Ο κλόουν, ο ταχυδακτυλουργός και η πουτάνα

(σε επανάληψη - αφιερωμένο σε κάθε ελληνικό σπίτι, 
μιας και ως συνήθως «κάθε πόρτα και υποψήφιος»)

Ψηφίζω. Και το ψηφοδέλτιο το σταυρώνω μόνος μου, για να σταυρωθώ τουλάχιστον αργότερα κατά συνείδηση και όχι κατά λάθος. Οι πολιτικοί δεν με ενδιαφέρουν. Το βιογραφικό τους απαιτεί να είναι ευχάριστοι, κοινωνικοί και ευέλικτοι. Χαρίσματα που περιμένεις από έναν κλόουν, έναν ταχυδακτυλουργό ή μια πουτάνα. Η σύνθεση του κοινοβουλίου μας βέβαια αντανακλά το πόσο μας αρέσει ο Σεφερλής, ο Γιούρι Γκέλερ και η Τζούλια. Εμένα όμως δεν μου αρέσουν. Όχι ότι δεν κάνουν καλά αστεία, καλά μαγικά και καλές πίπες. Δεν μου αρέσουν ως εκπρόσωποι του έθνους μου, ως υπερασπιστές των δικαιωμάτων μου, ως κριτές των αποφάσεων που θα καθορίσουν το μέλλον μου. Προτού βέβαια καθίσουν σε έδρανα, ήταν άνθρωποι σαν εσένα κι εμένα. Πήγαιναν σχολείο, στις καφετέριες, στα μπαρ, με συμμαθητές, φίλους και γνωστούς. Και ήταν και εξαιρετικά δημοφιλείς επειδή έκαναν αστεία, ταχυδακτυλουργικά και πίπες. Είναι ωραίο να έχεις τέτοια άτομα πρόχειρα, ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σου παρουσιαστεί η ανάγκη να γελάσεις, να εντυπωσιαστείς, να ξεκαυλώσεις.

Κάποτε όμως έρχεται εκείνη η στιγμή που αυτός ο κάποιος επιθυμεί να εξαργυρώσει τη δημοτικότητα που τόσο βασανιστικά κέρδισε κάνοντας χαβαλέ, βγάζοντας δεκάρικα πίσω απ' το αυτί, ξοδεύοντας ένα σκασμό λεφτά σε στοματικά διαλύματα. Ξαφνικά η μπάλα έρχεται στη δική σου μικρή περιοχή. Και αντί να της δώσεις μια στραβοκλωτσιά να φύγει έξω από το γήπεδο, να παίξεις κατενάτσιο του κερατά, να ταμπουρωθείς επάνω στη γραμμή του τέρματος για να μη διασυρθείς, γυρνάς και με άπιαστο φαλτσάκι τη στέλνεις στο γάμα της εστίας σου. Τον κάνεις Δημοτικό Σύμβουλο. Δύο τρία αυτογκόλ αργότερα, έχει γίνει Δήμαρχος. Και όταν πια το σκορ έχει φτάσει σε δυσθεώρητα επίπεδα, είναι πια Υπουργός. Και νάτονε που στρογγυλοκάθεται στο έδρανο και συνεχίζει τις πρακτικές που γνωρίζει καλά, όσα τον έφτασαν ως εκεί. Λέγοντας ανοησίες κάνοντας τον κόσμο να γελάει, παίζοντας κολπάκια κάτω από τη μύτη σου κατακλέβοντας το σύμπαν, παίρνοντας πίπες σε μεγαλύτερα κεφάλια αυτή τη φορά για να διατηρήσει τη θέση του. Ποιος όμως είναι για λύπηση; Μήπως εσύ που χάνεις 10-0;

Γι’ αυτό κι εγώ σταυρώνω το ψηφοδέλτιο μόνος μου. Για να μη φέρω καμία ευθύνη για όλους αυτούς. Άλλωστε, αν ήταν να διαλέξω κάποιον που θα ήταν καλός για παρέα, που θα έλεγε όσες παπαριές λέμε μεταξύ μας πίνοντας φραπέ με μια αθλητική εφημερίδα στο χέρι, θα πήγαινα να ψηφίσω στο μπαρ. Ψάχνω και ρίχνω το σταυρό μου στους άλλους. Γιατί υπάρχουν και αυτοί, ελάχιστοι μεν, αλλά υπάρχουν. Μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα επικοινωνιακοί, αλλά αυτό μάλλον οφείλεται στο ότι έφαγαν τη ζωή τους πάνω από συγγράμματα και μελέτες και δεν ήταν παιδιά της παρέας και του χαβαλέ. Μπορεί να μην τους βγάζουν στην τηλεόραση επειδή δεν μιλούν με αναμασήματα περιφέροντας τις απόψεις που έχουν πέραση στα καφενεία, αλλά έχουν ιδέες που δεν μπορώ να σκεφτώ εγώ. Και είναι σημαντικό να σκέφτονται όπως δεν μπορώ να σκεφτώ εγώ κι εσύ και ο καθένας μας, διαφορετικά με τι κριτήρια θα διαχωρίσουμε τον άρχων από τον αρχούμενο, τον πολιτικό από τον καφετζή; Από τις γραβάτες τους;

Όμως τώρα θα πάψω να κάνω και αυτό. Απ’ ότι φαίνεται δεν έχει καμία απολύτως αξία. Γιατί συνειδητοποίησα ότι εν μία νυκτί, μπορεί κάποιος να διώξει αυτόν που εμπιστεύτηκα εγώ με το δημοκρατικό μου δικαίωμα, χωρίς να ρωτήσει κανέναν. Να στείλει δηλαδή τον αντιπρόσωπό μου με μια στραβοκλωτσιά έξω από το γήπεδο. Να ρίξει μια φτυσιά στο δικό μου κριτήριο επιλογής και να επιβάλλει με αυταρχισμό το δικό του. Και όλα αυτά επειδή αυτός που διάλεξα εγώ ενδεχομένως και να σκέφτηκε διαφορετικά. Επειδή ενδεχομένως να σκέφτηκε με τρόπο που δεν μπορώ εγώ, εσύ και η πλειοψηφία αυτών που κωλοκάθονται στα έδρανα: οι κλόουν, οι ταχυδακτυλουργοί και οι πουτάνες. Επειδή δεν ακολούθησε τη γραμμή που χάραξαν όλοι εκείνοι που αναρριχήθηκαν με το κριτήριο του χαβαλέ, της απάτης και της πίπας. Επειδή δεν έπεσε και αυτός στο επίπεδο της πουτάνας να του πηδήξουν τη συνείδηση.

Δεν σκέφτηκαν όμως κάτι. Ότι διώξε, διώξε, θα μείνουν όλοι ίδιοι. Δεν θα υπάρχει λόγος να είναι τόσοι πολλοί, δυο τρεις απ’ αυτούς θα είναι αρκετοί. Αρκετοί να πούνε τα μονόχρωμα πράσινα αστεία τους, να κάνουν τα μονόχρωμα γαλάζια κόλπα τους, να ρουφήξουν με την μονόχρωμη κόκκινη τεχνική τους. Και ότι όταν όλοι εμείς βαρεθούμε όλη αυτή τη μονοχρωμία, θα πάμε σε καλύτερα τσίρκα, καλύτερα ταχυδακτυλουργεία και καλύτερα μπουρδέλα απ’ αυτό που ονομάζουμε Βουλή των Ελλήνων.

(πρώτη ανάρτηση: 11 Μαΐου 2010)