethan Coen)

Winter's Bone (Debra Granik, Anne Rosellini)

  Ψήφος: Η κατηγορία από μόνη της είναι ένας αχταρμάς. Άλλη ικανότητα απαιτείται για να γράψεις σενάριο βασισμένο στην αυτοβιογραφία του ήρωά σου, άλλη αν έχεις να μεταφέρεις βιβλίο στο πανί, άλλη αν διασκευάζεις μια παλιότερη ταινία. Στην προκειμένη περίπτωση, τυχαίνει να συμβαίνουν και τα τρία. Λαμβάνοντας υπόψη την αξία του πρωτότυπου υλικού και -κυρίως- τη δυσκολία του εγχειρήματος, κλίνω προς τις 127 Ώρες. Μπορεί να βασίζεται σε αληθινό γεγονός, το πώς όμως θα γεμίσεις μιάμιση ώρα με έναν τύπο σφηνωμένο ανάμεσα σε δυο βουνά, θέλει τη μαεστρία του. Και μπόλικο αυτοσχεδιασμό - δεν θα τα βρεις γραμμένα στο Wikipedia...
  Έκβαση: ...ούτε στις αράδες ενός βιβλίου, όπως τα έργα και τις ημέρες του Mark Zuckerberg που παρουσίασε ο Aaron Sorkin. Ελπίζω να πει έναν καλό λόγο από το βήμα για τον Ben Mezrich, συγγραφέα του Accidental Billionaires. Δεν νομίζω να ανησυχεί ιδιαίτερα, μιας και το Social Network θα χάσει σε πολλές -αν όχι σε όλες- τις μεγάλες κατηγορίες, και αυτό το βραβείο θα είναι το κοκαλάκι που θα του πετάξουν.
  Συμβιβασμός: Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο του Daniel Woodrell, ούτε έχω δει την ταινία του Henry Hathaway, στα οποία βασίστηκαν τα ομότιτλα Winter’s Bone και True Grit αντίστοιχα. Οι διάλογοι ωστόσο και στις δύο ταινίες είναι εξαιρετικοί και θα υποχωρούσα χωρίς παράπονο για χάρη τους. Κοντολογίς, θα συμβιβαζόμουν με οτιδήποτε δεν έχει σχέση με facebook.

ταινίας & σκηνοθεσίας

Black Swan (Darren Aronofsky)

The Fighter (David O. Russell)

The King's Speech (Tom Hooper)

The Social Network (David Fincher)

True Grit (Joel Coen, Ethan Coen)

μόνο ταινίας

Inception

The Kids Are All Right

127 Hours

Toy Story 3

Winter's Bone

  Παράγινε το κακό με το διαφημιστικό κολπάκι που καθιέρωσε η Ακαδημία καταργώντας την πεντάδα στις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Δέκα διαγωνίζονται φέτος, ανάμεσά τους το Toy Story 3 και το Inception. Ο Χριστός και ο Κύριος με τα σου και τα εκλέρ. Χειρότερο τρόπο να υποβιβάσουν την αξία της υποψηφιότητας δεν θα μπορούσαν να είχαν σκεφτεί. «Ξέρεις, ήταν υποψήφιο για Όσκαρ καλύτερης ταινίας». «Ε, και; Και το Toy Story ήταν!» «Ποιο απ’ όλα;» «Δεν θυμάμαι. Το VIII νομίζω». Κωμωδία. Ως εκ τούτου, θα χαλάσω τα πλήκτρα μου μόνο για τους δύο πραγματικούς μονομάχους των δύο κατηγοριών.

The Social Network (David Fincher)
vs.
The King’s Speech (Tom Hooper)

  Επί μήνες η ταινία για το δημιουργό του facebook έμοιαζε το ακλόνητο φαβορί για σάρωμα σε όλες τις μεγάλες κατηγορίες, έχοντας μάλιστα στο τσεπάκι του και τέσσερις Χρυσές Σφαίρες. Τις τελευταίες εβδομάδες όμως, το Βρετανικό δράμα εποχής μοιάζει να έχει αποκτήσει momentum αποσπώντας τα μεγάλα βραβεία των Ενώσεων Σκηνοθετών, Ηθοποιών και Παραγωγών της Αμερικής, καλύπτοντας το χαμένο έδαφος.
  Δικαιολογημένα. Η ιστορία του computer geek που τελειοποιεί μια κλεμμένη ιδέα, ξεπουλάει τον κολλητό του και γίνεται τρισεκατομμυριούχος αν και κοινωνικά απροσάρμοστος, πέρα από το μηδενικό κοινωνικό μήνυμα που έχει να καταθέσει είναι και μια μετριότητα στην καλύτερη των περιπτώσεων. Καμία σεναριακή, σκηνοθετική και ερμηνευτική πρόκληση ή ιδιαιτερότητα δεν δικαιολογεί κάποιο από τα 8 Όσκαρ που του προτείνονται. Ο Fincher ξεδιπλώνει το δικαστικό του δράμα με μια συρραφή παρελθοντικών εξιστορήσεων - τεχνοτροπία τόσο φθαρμένη που τη βλέπουμε πλέον μέχρι και στο How I Met Your Mother, δίνοντας μια ταινία κενή από κορύφωση, αφηγηματικά μονοδιάστατη, συναισθηματικά αφόρτιστη, χωρίς σημείο ταύτισης. Ο δρόμος από την αντικουλτούρα του Fight Club ως την ποπ κουλτούρα του facebook ήταν μια δημιουργική κατηφόρα για έναν σκηνοθέτη που μοιάζει να θέλει να ξορκίσει το αντικομφορμιστικό του παρελθόν για το οποίο τόσο αγαπήθηκε, αλλά δεν τιμήθηκε ποτέ από το Χολιγουντιανό κατεστημένο. Και όλοι πια ξέρουμε πώς τιμωρείται ο Φθόνος. Με ένα κεφάλι στο κουτί. Να δεις ποιος μας το έμαθε…

  Στον αντίποδα, το ιστορικό δράμα του Hooper είναι ένα εκχύλισμα εικόνων, ερμηνειών και συναισθημάτων. Μπορεί να μην είναι ο Πολίτης Κέιν της νέας εποχής, έχει ωστόσο να προσφέρει μια σειρά από στιγμές πλήρεις δυναμισμού, αυθεντικότητας και εικονικής δημιουργικότητας. Η σκηνή όπου ο πρίγκιπας Αλβέρτος πασχίζει να μιλήσει μπροστά σε ένα κατάμεστο Γουέμπλεϊ με μοναδική ηχητική επένδυση την ηχώ του λαρυγγικού του μόχθου, είναι μια από τις πιο έντονες και εφευρετικές μέσα στην απλότητά της σεκάνς της χρονιάς. Παραβλέποντας την αρτιότητα της κινηματογράφησης, δεν μπορώ παρά να ελπίζω ότι η ευσυγκίνητη Ακαδημία δεν θα σφυρίξει αδιάφορα στα μηνύματα περί δύναμης της φιλίας και κουράγιου που τόσο της αρέσουν.
  Έκβαση: Έξι χρόνια μετά το Crash και τη σκηνοθεσία του Ang Lee για το Brokeback Mountain, καιρός για ακόμη μία μοιρασιά. Ο Fincher θα τιμηθεί με το βραβείο σκηνοθεσίας επειδή έπεισε ότι είναι πια καλό παιδί και αγκάλιασε το mainstream, επειδή η περσινή του μετριότητα (Benjamin Button) ηττήθηκε από μια μεγαλύτερη μετριότητα (The Hurt Locker) αφού ατύχησε να πέσει σε χρονιά έξαρσης πατριωτισμού και επειδή τον έχει πάρει ο κατήφορος και κάπως θα πρέπει να αναγνωριστεί το συνολικό του έργο. Και επειδή ο Hooper είναι νέοπας, φυσικά. Όσο και αν το προπέρσινο Damned United ήταν μια πανέμορφη μικρή ταινία, είχε ως θεματική το ποδόσφαιρο. Μέχρι να ξεχάσει όλες αυτές τις Αγγλικές νηπιακές ασθένειες, ας αρκεστεί με το Μεγάλο Βραβείο - γιατί πολύ απλά γύρισε την καλύτερη ταινία της χρονιάς. Οσκαρικά μιλώντας πάντα.

Στοιχηθείτε για μαστίγωμα ξημερώματα Δευτέρας 28 Φλεβάρη. Οι James Franco και Anne Hathaway θα αναλάβουν το ρόλο των διασκεδαστών που θα γλυκάνουν τα τσουξίματα. Ποιοι; Και για στάσου, αυτός δεν είναι και υποψήφιος για Όσκαρ; Τα ανέκδοτα άρχισαν από νωρίς φέτος…

διαβάστε εδώ το ταμείο