Φαντάζομαι την οιμωγή που λογικά ως τώρα θα έχει απλωθεί σαν το παλιό καλό νέφος πάνω από το Ελληνικό FYR και πολύ το σκέφτομαι να μπω στο αεροπλάνο για να ‘ρθω κατά ‘κει το καλοκαίρι. Γιατί ως τότε που θα έχουν μπει στο πετσί μας τα νέα οικονομικά μέτρα, θα έχει πυκνώσει τόσο πολύ που δεν είμαι σίγουρος ότι ο πιλότος θα έχει την εμπειρία να βρει τον διάδρομο προσγείωσης. Στο άλλο πρόσφατο νέφος πανικού που είχε σηκώσει η γρίπη των χοίρων, είχαμε κάνει τόσους κύκλους πάνω από τον προορισμό μας που προλάβαμε και μετρήσαμε πόσα σχολεία, εκκλησίες, περίπτερα και Citroën C3 έχουν τα Σπάτα. Και εκείνη ήταν μια απλή καταχνιά, ούτε τα ίδια τα γουρούνια δεν πρόλαβαν καλά καλά να φταρνιστούν και πέρασε - και ας φέσωσαν το δημόσιο προϋπολογισμό με χιλιάδες αχρησιμοποίητα εμβόλια για τη σύνθετή τους γρίπη που αποδείχτηκε ηπιότερη της απλής. Σκέψου τι κουρνιαχτό έχει να σηκωθεί τώρα που αλλάζει στ’ αλήθεια η καθημερινότητά μας, το μέλλον μας, το προσδόκιμο της ευτυχίας μας.
Είναι βέβαια γεγονός ότι από εποχής μεταπολίτευσης που έπεσαν τα πρώτα μπετά στην Αθήνα και μετά, έχουμε πήξει στα νέφη. Το πιο ξακουστό, η αιθαλομίχλη του Λεκανοπεδίου, που ήρθε να προσδώσει μια αίγλη σύγχρονου βιομηχανικού πολιτισμού στην βλαχοκατοικημένη μας πρωτεύουσα. Υπήρξε μια περίοδος που η αναφορά στα επίπεδά του ήταν αναπόσπαστο κομμάτι των δελτίων ειδήσεων και μόνιμη στήλη των εφημερίδων, εκεί, κάτω από τους ήλιους και τις στήλες υδραργύρου της πρόγνωσης του καιρού. Ύστερα συνηθίσαμε στην παρουσία του. Καταργήσαμε κάθε αναφορά σε αυτό και έπαψε να μας ενοχλεί όχι μόνο η ύπαρξή του, αλλά και η θύμηση της ύπαρξής του.
Το ίδιο κάνουμε και με όλα τα υπόλοιπα πράγματα που πάνε σύννεφο σ’ αυτή τη χώρα. Γκρινιάζουμε για λίγο καιρό, ύστερα τα συνηθίζουμε και είτε τα αποδεχόμαστε ως άλλο ένα κακό της μοίρας μας, είτε παύουμε να ασχολούμαστε για να μην ξύνουμε τις πληγές των ευθυνών μας. Έτσι μας βλέπω να κάνουμε και τώρα. Θα σκούζουμε σαν γριπιασμένα γουρούνια μέχρι να λιποθυμήσουμε και ύστερα θα γυρίσουμε στις παλιές, καλές συνήθειές μας. Τι και αν από την καπνιά ασφυκτιά ο τόπος εδώ και χρόνια; Φούμο στην Παιδεία, φούμο στην Υγεία, φούμο απ’ τις κλεψιές και τις ρεμούλες και τις αρπαχτές, τις μίζες, τα σκάνδαλα, τις σπατάλες, την ανικανότητα, την αδιαφορία - τέτοιο ντουμάνι που βγαίνει από τα σπλάχνα αυτού του κράτους, πώς να μην καρκινιάσει; Ένα κράτος καρκίνωμα που από τις τόσες μεταστάσεις έχασε με τον καιρό μία προς μία τις λειτουργικές του ικανότητες και να που έφτασε σε μια ημιθανή κατάσταση, ημιπαράλυτο, να μην μπορεί πια να αυτενεργήσει χωρίς τη βοήθεια άλλων.
Και τι περιμένατε δηλαδή να του κάνουν αυτοί οι άλλοι; Να του χαϊδέψουν απαλά τις μπούκλες και να του σιγοψιθυρίσουν ότι όλα θα πάνε καλά; Να του λιώσουν μια ασπιρίνη στο κουτάλι και να το σηκώσουν στα πόδια μήπως και καταφέρει να περπατήσει; Τι τους περάσατε; Από ‘κείνους που μπορείς να τους πουλήσεις φούμαρα; Δεν ξέρουν ότι με το που θα πάει να σηκωθεί, θα ξαναπέσει και θα ξαναφάει τα μούτρα του; Φυσικά και το ξέρουν. Γι’ αυτό και θα το λιώσουν στη ραδιενέργεια και στη χημειοθεραπεία μήπως και συρρικνώσουν τα ασυρρίκνωτα. Και θα λιώσεις μαζί κι εσύ και θα λιώσω κι εγώ και θα λιώσουμε όλοι μας. Γιατί είναι αργά πια να συνειδητοποιήσουμε ότι το κράτος που τόσο αρρώστησε, είσαι εσύ κι εγώ και όλοι μας.
Γιατί τόσα χρόνια, κάτω από τους ήλιους και τις στήλες υδραργύρου, πάψαμε να γράφουμε τα επίπεδα καρκινογόνων ουσιών που εξέπεμπε το κάθε έκτρωμα που ψηφίζαμε να μας κυβερνήσει. Αντ’ αυτού βάζαμε ωραίες φωτογραφίες με ποδοσφαιριστές, τηλεαστέρες και Τζούλιες. Γιατί όχι απλά μάθαμε να κλείνουμε τα ρουθούνια μας σε όλη αυτή τη μπόχα, αλλά αφήναμε κι εμείς καμιά κλανιά για να την εμπλουτίσουμε όταν δεν κοιτούσε κανείς: Κόβοντας απ’ τους φόρους, παρακαλώντας για ένα ρουσφέτι, χτίζοντας τα καμένα δάση, ψηφίζοντας για έναν διορισμό, σβήνοντας τις κλήσεις μας, λαδώνοντας για μια καλύτερη σειρά στο νοσοκομείο, δελεάζοντας με ιδιαίτερα το δάσκαλο του στούρνου μας για έναν βαθμό τριμήνου, παίζοντας πασιέντζες αντί να εξυπηρετούμε κόσμο στην υπηρεσία. Όλη αυτή η μπόχα που σε λιώνει τώρα ρε άμυαλε βρωμιάρη, είναι η συλλογή δέκα εκατομμυρίων κλανιών που ο ένας αμολούσε στη μούρη του άλλου, αφήνοντας ταυτόχρονα και ένα επιφώνημα υπερηφάνειας: «Ευωδιαστή ευωδιαστή!»
Αλλά αφού μόνος σου τα βγάζεις τα τρίπτυχα, καλό είναι να τα θυμάσαι κιόλας. Πώς πάει να δεις; Μαγκιά, κλανιά και κώλος φινιστρίνι. Στήσου τώρα και μη μιλάς. Και μπορεί να ηχεί παρόμοια, αλλά μη γελιέσαι. Το ΔΝΤ δεν είναι δονητής να τον περιφέρεις και να τον ανοιγοκλείνεις όπου και όποτε σου καπνίσει. Είναι το πλοίο της αγάπης, μιας σκληρής και άπονης αγάπης. Και ως πλοίο, ξέρει καλά από φινιστρίνια…
Απόλυτα σωστό off. Δυστυχώς αυτή είναι η μαύρη αλήθεια. Όποιος κατουράει στην θάλασσα το βρίσκει στο αλάτι. Πεστα για να μην ξεχνιόμαστε που και που. Και το απόγευμα είχα μια παρόμοια συζήτηση με ένα κοινό φίλο. Αλλα δυστυχώς το κριάρι αρνί δεν γίνεται!
Πες τα ρε off! Μόνο τα Ολυμπιακά έργα να σκεφτώ αυτή τη στιγμή, μου αρκούν για να αποκτήσω πίεση. “ΠΑΙΖΩ” Χρηματιστήριο!!! Άκου ρήμα! Παίξε… Παίξε ψηλά κι αγνάντευε κύριε απαυτέ μου. Φάε ντομάτα ολλανδίας τώρα. Πότε σκεφτήκαμε συλλογικά και κάναμε κάτι δημιουργικό, ουσιώδες και ωφέλιμο; Εμείς, για εμάς. Τι ανερμάτιστη πολυτέλεια να σκέφτεσαι ευρύτερα το μακρινό μέλλον του τόπου σου ενώ μπορείς να καβατζώσεις το κοντινό δικό σου αύριο! Ε να που σήμερα, ήρθε από μόνο του το μέλλον να μας συναντήσει ορεξάτο. Με συγκεκριμένο Συλλογικό Όραμα, Προγραμματισμό και Συνέπεια ο μελλοντολόγος. Άγνωστες λέξεις και έννοιες. Για πρώτη φορά δεν αδιαφορούμε για το μέλλον. Βλέπουμε μακριά, ξακάθαρα και σε βάθος χρόνου! Σιγά μην τα καταφέρναμε από μόνοι μας. Και γαμώ τις θέες, ε off; Ερε γκλαμ που έχει να πέσει…
Και πολύ φοβάμαι πως σε λιγάκι θα έχουμε τα ίδια και στο νησάκι μου. Διότι, όσο κι αν νομίζουμε εμείς οι Κύπριοι πως ζούμε σε μια χώρα που δεν επηρεάζεται τόσο από τις παγκόσμιες εξελίξεις, εμείς οι ίδιοι ενεργοποιούμε τους μηχανισμούς καταστροφής της χώρας, με πράξεις παρόμοιες με αυτές της προτελευταίας παραγράφου σου..
Μείνε εκεί που είσαι off.Μην κουνιέσαι καθόλου.Εδώ ο τόπος ζέχνει κ όλοι μας ασφυκτιούμε.Κ είμαστε ακόμα στην αρχή.Θα ζήσουμε στιγμές απείρου κάλους θα το δεις.Καλά να πάθουμε βέβαια,όπως πολύ εύστοχα παρατηρείς.Αφού τόσες δεκαετίες δεν βάλαμε μυαλό,ήρθε η ώρα να μας το "βάλουν".Παθαίνουμε ότι μας αξίζει,αυτό είναι σίγουρο.Ελπίζω μόνο,κάποια στιγμή,να ξαναμπεί η άνοιξη σε αυτή την έρμη χώρα και να έχουμε την ωριμότητα να μείνουμε εκεί.Όχι πια "Ελληνάρες".
Ωραία είναι εδώ φίλε Ανδρέα στο ρεστοράν στην άκρη του σύμπαντος, αλλά την ατμόσφαιρα ενός καλού τσιπουράδικου ή την τσίκνα μιας ψησταριάς δεν την βρίσκεις αλλού πέρα από την Ελλαδίτσα μας. Χώρια που μου λείπετε...
Εντάξει ρε φίλε και εσυ τώρα. Έλα το καλοκαίρι τράβα στα τσιπουράδικα σου στις ψαροταβέρνες σου,κανε και τα μπάνια σου δες και την οικογένεια ( πρώτα απο όλα),μάζεψε και αρκετό ήλιο να έχεις απόθεμα δίότι απο βροχή δεν πιστεύω να έχεις παράπονο; χα!χα!χα!
Σωστός ο Gaurakos.Έχει δίκιο.Ε τώρα αν σου λείπουμε τόσο πολύ πια,θα έρθουμε εμείς προς τα εκεί,με ένα πεντόκιλο τσιπουράκι παραμάσχαλα κ ένα λαχταριστό,καρβουνισμένο,τσικινισμένο αρνάκι,έτσι για τη μυρωδιά.
Δυστυχώς είναι όπως τα λές. Ο έλληνας εθελοτυφλεί. Παρακαλά τους βουλευτές για μια θέση στο δημόσιο ανταλάσσοντας τον διορισμό με ισόβια ψήφο στο κόμμα και τον 'εθνπατέρα', και την επόμενη φορά που θα βρεθεί σε συζήτηση θα καταριέται το δημόσιο που είναι απρόσωπο και απασχολεί ανίκανους και υπεράρυθμους καρεκλοκένταυρους.
Παραπονιέται για τις ουρές στην εφορία ενώ 'σπεύδει' να πληρώσει τα τέλη κυκλοφορίας την τελευταία μέρα (μαζί με ολους τους άλλους στην ουρά).
Εξοργίζεται με τους πυροσβέστες που 'άργησαν' να φτάσουν στο σπίτι του (κτισμένο παράνομα μέσα σε δάσική περιοχή) και τώρα το δάσος θα γίνει οικόπεδα. Φαρισαϊσμοί και ξενδιαντροπιές.
10 σχολια:
H χώρα θα σωθεί μόνο αν φύγουν οι έλληνες...
Απόλυτα σωστό off.
Δυστυχώς αυτή είναι η μαύρη αλήθεια.
Όποιος κατουράει στην θάλασσα το βρίσκει στο αλάτι.
Πεστα για να μην ξεχνιόμαστε που και που.
Και το απόγευμα είχα μια παρόμοια συζήτηση με ένα κοινό φίλο.
Αλλα δυστυχώς το κριάρι αρνί δεν γίνεται!
Πες τα ρε off! Μόνο τα Ολυμπιακά έργα να σκεφτώ αυτή τη στιγμή, μου αρκούν για να αποκτήσω πίεση. “ΠΑΙΖΩ” Χρηματιστήριο!!! Άκου ρήμα! Παίξε… Παίξε ψηλά κι αγνάντευε κύριε απαυτέ μου. Φάε ντομάτα ολλανδίας τώρα. Πότε σκεφτήκαμε συλλογικά και κάναμε κάτι δημιουργικό, ουσιώδες και ωφέλιμο; Εμείς, για εμάς. Τι ανερμάτιστη πολυτέλεια να σκέφτεσαι ευρύτερα το μακρινό μέλλον του τόπου σου ενώ μπορείς να καβατζώσεις το κοντινό δικό σου αύριο! Ε να που σήμερα, ήρθε από μόνο του το μέλλον να μας συναντήσει ορεξάτο. Με συγκεκριμένο Συλλογικό Όραμα, Προγραμματισμό και Συνέπεια ο μελλοντολόγος. Άγνωστες λέξεις και έννοιες. Για πρώτη φορά δεν αδιαφορούμε για το μέλλον. Βλέπουμε μακριά, ξακάθαρα και σε βάθος χρόνου! Σιγά μην τα καταφέρναμε από μόνοι μας. Και γαμώ τις θέες, ε off; Ερε γκλαμ που έχει να πέσει…
Συμφωνώ απολύτως αγαπητέ!
Και πολύ φοβάμαι πως σε λιγάκι θα έχουμε τα ίδια και στο νησάκι μου. Διότι, όσο κι αν νομίζουμε εμείς οι Κύπριοι πως ζούμε σε μια χώρα που δεν επηρεάζεται τόσο από τις παγκόσμιες εξελίξεις, εμείς οι ίδιοι ενεργοποιούμε τους μηχανισμούς καταστροφής της χώρας, με πράξεις παρόμοιες με αυτές της προτελευταίας παραγράφου σου..
Για να δούμε μέχρι πού θα πάει..
Μείνε εκεί που είσαι off.Μην κουνιέσαι καθόλου.Εδώ ο τόπος ζέχνει κ όλοι μας ασφυκτιούμε.Κ είμαστε ακόμα στην αρχή.Θα ζήσουμε στιγμές απείρου κάλους θα το δεις.Καλά να πάθουμε βέβαια,όπως πολύ εύστοχα παρατηρείς.Αφού τόσες δεκαετίες δεν βάλαμε μυαλό,ήρθε η ώρα να μας το "βάλουν".Παθαίνουμε ότι μας αξίζει,αυτό είναι σίγουρο.Ελπίζω μόνο,κάποια στιγμή,να ξαναμπεί η άνοιξη σε αυτή την έρμη χώρα και να έχουμε την ωριμότητα να μείνουμε εκεί.Όχι πια "Ελληνάρες".
Ωραία είναι εδώ φίλε Ανδρέα στο ρεστοράν στην άκρη του σύμπαντος, αλλά την ατμόσφαιρα ενός καλού τσιπουράδικου ή την τσίκνα μιας ψησταριάς δεν την βρίσκεις αλλού πέρα από την Ελλαδίτσα μας. Χώρια που μου λείπετε...
Εντάξει ρε φίλε και εσυ τώρα.
Έλα το καλοκαίρι τράβα στα τσιπουράδικα σου στις ψαροταβέρνες σου,κανε και τα μπάνια σου δες και την οικογένεια ( πρώτα απο όλα),μάζεψε και αρκετό ήλιο να έχεις απόθεμα δίότι απο βροχή δεν πιστεύω να έχεις παράπονο; χα!χα!χα!
Σωστός ο Gaurakos.Έχει δίκιο.Ε τώρα αν σου λείπουμε τόσο πολύ πια,θα έρθουμε εμείς προς τα εκεί,με ένα πεντόκιλο τσιπουράκι παραμάσχαλα κ ένα λαχταριστό,καρβουνισμένο,τσικινισμένο αρνάκι,έτσι για τη μυρωδιά.
Δυστυχώς είναι όπως τα λές. Ο έλληνας εθελοτυφλεί. Παρακαλά τους βουλευτές για μια θέση στο δημόσιο ανταλάσσοντας τον διορισμό με ισόβια ψήφο στο κόμμα και τον 'εθνπατέρα', και την επόμενη φορά που θα βρεθεί σε συζήτηση θα καταριέται το δημόσιο που είναι απρόσωπο και απασχολεί ανίκανους και υπεράρυθμους καρεκλοκένταυρους.
Παραπονιέται για τις ουρές στην εφορία ενώ 'σπεύδει' να πληρώσει τα τέλη κυκλοφορίας την τελευταία μέρα (μαζί με ολους τους άλλους στην ουρά).
Εξοργίζεται με τους πυροσβέστες που 'άργησαν' να φτάσουν στο σπίτι του (κτισμένο παράνομα μέσα σε δάσική περιοχή) και τώρα το δάσος θα γίνει οικόπεδα. Φαρισαϊσμοί και ξενδιαντροπιές.
Δεν σε κουράζω άλλο. Το έπιασες το νόημα.
Καλή δύναμη!
Μου άρεσαν το πνεύμα και τα παραδείγματά σου φίλε Κωνσταντίνε. Καλώς σε βρήκα!
ΜΙΛΑΡΕΣΥ
Δεν έχεις λογαριασμό; Επίλεξε "όνομα/διεύθυνση URL"
και άσε το δεύτερο πεδίο κενό. Μπορείς και ως ανώνυμος.