The Last In Line

Όταν βλέπω στο πρόγραμμα της τηλεόρασης ότι κάποιο κανάλι θα προβάλλει ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στον Ευφυή Σχεδιασμό και τη φονταμενταλιστική, θρησκόληπτη, αντιδαρβινική Αμερική, τρέχω να σιγουρευτώ ότι δεν έχω πετάξει τα διαφημιστικά από τις πιτσαρίες και ότι έχω μπύρες στο ψυγείο. Τέτοιες προβολές επιβάλλεται να αντιμετωπίζονται σαν μεγάλα τηλεοπτικά γεγονότα, να τιμηθούν με τις παραδόσεις ενός τελικού Παγκοσμίου Κυπέλλου, μιας και οι στιγμές γέλιου που προσφέρουν θα ανάγκαζαν τον Πήτερ Σέλερς να κάνει μεταμόσχευση προσώπου από ντροπή. Εκεί δε που εκσφενδονίζεται η μπύρα από τα ρουθούνια μου από τα χαχανητά, είναι όταν ο λόγος δίνεται στους πιστούς. Εκείνους που λίγο νωρίτερα έτρεμαν εκστασιασμένοι ψέλνοντας κάποιο εδάφιο του Ησαΐα υπό την καθοδήγηση ενός τσαρλατάνου τηλευαγγελιστή. «Ένιωσα το Θεό να μπαίνει μέσα μου, να μου σηκώνει τις τρίχες στο σβέρκο και τα χέρια στον ουρανό, να με αναγκάζει να τραγουδήσω τους ύμνους Του». Και το δάκρυ να τρέχει λες και είδαν την τελευταία σκηνή της Καζαμπλάνκα για πρώτη φορά στη ζωή τους. Ε, λοιπόν απόψε είμαι με το μέρος τους. Αν τους είχα δίπλα μου, θα τους αγκάλιαζα και θα τους έλεγα πόσο τους καταλαβαίνω. Γιατί θυμήθηκα πως την πρώτη φορά που άκουσα το Gates Of Babylon ένιωσα τον Θεό να μπαίνει μέσα μου, να μου σηκώνει τις τρίχες στο σβέρκο και τα χέρια στον ουρανό, να με αναγκάζει να τραγουδήσω τους ύμνους Του.

Και το δάκρυ να τρέχει κορόμηλο με υπόκρουση το Rainbow Eyes και το All the Fools Sailed Away, την καρδιά να τρεμουλιάζει στο άκουσμα του Children of the Sea ή του Sign of the Southern Cross, την αδρεναλίνη να κάνει ορμονικό πραξικόπημα ουρλιάζοντας Die Young! We Rock! Run with the Wolf! Ποια συναισθήματα να πρωτοθυμηθώ όταν ανεβαίνοντας στο Ασημένιο Βουνό, Αγνάντευα τα Άστρα, βλέποντας σ’ αυτά ένα Φως μέσα στο Μαύρο; Και όταν ζωγράφιζα το Πορτρέτο του Εαυτού μου, ποιος Θεός μου θύμιζε ότι είμαι ένα Ουράνιο Τόξο στο Σκοτάδι; Ο ίδιος Θεός που απόψε έσκυψε και με την απαράμιλλη, ζεστή του φωνή μου ψιθύρισε στ’ αυτί: «αρκετά σου διηγήθηκα, καιρός να βρω κι εγώ την Κόλαση και τον Παράδεισό μου». Και πριν προλάβω να του πω ένα τελευταίο ευχαριστώ, είχε ήδη απιθώσει τα σπαθιά του και σαν Σούπερμαν του Ηλιοβασιλέματος εξαφανίστηκε. Ο Ναός του Βασιλιά δεν μπορούσε φαίνεται να περιμένει άλλο τον νοικοκύρη του. Still, I'm Sad.

Long Live Rock 'n' Roll, παιδικέ μου φίλε Ronnie. Και εκεί που πας, φρόντισε να Μη Μιλάς Σε Ξένους.

Ronnie James Dio (10/7/1942 - 16/5/2010)
the Moon is just a Sun at night