Μην κλαις Αγγλούρι

«Δεν θέλεις δηλαδή να δεις έναν τελικό Βραζιλίας - Αργεντινής; Είσαι τρελός; Είναι μοναδική ευκαιρία με τον τρόπο που βγήκαν τα ταμπλό του Μουντιάλ! Πότε άλλοτε θα μας δοθεί; Δεν αγαπάς το θέαμα! Δεν θες το καλό του ποδοσφαίρου!» Όχι ρε, αφήστε με ήσυχο, δεν το θέλω. Γιατί αυτό το καλό, το ορίζετε εσείς και κάποιοι πεοδημοσιογράφοι που έβαλαν πλερέζες με τον αποκλεισμό της Αγγλίας, της Βραζιλίας και της Αργεντινής. Ορίζετε αυτό το καλό με μια αντίληψη που έχετε υιοθετήσει για το ποδόσφαιρο, διαμορφωμένη από τις γυαλιστερές χάντρες που σας πουλάνε για διαμάντια οι φυλλάδες. Που με τη σειρά τους, δεν απέχουν πολύ από την Espresso στον τομέα τους. Παζαρεύουν σταριλίκι, τα λούσα των φραγκάτων συλλόγων, τους ποδοσφαιριστές γκόμενους που κυκλοφορούν με ξέκωλες μοντέλες και πρωταγωνιστούν σε διαφημίσεις. Και όσο αυτοί στήνονται όμορφα μπροστά στις κάμερες, κάποιοι άλλοι στήνονται όμορφα στο γήπεδο, παίζουν απλή μπαλίτσα, κάνουν το ένα-δύο που σου μάθαινε ο δάσκαλος της γυμναστικής στο σχολείο, πασάρουν με τριγωνάκια, κινούνται στο χώρο και σου βάζουν τέσσερα μπαλάκια χωρίς να το πάρεις χαμπάρι.

Και μετά κλαις, επειδή τάχατες έχασε το καλό του ποδοσφαίρου. Επειδή έχασε το σταρ σύστεμ με το οποίο είσαι ψωνισμένος. Επειδή δεν πανηγυρίζει ο Ρούνι που σε έχουν ψήσει ότι είναι ανάμεσα στους τρεις κορυφαίους ποδοσφαιριστές του πλανήτη και παίζει στην πολυδιαφημισμένη ναυαρχίδα του εξωτικού Μάντσεστερ, αλλά κάποιος Οζίλ-Έζιλ-Οεζίλ-Ιεζεκιήλ που ανάθεμα και αν ξέρει να το προφέρει η ίδια η νονά του. Αυτός ο τυχάρπαστος που δεν τον είχε ακουστά ούτε ο Σωτηρακόπουλος που ξέρει μέχρι και πόσες ζαμπονοτυρόπιτες πουλήθηκαν στον τελικό της ΕΠΣΑ Αργολίδος το ’74, αυτός ο τίποτας που παίζει σε κάποια Βέρντερ Βρέμης. Τι είναι πάλι τούτο; Ποια είναι η πόλη; Η Βέρντερ ή η Βρέμης; Και το Βέρντερ τι είναι; Η μπυραρία στην οποία κάνουν ντουζ οι παίκτες μετά τον αγώνα;

Αλλά είσαι πολύ γκαντέμης ρε γαμώτο. Γιατί παρά τα όσα όμορφα εκτυλίσσονται μπροστά στα ίδια σου τα μάτια και μπορεί και κάπου μέσα σου να τα ψιλογουστάρεις, οι ποδοσφαιροπατέρες σου αρπάζουν τα γυαλιά μυωπίας από το πρόσωπο για να μην ξεστραβωθείς ποτέ. Για να σε κρατήσουν κολλημένο στις παλιές καλές συνήθειες, στις παραδοσιακές αξίες, για να μη χρειαστεί να ξεφύγουν και οι ίδιοι από τα τετριμμένα. Πού να τρέχουν τώρα; Κουτσά στραβά το πήραν το ρημάδι το λόουερ, τους αρκεί όμως για να ξεπετάνε αντιγραφές από τη Sun και τη Mirror και να γεμίζουν τις εφημερίδες και τις ιστοσελίδες τους. Τι θες τώρα, να μαθαίνουν και Γερμανικά επειδή εσύ κόλλησες με αυτόν της Βρέμης και τον άλλον της Στουτγκάρδης; Πας καλά; Ξου, μακριά, είναι και βρωμόγλωσσα, ριχάινεν φλαφλούχτεν.

Θα σου τους αποκαλέσουν «πάντσερ» καμιά χιλιοστή φορές για να θυμηθείς προπαντός ότι είναι οι μοχθηροί εχθροί που έστησαν τον προπροπάππου σου στον τοίχο, κτηνώδη ανθρωπόμορφα ρομπότ με ατσαλένιο ενδοσκελετό που στερούνται συναισθημάτων και που αν τους ξαναδοθεί η ευκαιρία θα βιάσουν την αδερφή σου, θα σφάξουν τη μάνα σου και θα σου ξεριζώσουν τα νύχια με τανάλιες Siemens. Μη μου γίνεσαι αφελής, δεν είναι αυτό το παγκοσμίως καθιερωμένο παρατσούκλι τους. Στην ερώτηση «πώς σταματήσατε τον Μέσι», δεν θα σου απαντήσει ο Μερτεσάκερ «παρατάξαμε τα Panther και τον γαζώσαμε με τα 75 χιλιοστών οπλοπολυβόλα». Απλά έτσι τους βάφτισαν κάπου κάποτε κάποιοι δικοί μας και από τότε τους κολλάμε την προσβολή σαν ηπατίτιδα. Αλλά πού ξέρεις, ίσως το 2004 σε κάποια γωνιά της γης να κυκλοφόρησαν εφημερίδες με τίτλο «Οι Τεμπέληδες κατέπληξαν την Ευρώπη» και υπότιτλο «Με το χαρακτηριστικό απατεωνίστικο στιλ τους κατέκτησαν το Euro».

Μετά θα σε πληροφορήσουν ότι κατά βάση δεν είναι και τόσο καλό αυτό που βλέπεις, ούτε κάτι το αξιόλογο. Απλά οι δικοί μας, τα καμάρια μας, οι ελεγκάν απόφοιτοι του Κέμπριτζ που πίνουν το απογευματινό τους τσαγάκι μελετώντας Σαίξπηρ, είναι στα πολύ down τους. Είναι κουρασμένοι. Ο προπονητής τους έστησε λάθος. Γιατί υπό κανονικές συνθήκες θερμοκρασίας και πίεσης που γράφουν και τα λυσάρια Φυσικής, αυτούς τους μηδενικούς τους βάζουν στο σέικερ του Κουίκι και τους πίνουν για πρωινό ρόφημα. Όπως έκαναν σε τόσες προηγούμενες διοργανώσεις εξάλλου. Και ακολουθεί εμπεριστατωμένη ανάλυση.

Καταρχάς το πρώτο γκολ ήταν οφσάιντ. Σου το λέω στη μετάδοση, σου το επαναλαμβάνω στις εκπομπές, σου το γράφω στις ιστοσελίδες, σου το χτυπάω και πρωτοσέλιδο για να το εμπεδώσεις. Πού θα πάει, λέγε λέγε θα σε κάνω να ξεχάσεις ότι δεν υπάρχει οφσάιντ από πλάγιο και από ελεύθερο. Και κρίμα που δεν έβαλαν και κανένα γκολ με τον ώμο, για να σε ενημερώσω πως ο ώμος κάθε πάντσερ είναι προέκταση του βιονικού του χεριού και τιμωρείται με κόκκινη κάρτα και ετήσιο αποκλεισμό από τις ποδοσφαιρικές διοργανώσεις και τα φιλανθρωπικά γκαλά της FIFA. Ύστερα δεν μας μέτρησαν το γκολ. Που άμα έγραφε το 2-2 θα γινόταν του κουτρούλη ο γάμος, θα έγερνε το γήπεδο τόσο πολύ που ούτε η Λούφτβαφε δεν θα μπορούσε να τροχοδρομήσει για να απογειωθεί. Μη δίνεις σημασία στην εικόνα του αγώνα, στην απόδοση των ομάδων, αφού στο λέω εγώ, έτσι θα γινόταν, γκαραντί. Άσε τον Λίνεκερ και τον Άλαν Χάνσεν να ξεφτιλίζονται στο BBC λέγοντας ότι και να μετρούσε το γκολ ήταν αναπόφευκτος ο διασυρμός, ότι ήμασταν τυχεροί που δεν μαζέψαμε καμιάς εφτάρας νιάτα. Είναι κακεντρεχείς και λιγότερο Αγγλόφιλοι από μας.

Πάνω απ’ όλα όμως φταίει αυτό το αναθεματισμένο το πρωτάθλημά μας. Είναι τόσο εξουθενωτικό που αν κοιτάξεις τα μάτια των παικταράδων μας γράφουν TILT με Verdana Bold. Οι άλλοι παίζουν σε κάτι Ιταλίες και Ισπανίες και Γερμανίες και κωλοβαράνε όλο το χρόνο και μετά έρχονται εδώ και μας κάνουν τους καμπόσους. Τι σου μαθαίνω τόσο καιρό; Δεν σου έχω πει για τις ντερμπάρες Γουίγκαν - Πόρτσμουθ που πέφτουν κορμιά, όπου ο κάθε παίκτης χάνει 7 κιλά ανά παιχνίδι και χρειάζεται μετάγγιση αίματος στο ημίχρονο για να τον βαστήξουν τα πόδια του; Άσε τώρα που το 99% των ποδοσφαιριστών στην Premier League είναι ξένοι και ως επί τω πλείστον τα πάνε μια χαρά στο Μουντιάλ. Ποιος σου τα λέει αυτά; Κανάς Σκωτσέζος, σίγουρα.

Όχι αρθρομάστορα, επειδή εσένα σου αρέσουν τα παρηγορητικά αυτοχαϊδέματα δεν σημαίνει ότι όλος ο κόσμος συμμερίζεται την τύφλα σου. Και μιας και διαβάζεις τις βρετανικές ταμπλόιντ, μην μου κρύβεις αυτά που δεν σου αρέσουν. Για κακή σου τύχη τις αγόρασα κι εγώ μιας και είχαν υπέροχα κλαψιάρικα εξώφυλλα. Και άκου τι γράφει για παράδειγμα ο Stuart Maconie στην Daily Mirror: «Πώς μπορούν οι Τζέραρντ, Ρούνι, Λάμπαρντ και λοιποί να παίζουν τόσο υπέροχα κάθε εβδομάδα στην Πρέμιερσιπ και να αποτυγχάνουν τόσο παταγωδώς στην Εθνική τους; Ο λόγος είναι ότι στην Πρέμιερσιπ παίζουν ΜΑΖΙ και όχι ΕΝΑΝΤΙΑ στους καλύτερους παίκτες του κόσμου. Ίσως να ήμουν κι εγώ ένας αξιοπρεπής υποστράτηγος στο κέντρο του γηπέδου αν είχα τον Ντρογκμπά, τον Τόρες και τον Τέβεζ ως λαμπρούς στρατηγούς μου». Και επειδή δεν σου άρεσε και μου το έκρυψες, να σου θυμίσω τι είπε και ο Ρόι Κιν για τους παικταράδες που μου λιβανίζεις κάθε Σαββατοκύριακο εδώ και χρόνια.

«Ο κόσμος μιλάει συνέχεια για παίκτες παγκόσμιας κλάσης αλλά ποιοί είναι αυτοί; Πιθανότατα ο μοναδικός τέτοιος είναι ο Γουέιν Ρούνι, που είχε μία εκπληκτική σεζόν. Ο Τζέιμς υποβιβάστηκε με την Πόρτσμουθ και ο Γκριν έμεινε την τελευταία στιγμή στην Πρέμιερ Λιγκ με τη Γουέστ Χαμ. Ο Τζόνσον τα πήγε ικανοποιητικά στη Λίβερπουλ, με την ομάδα όμως να έχει μία φτωχή σεζόν. Ο Τέρι είχε τα προβλήματά του και δεν νομίζω ότι είχε καλή σεζόν. Μπορεί η Τσέλσι να κατέκτησε την Πρέμιερσιπ όμως αυτό οφειλόταν κυρίως σε μερικούς επιθετικογενείς παίκτες παγκόσμιας κλάσης που διαθέτει. Ο Άπσον δεν είχε καλή σεζόν στη Γουέστ Χαμ και Μπάρι ήταν πολύ μέτριος με τη Μάντσεστερ Σίτι. Ο Χέσκι ξεκίνησε το Παγκόσμιο Κύπελλο ως βασικός στην επίθεση αλλά με τη φανέλα της Άστον Βίλα πέτυχε μόλις τρία τέρματα».

Ω ναι, θα τον βγάλω όλο το θυμό μου για την περίπτωση της Αγγλίας, μιας και για χάρη της οι δημοσιογραφάρες μας αποδεικνύονται πιο αλβιονικοί από τον Ουίνστονα τον Τσώρτσιλ. Και σου το έχουν μεταλαμπαδεύσει σε τέτοιο βαθμό, που όταν βλέπεις Άγγλους να ξεβρακώνονται στην Κρήτη τα καλοκαίρια, σου ‘ρχεται να αναφωνήσεις «Αχ ρε πατριώτες, δώστε και από δω μια ανάστροφη ανφάς, να απολαύσω κι εγώ τα χιλιοτραγουδημένα φαράγγια του Νησιού που δεν έχω αξιωθεί να επισκεφθώ ποτέ». Και σε κλάνουν οι Αγγλιάρηδες στη μούρη, επειδή σε θεωρούν τιποτένιο και σε περιφρονούν, επειδή θεωρούν τη χώρα σου τσιφλίκι τους μιας και την απελευθέρωσαν στο Μεγάλο Πόλεμο, επειδή θεωρούν την ιστορική σου κληρονομιά δημιούργημα κάποιων αρχαίων που στήνονταν στα τέσσερα και φιλοσοφούσαν στα διαλείμματα των γκέι παρτούζων τους. Αλλά εσύ νομίζεις ότι σε ψεκάζουν με Airwick λεβάντα, γιατί δεν σου έχει μιλήσει κανείς για τον ανθελληνισμό που τους διέπει. Εσύ θα τους αγαπάς πάντα και θα δηλώνεις «Αγγλόφιλος» επειδή σου αρέσει η Λίβερπουλ, ενώ αυτοί θα γράφουν στα βιβλία τους ότι η Μάχη της Κρήτης ήταν μια Βρετανική επωδός, χωρίς να αφιερώνουν ούτε μία αράδα στον ηρωισμό των Κρητών που έσφαζαν αλεξιπτωτιστές στο γόνατο, πόσο μάλλον στη διοικητική ανικανότητά τους να συντονιστούν με τους Νεοζηλανδούς και τους λοιπούς Συμμάχους.

«Ποδόσφαιρο είναι ρε φίλε», μου φωνάζεις, «τι ανακατεύεις τώρα;» Δεν τα ανακατεύω εγώ, παλικάρι μου, μόνα τους ανακατεύονται. Η χολή που ψεκάστηκε στα ραδιόφωνα μετά το Αγγλία - Γερμανία ακούστηκε σαν οιμωγή, σαν την κήρυξη εθνικού πένθους μετά την επικράτηση των προαιώνιών μας εχθρών απέναντι σε ευεργέτες. Που ανάθεμα αν όλοι αυτοί γνωρίζουν μισό δράμι ιστορίας για το ρόλο των Άγγλων σε εθνικές καταστροφές όπως αυτή της Κύπρου και της Μικράς Ασίας. Και αφού θέλετε να το κρατήσουμε στα ποδοσφαιρικά, ανάθεμα και αν έχουν ιδέα για τις κακεντρέχειες που ξεστομίζουν οι Άγγλοι συνάδελφοί τους κάθε φορά που αναφέρονται στη δική μας Εθνική και το κατόρθωμά της στην Πορτογαλία. Για τα όμορφα περιπαικτικά σχόλια που ακούστηκαν στα ματς της ομάδας μας σε αυτό το Μουντιάλ. Αλλά πώς να έχουν ιδέα, μήπως έχουν παρακολουθήσει ποτέ παιχνίδι ελληνικής ομάδας από το SkySports ή το ITV; Μήπως έχουν πατήσει καν το πόδι τους στο Νησί; Όχι βέβαια, αλλά μιλούν λες και μεγάλωσαν στις μουχλιασμένες τρούμπες του Μάντσεστερ και του Λίβερπουλ, λες και μετρούν την περιφέρεια της σαπροκοιλιάς τους σε ίντσες και το βάρος του ελλειμματικού εγκεφάλου τους σε πέτρες.

Όσο για το ίδιο το ποδόσφαιρο, δεν περίμενα τίποτα καλύτερο από παιδαρέλια που έγιναν αθλητικοί δημοσιογράφοι επειδή δεν μπόρεσαν να πιάσουν τη βάση στις Πανελλήνιες ή να μπουν σε καμιά Αστυνομική Σχολή, να βολευτούν σε κανένα δημόσιο. Και έπηξε ο τόπος από δαύτους, 800 αθλητικές εφημερίδες και ραδιοσταθμοί και δεν ξέρουν ούτε τα βασικά. Δεν έμαθαν τους κανόνες του οφσάιντ, αλλά το παίζουν περισπούδαστοι μιλώντας για 4-3-1-2 και αναλύοντας τακτικές. Και νομίζουν ότι το ποδόσφαιρο παίζεται ακόμα όπως τη δεκαετία του ’80, όπου ένας Μαραντόνα έπαιρνε τη μπάλα και αλάλιαζε τις άμυνες στις ντρίπλες. Δεν καταλαβαίνουν γιατί ο Κακά και ο Ρονάλντο χάθηκαν στη Ρεάλ και τους χλευάζουν, ενώ αποθεώνουν τον Μέσι και τον Τζέραρντ που διαπρέπουν σε ομάδες που παίζουν σαν ομάδες. Δεν αγαπούν το ποδόσφαιρο, γιατί αν το αγαπούσαν θα αγκάλιαζαν την πεμπτουσία του ως ομαδικό παιχνίδι, θα θαύμαζαν την απλότητα και την εφευρετικότητα της Γερμανίας και της Ολλανδίας και θα αποδοκίμαζαν το άνευ πλάνου αναξιοποίητο ταλέντο της Αργεντινής και της Βραζιλίας. Αντ’ αυτού προτιμούν να κλαψουρίζουν.

Ας είναι. Θα δουν το κακό να κερδίζει. Και το κακό στη ζωή, σε αντίθεση με τις ταινίες με υπερήρωες που έχουν στο μυαλό τους, στο τέλος κερδίζει πάντα.