LOST - The Final Chapter

To ακόλουθο κείμενο ξεκίνησε ως πετσετάκι μιας παραγράφου που προοριζόταν για το χώρο των σχολίων, μα κατέληξε σεντόνι φαρδύτερο κι απ’ αυτό του Champions League. Διαπίστωσα ακόμα ότι επικρατεί ένας αχταρμάς στα σχόλια των δύο προηγούμενων αναρτήσεων για το Lost, με κάποιους να σχολιάζουν στην τοποθέτηση που είχα κάνει το Μάρτιο και άλλους στη συνέντευξη των Lindelof/Cuse. Με αυτά τα δεδομένα, αποφάσισα να αναρτήσω τις τελικές μου σκέψεις για το Lost σαν κύριο άρθρο και να κλειδώσω τα σχόλια των προηγούμενων κειμένων. Οτιδήποτε θέλετε να προσθέσετε σχετικά με το τέλος της σειράς, παρακαλώ να το κάνετε με κόσμιο τρόπο για να μην ξανάρχομαι στη δύσκολη θέση να σβήνω τις απαντήσεις σας. Τέλος, καλό θα ήταν να ρίχνατε μια ματιά στα δύο προηγούμενα κείμενα, μιας και ουσιαστικά το ακόλουθο είναι ένα απλό συμπλήρωμα στις πρωταρχικές μου απόψεις. Και φυσικά για να ξαναπολαύσετε τα σχόλια των δημιουργών που μας προϊδέαζαν για το φινάλε που μας προσέφεραν. Ω! Ιερογλυφικά! Άργησα!

Σας ευχαριστώ όλους για τις πολύ ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις. Από μένα δεν θα ακούσετε διαφορετικά πράγματα για το φινάλε της σειράς απ’ όσα παράθεσα παραπάνω. Η απόφαση να τα γράψω πάρθηκε όταν ήμουν πλέον απόλυτα πεπεισμένος ότι οι εντυπώσεις μου δεν θα άλλαζαν στην πορεία, ότι δεν θα αισθανόμουν την ανάγκη να γράψω ένα ανασκευαστικό κείμενο πάνω σε πλήκτρα μουλιασμένα από δάκρυα ντροπής ή μετάνοιας. Συνεπώς όσα έγραψα σχεδόν τρεις μήνες πριν, εξακολουθούν να εκφράζουν τις εντυπώσεις μου. Δεν ψέγω, δε χλευάζω, δεν υποτιμώ όσους νιώθουν ικανοποιημένοι από το τελείωμα του Lost. Προφανώς οι προσδοκίες τους απ’ αυτό ήταν διαφορετικές και τα περιθώρια «δημιουργικής αδείας» που ήταν διατεθειμένοι να του επιτρέψουν πολύ ευρύτερα από τα δικά μου. Χαίρομαι για λογαριασμό τους μιας και μπόρεσαν να δουν μια ολόκληρη σεζόν με αμείωτο ενδιαφέρον, σε αντίθεση με μένα που είχα μπει στην ψυχοφθόρο διαδικασία να χλευάζω κάτι που είχα αγαπήσει, αλλά ήμουν αναγκασμένος να πιω το πικρό του ποτήρι μέχρι τελευταίας σταγόνας.

Σε ένα συμφωνούμε όλοι. Η πορεία ήταν συναρπαστική, άσχετα αν για κάποιους ο ενθουσιασμός αυτός διήρκησε λιγότερο. Η παγκόσμια κοινότητα που δημιουργήθηκε εξαιτίας του, είναι ίσως η ανάμνηση που θα μείνει εντονότερη στα χρόνια που θα ακολουθήσουν. Ένα μεγάλο ευχαριστώ του αξίζει. Αυτό ωστόσο δεν αναιρεί το γεγονός ότι οι δημιουργοί εν γνώσει τους παραπλάνησαν και εξαπάτησαν μια μεγάλη μερίδα θεατών, παραβίασαν κατ’ εξακολούθηση τον δεσμό εμπιστοσύνης καλλιτέχνη - κοινού, με μια ασέβεια που δεν έχει προηγούμενο. Και δεν αναφέρομαι φυσικά στο έργο που παρέδωσαν. Το δημιούργημα είναι δικό τους και μπορούν να του συμπεριφερθούν όπως θέλουν. Κι εγώ έχω κάθε δικαίωμα να σβήσω όλες τις αναρτήσεις του μπλογκ και να το μετατρέψω σε μια ιστοσελίδα φόρο-τιμής στην Μπήλιω Τσουκαλά. Αύριο κιόλας. Μπορεί να απογοητευτείτε, μπορεί να σας είχα δώσει διαφορετική εντύπωση για τα ενδιαφέροντά μου, ωστόσο δεν έχω πει ποτέ ότι δεν θα το κάνω. Χώρια που ούτε καλλιτέχνης είμαι, ούτε κονομάω από σας.

Από τους δημιουργούς του Lost όμως ακούσαμε ότι όλα θα έχουν αληθοφανείς εξηγήσεις. Πολλές φορές. Σε μια από τις λιγότερο γνωστές, ο Lindelof δήλωνε στη New York Times (18/9/2005): «Μπορεί να συμβαίνουν πράγματα που είναι πρωτοφανή, πάντα όμως υπάρχει επιστημονική εξήγηση γι’ αυτά». Ακούσαμε ότι δεν υπάρχουν ταξίδια στο χρόνο. Ακούσαμε ότι εντυπωσιάστηκαν με τη θεωρία κάποιων οπαδών περί Καθαρτηρίου, η οποία ωστόσο απείχε από τις δικές τους ιδέες. Όπως είχα γράψει και στο κείμενο του Μαρτίου, οι φανατικοί της σειράς απεχθάνονταν τη συγκεκριμένη θεωρία και ανακουφίστηκαν από την άρνηση των δημιουργών. Μετά το τέλος της σειράς βέβαια, μάλλον θα αισθάνονται ότι κάποιοι άλλοι “ανακουφίστηκαν” επάνω στις προσδοκίες τους. Γιατί εντάξει, μπορεί το Καθαρτήριο να μην ήταν στο Νησί, ήταν όμως λίγο παραδίπλα. Όχι Μήτσος, Μητσάκης. Και ούτε καν ο Γιώργος Μητσάκης, να γράψει το «Γιατί δε με θες κυρά μου επειδή είμαι ψαράς» για τον Τζιν και τη Σαν.

Ακούσαμε επίσης ότι κάθε αντικείμενο χρησιμοποιείται για συγκεκριμένο σκοπό. ("All I can say is, every prop is absolutely intentional" - Damon Lindelof). Προφανώς δεν εννοούσε τα Dharma-eyliner του Άλπερτ που παραλίγο να ρίξουν έξω τον προϋπολογισμό της σειράς, αλλά τα εκάστοτε Δελφικά Έψιλον και τα Πουλιά που Πέθαιναν Τραγουδώντας το όνομα του Χέρλι. Σκοπός τους όμως δεν ήταν να τα χρησιμοποιήσουν σαν Όπλα του Τσέχωφ, αλλά σαν όπλα για να μας κεντρίσουν το ενδιαφέρον και να επικεντρωθούμε στα μυστήριά τους. Ο Τσέχωφ έλεγε ότι αν στην πρώτη πράξη υπάρχει μια καραμπίνα κρεμασμένη στον τοίχο, μέχρι την τρίτη θα πρέπει να έχει εκπυρσοκροτήσει - διαφορετικά δεν υπάρχει κανένας λόγος να κρέμεται στον τοίχο. Αυτή όμως ήταν η φιλοσοφία και η ηθική ενός από τους μεγαλύτερους λογοτέχνες και θεατρικούς συγγραφείς όλων των εποχών. Οι δημιουργοί του Lost από την άλλη, πήραν το σωρό τις καραμπίνες που άφηναν σε κάθε κύκλο της σειράς και στο τέλος μας έριξαν στη μούρη.

Γιατί τα υπενθυμίζω όλα αυτά; Επειδή υπάρχουν αρκετοί που εξακολουθούν να υποστηρίζουν ότι οι δημιουργοί είχαν σχεδιάσει τη συγκεκριμένη κατάληξη από την αρχή, κάποιοι μάλιστα παρακινούμενοι από το γεγονός ότι δόθηκε απάντηση στο ποιοι ήταν ο Αδάμ και η Εύα του πρώτου κύκλου. Εξωφρενικό σαν λογική, μιας και οι δύο σκελετοί θα μπορούσαν να είναι οι οποιοιδήποτε και μάλιστα πολύ πιο συμβατοί από τον Μαυρηοχιά και η Μητριά του: Οι έχοντες καλή μνήμη θα θυμούνται ότι ο Τζακ είχε υπολογίσει ότι βάσει της αποσύνθεσης των ρούχων που φορούσαν, θα πρέπει να ήταν νεκροί εδώ και 40-50 χρόνια. Σε συνέντευξή τους οι δημιουργοί ειρωνεύτηκαν αυτή τη μικρή λεπτομέρεια λέγοντας ότι ο Τζακ δεν είναι ανθρωπολόγος, κάτι που με έκανε να θέλω να ξεκολλήσω τη μούρη μου και να τη φάω από οργή. Μικρό το κακό θα πουν όσοι έχουν δει τη μούρη μου από κοντά, ωστόσο δεν μπορώ να δεχτώ ότι κάποιος που συγγράφει μια σειρά που παρακολουθείται από εκατομμύρια κόσμο τολμά να υποστηρίζει ότι είχε σκεφτεί αυτή την απάντηση εξ’ αρχής. Γιατί κι εγώ μετά, με το δίκιο μου θα σκεφτώ ότι είναι κρετίνος και αμόρφωτος αν νομίζει ότι οι σκελετοί που ανακαλύπτουν κατά καιρούς οι αρχαιολόγοι δεν φορούν ρούχα επειδή λίγο πριν πεθάνουν έκαναν σεξ ή είχαν μπει για ντουζάκι.

Φυσικά κάτι τέτοιο δεν ισχύει, απλά οι δημιουργοί προσπάθησαν να μας ταΐσουν αυτή την απάντηση με το ζόρι, δείχνοντάς μας μάλιστα εμβόλιμα τη σκηνή από τον πρώτο κύκλο για να μας ψήσουν - χωρίς βέβαια τα επίμαχα σχόλια του Τζακ. Ο λόγος που επιμένω σε αυτή τη συγκεκριμένη απάντηση, είναι επειδή ήταν η μόνη που μπορούσε εύκολα να δοθεί με έναν λογικό τρόπο παρά τη μεταφυσική κλίση που είχε πάρει το καράβι. Και τη μούσκεψαν και αυτή. Απέτυχαν δηλαδή ακόμα και στη μόνη χειροπιαστή ερμηνεία που επιχείρησαν, σε μια σεζόν όπου όλα εξηγούνταν με ένα «είναι θεϊκό, είναι μαγικό, είναι της μοίρας μας γραφτό» (του οποίου παραχωρώ το copyright για γηπεδική χρήση έναντι εισιτηρίων διαρκείας) ή με ένα «γιατί έτσι».

Αλλά ας συμβαδίσω με τη λογική του παραλόγου και ας δεχτώ ότι τα πάντα ήταν προμελετημένα. Τότε, συγγνώμη, μα έχω κάθε δικαίωμα να αναθεματίζω και να ωρύομαι εις διπλούν, από τη στιγμή που με ανάγκασαν να πιστέψω ότι όσα περίεργα παρακολουθούσα θα οδηγούσαν σε κάποιες σαφείς, γήινες, επιστημονικές απαντήσεις. Ακόμα και αν υποψιαζόμουν κάτι διαφορετικό στις πρώτες περιόδους, οι ίδιοι με έπαιρναν από το χεράκι και μου έλεγαν «αχ βρε κουτό, μα γιατί είσαι τόσο κουτό;». Και κατά τη διάρκεια της βόλτας, με πέρασαν απ’ όλα τα Chuck E.Cheese του κόσμου και εκατήντησα ωσάν τον ιπποπόταμο, θηλαστικό τση ζούγκλας, αμφίβιο. Αν δεν μου είχαν δώσει όλες αυτές τις διαβεβαιώσεις και παρόλα αυτά συνέχιζα να παρακολουθώ έχοντας όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά, θα εξακολουθούσα να έχω το δικαίωμα στην απογοήτευση, όχι όμως και στο σκούζειν. Ήθελαν όμως και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο, και ήταν φυσικό επόμενο εγώ και όλο το υπόλοιπο σκυλολόι που μαζεύτηκε να λυσσάξουμε με τις φόλες που μας τάισαν και να θέλουμε να τους ξεσκίσουμε τα σκώτια.

Επαναλαμβάνω όμως, όλα αυτά ισχύουν για μένα και τους υπόλοιπους men of science που τώρα έχουν αφηνιάσει στα fora. Και ενώ κατανοώ τη συγκίνηση και το αίσθημα πληρότητας που προκάλεσε σε πολλούς η θρησκευτική/πνευματική προσέγγιση του φινάλε, δεν μπορώ να κατανοήσω γιατί οι ίδιοι άνθρωποι θέλουν ταυτόχρονα να γίνουν πραγματιστές στη θέση των πραγματιστών, προσπαθώντας να λύσουν όλες τις απορίες μας. Ο Αντώνης Καρπετόπουλος για παράδειγμα στο άρθρο του στη Sportday, θεωρεί πως αποκωδικοποίησε τη σειρά συμπεριλαμβάνοντας στο σκεπτικό του την εξίσωση Valenzetti (και όχι «Βανζέτι», που έχει αναφερθεί μόνο στο ARG διαδικτυακό παιχνίδι The Lost Experience και επ’ ουδενί δεν εξηγεί τις ιδιότητες των αριθμών τόσο εντός όσο και εκτός Νησιού) και τη θεότητα Tawaret (που έχει αναφερθεί μόνο στα ιντερνετικά fora και από πουθενά δεν προκύπτει ότι βοήθησε τον Τζέικομπ να εξαλείψει τις γέννες στο Νησί). Αν πάει έτσι, ας πάρουμε και άλλες θεωρίες οπαδών, ας χώσουμε ό,τι στοιχεία άσχετα με τα δεδομένα των επεισοδίων μας ταιριάζουν, ας αγνοήσουμε καμιά δεκαριά αφηγηματικές γραμμές που μας ενοχλούν, και ας φέρουμε και μια παιδική χορωδία για να «φτιάξουμε καρδιά μου το δικό μας παραμύθι» σαν τον Τσακνή.

Στην εκπομπή του μεταξύ άλλων υποστήριξε ότι ο Έκο δεν βρισκόταν στην εκκλησία επειδή δεν είχε λυτρωθεί με το θάνατό του, μιας και «απλώς ανακαλύπτει την ύπαρξη του Κακού, χωρίς να κάνει το βηματάκι παραπάνω». Μιλάμε για τον Έκο, τον χαρακτήρα που επέδειξε τη μεγαλύτερη μεταστροφή, μεταμέλεια και ιεροσύνη, εκείνον που συνέχισε να πιστεύει στο πάτημα του κουμπιού όταν ακόμα και ο Λοκ είχε λακίσει. «Δεν είχε δεθεί με την κοινότητα, ήταν ένα UFO», προσέθεσε ο Αντώνης. Χαριτωμενιές. Ο Έκο ο βαπτιστής, μεγαλύτερο UFO από τη Σάνον. Όλα αυτά και δεκάδες άλλα αυθαίρετα συμπεράσματα που κάποιοι αποκαλούν εξηγήσεις, αφενός δεν βγάζουν κανένα «νόημα» και αφετέρου αφήνουν περισσότερα κενά απ’ όσα επιχειρούν να καλύψουν. Είτε βαδίζεις με γνώμονα τις συνεπαγωγές της λογικής, είτε με γνώμονα τις αφαιρετικές παραδοχές του πνευματικού. Η ανάμειξη των δύο δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε αχDharma.

Για να πιάσω ένα τυχαίο παράδειγμα: Το αεροπλάνο έπεσε είτε επειδή δεν πατήθηκε το κουμπί και εκλύθηκε ηλεκτρομαγνητική ενέργεια, είτε επειδή το έριξε ο Τζέικομπ. Διαλέξτε και επιμείνετε στην επιλογή σας. Το ότι ο Τζέικομπ καθόρισε μια σειρά γεγονότων (λέγε με πεπρωμένο) για να το ρίξει, υπονοεί ότι θεώρησε ότι ο προτιμότερος τρόπος ήταν ο εξής: Να έρθει η Dharma, να φτιάξει τον υποσταθμό Swan, να βάλει τον Κέλβιν να βαράει ενέσεις με αντίδοτο κατά της Ασθένειας κάθε 9 μέρες, για να μείνει ζωντανός ώστε να πατάει ένα κουμπί κάθε 108 λεπτά, που είναι το άθροισμα των αριθμών που όρισε ως υποψήφιους ο Τζέικομπ για τους οποίους δεν είχαν ιδέα οι Dharma, μετά να του ‘ρθει ένας κακομοίρης με τη δική του τρελή προϊστορία, να τον βοηθά στο πάτημα του κουμπιού επί 3 χρόνια, ώστε τυχαία τη μέρα που πετά η 815 πάνω απ’ το Νησί να πάρει την απόφαση να το σκάσει (με την όχι-και-τόσο-ελεύθερή του βούληση), για να τρέξει ξωπίσω του ο Ντέσμοντ και να του κάνει το κεφάλι κιμά, αλλά να μην προλάβει να πατήσει το κουμπί στο γυρισμό και να πέσει το αεροπλάνο. Αντίθετα για να φέρει το Black Rock απλά σήκωσε μια καταιγίδα. Στην πρώτη περίπτωση μάλλον θα του είχε τρυπήσει τον Αιολικό Ασκό ο σκανδαλιάρης αδερφός του. Χώρια που για να μαζέψει τους Υποψηφίους που θα φυλάξουν το Φως της Αρετής που κρύβουμε όλοι μέσα μας, σκότωσε ένα σκασμό κόσμο σε δυστυχήματα. Με τέτοιο διχασμό προσωπικότητας, είναι απορίας άξιο που δεν τον ονόμασαν Νόρμαν Μπέιτς. Και εκείνος εξάλλου, ένα κολληματάκι με τη μάνα του το είχε.

Το παραπάνω παράδειγμα μπορεί να εφαρμοστεί σε ένα σωρό σοφιστείες που επιχειρούν να συνταιριάξουν ελεύθερη βούληση, πεπρωμένο και αδιευκρίνιστους «κανόνες», στις οποίες καμία όρεξη δεν έχω να επεκταθώ. Θα πω όμως το εξής: Σε ένα πρόσφατο επεισόδιο του South Park, ο πατέρας του Σταν προσπαθώντας να αποκτήσει καρκίνο στους όρχεις για να του συνταγογραφηθεί μαριχουάνα, βάζει το όσχεό του στο φούρνο μικροκυμάτων. Και όταν το επιτυγχάνει, ο σάκος του φουσκώνει τόσο πολύ που κυκλοφορεί στους δρόμους χοροπηδώντας επάνω του. Αυτό βγάζει περισσότερο νόημα από την παραπάνω και από άλλες παρόμοιες «εξηγήσεις» που επιχειρούν να εφαρμόσουν με το ζόρι μερικοί. Αν αγαπήσατε λοιπόν το φινάλε του Lost, μην προσπαθείτε να το μετατρέψετε σε South Park. Αφήστε τους λογικούς συνειρμούς κατά μέρος και περιοριστείτε στα συναισθήματα που ανάβλυσαν από μέσα σας παρακολουθώντας το, χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις. Γιατί μας φουσκώνετε πολύ το όσχεο εν μέσω οικονομικής κρίσης και λεφτά για καινούργια τζιν δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα.

Εξάλλου οι ίδιοι οι δημιουργοί μας προέτρεψαν πρόσφατα να μην κάνουμε ερωτήσεις μιας και «το ένα ερώτημα οδηγεί σε ένα άλλο ερώτημα». Μια επιταγή αμιγώς θρησκευτικής θεώρησης των πραγμάτων (που βολεύει για να μην καταλήξει κανείς στην ενοχλητική απορία περί προέλευσης του Θεού) που μεθερμηνεύεται ως «πίστευε και μη ερεύνα». Την οποία συμβουλή βέβαια φρόντιζαν πού και πού να παραβιάζουν οικειοθελώς, παραχώνοντας φευγαλέες απαντήσεις της μίας ατάκας για τους ψιθύρους, το δωμάτιο 23, τη μεταμόρφωση του Μαυρηοχιά σε νεκρούς. Πέφτοντας δηλαδή στην ίδια τους την παγίδα, με τη δημιουργία νέων αποριών και μεγαλύτερων ασυνεπειών. Και απ’ ότι δείχνουν τα πράγματα θα συνεχίσουν το τροπάριο του «δάσκαλε που δίδασκες», αφού ανακοινώθηκε ότι στα DVD του 6ου κύκλου θα υπάρχει επιπλέον υλικό που θα δίνει «νέες απαντήσεις». Πιθανολογείται μάλιστα και επανεμφάνιση του Γουολτ. Ήδη διέρρευσε ότι τον Καπνοθεό τον λένε τελικά Σαμουήλ - μια όμορφη τάπα σε όσους υποστήριζαν ότι το όνομά του παρέμεινε κρυφό για χι ψι όμορφους θεωρητικούς λόγους.

Αφού λοιπόν στόχευαν σε μια εντελώς πνευματιστική κατάληξη των πραγμάτων, γιατί επιμένουν να θέλουν τους «κολλημένους με τις απαντήσεις» αγκιστρωμένους; Γιατί δεν αρκούνται στο κοινό που ψηφίζει «άριστο» στα fora, αλλά τσιγκλάνε και όσους λένε «απογοήτευση»; Μήπως επειδή είναι πολυπληθείς και προβλέπουν μεγάλες χασούρες στις πωλήσεις; «Μωρό μου; Φάλτσο!» που θα τους έλεγε και ο Ρακιντζής. Και θα τους προσέθετε ότι «είχαν δικαίωμα για μία συν μία», αλλά αφού αστόχησαν στην πρώτη βολή, το χρονόμετρο έληξε, τα ιερογλυφικά έπεσαν, ο Βορεάδης σφύριξε και το ματσάκι χάθηκε. Οι εξηγήσεις μετά το τέλος του αγώνα είναι φτηνές δικαιολογίες που αρμόζουν σε ηττημένους: «Το παρκέ γλιστερό, η μπάλα ξεφούσκωτη, το κρασί παλιό και το χαβιάρι μαύρο». Δεν είχαν πει άλλωστε ότι δεν θα έδιναν περαιτέρω εξηγήσεις μετά το τέλος της σειράς; Προς τι αυτή η μεταστροφή; Δεν συνειδητοποιούν ότι έτσι παραδέχονται εμμέσως ότι το έργο τους είναι λειψό; Ανολοκλήρωτο; Προσπαθούν να τη σπάσουν και σε αυτούς που το βρήκαν πλήρες; Κουκούτσι μυαλό δηλαδή; Μήπως κάνω πολλές ερωτήσεις; Μήπως η μία ερώτηση οδηγεί σε μια άλλη ερώτηση; Είδατε τι ωραία που είναι;

Μα αν μόλις τώρα συνειδητοποίησαν ότι είμαστε πολλοί και σπεύδουν να μας ικανοποιήσουν κατόπιν εορτής, μάλλον σε κάποια σπηλιά του Μπιν Λάντεν θα ήταν παραχωμένοι επί 6 χρόνια, χωρίς τηλέφωνο και ADSL. Δεν εξηγείται αλλιώς. Γιατί μια ματιά στα fora θα τους αποκάλυπτε ότι τα αγαπημένα επεισόδια ήταν ανέκαθεν αυτά με πρωταγωνιστές τους Ντέσμοντ και Φάραντεϊ που έσφυζαν από επιστημονικές σπαζοκεφαλιές, την ώρα που τα επικεντρωμένα στην Κέιτ και την ερωτική της τριολέτα έτριβαν τον πάτο στις προτιμήσεις. Και μάλιστα χωρίς Fairy, μιας και ακόμα τον τρίβουν στο φόρουμ του Βιλαμπάχο. Αφού όμως πήραν την απόφαση να αγνοήσουν τις επιθυμίες των οπαδών και εν μία νυκτί να ορίσουν ότι «το Lost είναι μια σειρά χαρακτήρων», έπρεπε να επιμείνουν σε αυτή μέχρι τέλους. Και να ενημερώσουν τουλάχιστον και τα αφεντικά τους στο abc, που δεν θα φταίνε σε τίποτα αν τους πετάξουν καμιά ξανάστροφη αγωγή που ξεφτιλίστηκαν διαφημίζοντας τον 6ο κύκλο με σύνθημα «όλα τα μυστήρια θα απαντηθούν». Που από μόνο του βρωμάει σαν υπόθεση, μιας και δεν νομίζω κοτζάμ κανάλι να μην ρώτησε τους δημιουργούς για το τι μέλλει γενέσθαι προτού τοιχοκολλήσει τα διαφημιστικά του. «Ρε Ντέιμον, θα απαντήσεις τίποτα, ή θα κάνουμε καμιά μαλακία με τις αφίσες;» «Τι λένε οι αφίσες;» «Όλα τα μυστήρια θα απαντηθούν.» «Ε, να μην απαντηθούν;» Και στο τέλος, όλοι πια ξέρουμε σε ποια στιχομυθία κατέληξε το ζήτημα: «Κάρλτον, να απαντήσω εγώ; Όχι μωρέ, απάντα εσύ. Ή άσε καλύτερα, θα απαντήσει η Μάνα.» «Ποια Μάνα;» «Θα δείξει.»

Για να μην επικαλεστώ τα λόγια του συμπαραγωγού και σεναριογράφου της πρώτης σεζόν David Fury, που υποστήριξε ότι ο λόγος που το abc χρηματοδότησε τη σειρά ήταν επειδή θύμιζε Survivor. Είπε επίσης ότι οι δημιουργοί σιγοντάριζαν αποκρύπτοντας τη μυστηριακή της χροιά, μιας και την εποχή εκείνη θεματικές τύπου X-Files θεωρούνταν καμένα χαρτιά. Ακόμη μία όμορφη τάπα σε όσους υποστηρίζουν ότι είναι αδύνατον να μην γνώριζε το κανάλι τι σειρά αγόρασε, πόσο μάλλον την κατάληξή της. Ελάτε τώρα, μην φορτώνετε που σας μιλάω για τάπες. Από αγάπη τις βάζω για να μην δραπετεύσει το φως που έχετε μέσα σας.

Όπως και να ‘χει, οι δημιουργοί εκπλήρωσαν τις προσδοκίες που είχαν οι ίδιοι από τη σειρά με το τελείωμά της. Οι οποίες, είναι αλήθεια, δεν ήταν και πολύ μεγάλες. «Θέλαμε ο κόσμος να έχει εμμονές με το ποιον θα καταλήξει η Κέιτ και όχι με το αν η εξίσωση Valenzetti εξηγεί τα μυστήρια του νησιού» είπαν, αποδεικνύοντας ότι οι απαιτήσεις που περίμεναν να έχουν οι θεατές απ’ αυτούς, ήταν λίγο μεγαλύτερες απ’ αυτές που έχει η Κούλα από τους συγγραφείς του Καλημέρα Ζωή την ώρα που ανακατεύει τον αρακά. «Μην τυχόν και δεν μας δείξουν ποιος γκάστρωσε την Αφρούλα» βυθίζεται στους βαθείς στοχασμούς της, προτού η πεζή πραγματικότητα την τραβήξει απ’ τον ονειρόκοσμό της: «Αχ, πάλι πολύ αλάτι έριξα, θα με πρήξει ο Νώντας με το φαΐ που έτρωγε στης μάνας του». Κάπως έτσι ήθελαν οι TPTB να αντιμετωπίσουμε το Lost. Ευτυχώς για μας ατύχησαν, μιας και αγκάλιασαν με το αρχικό τους δημιούργημα κόσμο ιδιοφυή που έδωσε το έναυσμα υπέροχων συζητήσεων στα fora. Και αυτές μας συνεπήραν όλους, χωρίς περιέργως να έχουν ως βάση τις οιστρογονικές ή εμμηνορυσιακές παρορμήσεις καμιάς πρωταγωνίστριας. Έτσι όμως δεν γίνεται συχνά με τις πιο ενδιαφέρουσες συζητήσεις; Ξεκινούν από μια ηλίθια αναφορά στην τσόντα της Αλεξανδράτου και καταλήγουν σε αναλύσεις για την ηθική κατάρρευση του καπιταλισμού. Δυστυχώς οι δημιουργοί μας άφησαν να κουβεντιάζουμε μόνοι μας τις ενδιαφέρουσες προεκτάσεις της σειράς, και ασχολήθηκαν τελικά με την ηλίθια αναφορά στην τσόντα, τη μπουκάλα με τη σαμπάνια και το πώμα της.

Κάποιοι θα πουν, «δεν κατάλαβες τίποτα από τη σειρά ρε φίλε» και πιθανώς να έχουν και δίκιο. Πολύ αμφιβάλλω όμως ότι οι ίδιοι έχουν καταλάβει περισσότερα από μένα. Και δεν μιλάω για το πώς γίνεται να γεννιέται και να πεθαίνει κανείς στον «κόσμο των νεκρών» ή «Καθαρτήριο» ή «limbo» ή όπως θέλετε. Ή για το πώς αποδέχονται την ύπαρξη δύο Καθαρτηρίων, ένα στο Νησί όπου βρίσκονται παγιδευμένοι οι «ψίθυροι» και ένα εκτός Νησιού όπου όλοι περιμένουν στην αίθουσα αναμονής προτού περάσουν μαζί στο Φως. Καθαρτήρια είναι αυτά, χώσε όσα μπορείς, κακό δεν κάνει. Άλλωστε η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα, σαν ταξιδάκι αναψυχής μ’ ένα κρυμμένο τραύμα. Ακούστε όμως και μια εκδοχή από κάποιον που δεν δίνει δεκάρα για το αν είναι σωστή ή όχι: Η παράλληλη ιστορία είναι όντως ένα εναλλακτικό σύμπαν όπου όλα συμβαίνουν χωρίς να είναι νεκρός κανείς, με τον Ντέσμοντ που έχει την ικανότητα να «ταξιδεύει πνευματικά» ανάμεσα στα σύμπαντα να προσπαθεί να τους συγκεντρώσει όλους, αναβιώνοντάς τους μνήμες από μια «άλλη ζωή». Και οι σκηνές γύρω και μέσα στην εκκλησία είναι απλά τα επιθανάτια οράματα του Τζακ. Τρεις κόσμοι, όχι δύο. Δεν σας αρέσει; Δεν σας ταιριάζει; Εντάξει, πάσο, το Καθαρτήριο έχει νοσοκομεία. Το βουλώνω.

Δεν με νοιάζει εξάλλου. Από την αρχή του 6ου κύκλου έχει πάψει να με νοιάζει. Και όχι επειδή δεν τελείωσε με τη θεωρία που είχα εγώ στο μυαλό μου, όπως γράφεται κατά κόρον τελευταία για τους αμφισβητίες. Αλλά επειδή η πορεία που τράβηξε η σειρά με άφησε παγερά αδιάφορο και επειδή απεχθάνομαι το δόγμα «πίστευε και μη ερεύνα». Λίγα επεισόδια πριν το φινάλε, είχα προσθέσει στο χώρο των σχολίων: «Η προοπτική της εξελιγμένης χρήσης υπαρκτών επιστημονικών δεδομένων ή οι εφαρμογές επιστημονικών θεωριών είναι πάντα πολύ πιο σαγηνευτική από μια εξήγηση βασισμένη στην τυχαιότητα ή τη μαγεία. Για τον καπνό υπήρχαν επιστημονικές θεωρίες βασισμένες στη νανορομποτική και ήταν πολύ πιο εμπεριστατωμένες από το «ο καπνός είναι η μεταμόρφωση ενός θεού που δεν μπορεί να περάσει πάνω από έναν ηλεκτρομαγνητικό φράχτη». Και ενώ το πρώτο ήταν μια ενδιαφέρουσα οπτική στο πώς θα μπορούσε να είχε χρησιμοποιηθεί μια υπαρκτή τεχνολογία σε μια πολύ εξελιγμένη μορφή της, το δεύτερο είναι μια πνευματική/θεολογική σοφιστεία που γελοιοποιεί κάθε έννοια θρησκευτικής θεώρησης. Δυστυχώς οι δημιουργοί δεν τόλμησαν να ερευνήσουν και να οραματιστούν τις δυνατότητες της επιστήμης με αφορμή τη σειρά. Και σίγουρα πολλοί ερευνητές και σπουδαστές διάφορων επιστημονικών πεδίων αυτή τη στιγμή θα αισθάνονται πολύ ηλίθιοι που έκατσαν και ασχολήθηκαν σοβαρά με το Lost, όταν οι δημιουργοί του αποδείχτηκαν πολύ κατώτεροι των περιστάσεων και πολύ λιγότερο «διαβασμένοι» απ’ όσο άφηναν να εννοηθεί.»

Αυτά ήθελα, λίγη λογική και λίγη συνοχή. Να μη με κοροϊδεύουν μιλώντας για μια «σειρά χαρακτήρων». Και να μη μου πασάρουν ένα τέλος που θα μπορούσε να είχε δοθεί πριν από 2 ή μετά από 20 χρόνια. Ούτε κάποιο που θα μπορούσε να έχει δοθεί σε οποιαδήποτε σειρά στην ιστορία της τηλεόρασης. Ο Τσάντλερ, η Μόνικα, η Ρέιτσελ, η Φοίβη και ο Ρος περιμένουν τον Τζόι σε μια μεταθανάτια αίθουσα αναμονής για να περάσουν μαζί στην «άλλη πλευρά». Δάκρυσα. Και επειδή δεν θέλω να με δείτε σε αυτή την κατάσταση, σας αφήνω. Δείξτε όμως λίγη αλληλεγγύη. Δακρύστε μαζί μου, βλέποντας αυτή τη «χαμένη» σκηνή από το The End.