Ένας Αλβανός μετράει τα άστρα

Ένας από τους λόγους που αργά ή γρήγορα η έντυπη δημοσιογραφία θα μας αφήσει χρόνους, είναι και η αδυναμία της να παραθέσει την άμεση αντίδραση των αναγνωστών στην προβαλλόμενη είδηση ή άποψη, το feedback που λένε στο Κεφαλάρι. Γιατί, ας μη γελιόμαστε, ευκολότερα ταυτίζεται ο αραχτός μέσος αναγνώστης του πέρα καφενέ που αιωρείται κάπου μεταξύ εφημερίδας, τσιγάρου, πλακωτού και Πανάθας με τον ομοούσιό του αραχτό στον δώθε καφενέ που αιωρείται κάπου μεταξύ εφημερίδας, μπεγλεριού, κολτσίνας και Θρυλεολέο, παρά με τον καρασπουδαγμένο καραφλούλη γυαλάκια που ρόζιασε τα ακροδάκτυλά του στα πλήκτρα γράφοντας το κείμενο. Ναι μεν τα λέει ωραία ο λόγιος για τις διαβουλεύσεις για το μηχανισμό στήριξης από το ΔΝΤ, αλλά ακόμα πιο ωραία τα λέει ο συναγωνιστής του πέρα καφενέ με το σχόλιο «κουφάλες, Γιωργάκη δεν θέλατε, ας τσούξει τώρα η κωλάθρα σας». Η σοφία του κόσμου όλου σε μία πρόταση και ας μην έχει βγάλει την Πάντειο. Και ο Μακρυγιάννης όταν πρωτόπιασε κονδυλοφόρο στα χέρια του νόμισε ότι ήταν αξεσουάρ ακοντισμού της Playmobil για τον Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά έφτασε σε σημείο να τον αναγνωρίζει ο Σεφέρης ως δάσκαλό του.

Πάνω απ’ όλα βέβαια, τα σχόλια των αναγνωστών χρησιμεύουν ως μια πολύ άμεση δημοσκόπηση της κοινής γνώμης και κατ’ επέκταση ως μια χαρτογράφηση των τάσεων που διέπουν αυτή την κοινή γνώμη. Τουλάχιστον αυτής που ασχολείται με τα κοινά αρκετά ώστε να μπει στον κόπο να επισκεφθεί μια ειδησεογραφική ιστοσελίδα. Γι’ αυτό κι εγώ που ενημερώνομαι από το ίντερνετ, φροντίζω πάντα να υπάρχουν συνοδευτικά σχόλια για να βγω διπλά κερδισμένος: Και επαφή με τις εξελίξεις, και επαφή με τα τρεντ που επικρατούν ανά περιόδους στα μυαλά των συμπατριωτών μου - γεγονός που όντας θαμώνας του ρεστοράν στην άκρη του σύμπαντος αποδεικνύεται πολύ χρήσιμο για να μην αποκόπτομαι πλήρως από τις ρίζες μου.

Μια βόμβα και τα χίλια κομμάτια ενός 15χρονου παιδιού, συνθέτουν από μόνα τους το σκηνικό μιας τραγικής ιστορίας. Σε κάποιους ίσως να θύμισε τον 21χρονο Θάνο Αξαρλιάν που διαμέλισε ο Κουφοντίνας και η παρέα του στο κέντρο της Αθήνας, αντί του τότε υπουργού Γιάννη Παλαιοκρασσά που ήταν ο στόχος. Χαρακτηρίστηκε και αυτός ένα «κατά λάθος» θύμα, λες και τα υπόλοιπα θύματα κάθε δολοφόνου που κουκουλώνει τη δειλία του με έναν μανδύα ψευτοεπαναστατικών ιδεωδών, είναι τα σωστά. Ξεφεύγω όμως. Το θέμα είναι ότι τα ΜΜΕ βρήκαν θέμα. Τρομοκρατία και αίμα, σινιάλο να ξεθαφτεί το soundtrack του Speed στη χειρότερη, του Ρέκβιεμ για ένα Όνειρο στην καλύτερη. Και δεδομένης της ατυχίας του παιδιού να ανήκει στην κατηγορία του μετανάστη, πήρε προαγωγή σε θεματάρα. Αυτό το «Αφγανός μετανάστης» ή «προσφυγόπουλο απ’ το Αφγανιστάν» πρέπει να ακούστηκε περισσότερες φορές από το Βερνίκειο «γκολ ο Χαριστέας» μετά το Γαλλικό έπος.

Μπορεί βέβαια τα ΜΜΕ να είχαν τις καλύτερες προθέσεις. Να ήθελαν να τονίσουν την ειρωνεία πίσω από το γεγονός ότι μια οικογένεια δραπέτευσε από μια εμπόλεμη ζώνη για να χάσει το παιδί της στην ασφάλεια μιας προηγμένης Ευρωπαϊκής χώρας. Αν και δεν μπορώ να βάλω και το χέρι μου στη φωτιά γι’ αυτό. Που παρεμπιπτόντως είναι μια από εκείνες τις εκφράσεις που πολύ θα ήθελα να μάθω την προέλευσή τους: Σίγουρα θα την εμπνεύστηκε κάποιος πυρομανής μαζοχιστής που όποτε ήταν απόλυτα σίγουρος για κάτι, άναβε το τζάκι και έκανε μπάρμπεκιου σε δέκα δάχτυλα και μαλάξεις στο ενδέκατο. Η άλλη είναι το «βγαλ’ τη σκούφια σου και βάρα με». Και βγαλ’ τη σκούφια σου και βάρα με αν με θεωρείς πανίβλακα, αλλά περιγραφές του τύπου «στην περιοχή μένουν πολλοί μετανάστες ενώ δύο στενά πιο πάνω υπάρχει και ένα αυτοσχέδιο τζαμί» δεν καταλαβαίνω πόσο συνεισφέρουν στην ανάπτυξη του θέματος. Το οποίο αν θυμάμαι καλά, όταν ξεκίνησε το ρεπορτάζ αφορούσε την τυφλή βία της τρομοκρατίας. Η μετάλλαξή του σε αναφορές σε τζαμιά είναι πιο δραματική και από αυτή που υπέστη ο Μυγομπραντλ του Κρόνενμπεργκ.

Όχι τίποτε άλλο, αλλά αυτές οι αναφορές είναι τόσο αθώες όσο και τα ανάποδα μηνύματα στους δίσκους των Judas Priest και της Μαρινέλλας. Υποσυνείδητα προκαλούν τις μάζες να καταπιαστούν με τη σκοπιά που τους ιντριγκάρει περισσότερο. Και εδώ έρχεται σφήνα η τεράστια συνεισφορά των σχολίων των αναγνωστών ως εργαλείο δημοσκόπησης: Το ξεκινούν ωραία με έναν συλλογικό οδυρμό για το χαμό ενός παιδιού, το προχωρούν σε μια κατακραυγή κατά της τυφλής βίας, πασπαλίζουν με λίγη αντιεξουσιαστική και αντικομμουνιστική ρητορεία για να κωλοκάτσουν στους μετανάστες. Και όχι με τη συλλογιστική του ήθους που πρεσβεύουμε όντας μια χώρα που αναγκάζει τους μετανάστες της να ψάχνουν τα σκουπίδια για να ζήσουν, αλλά με μια συλλογιστική βγαλμένη από Ανδρεΐστικα σλόγκαν των 80s: Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες. Η Ελλάδα είναι ελληνική, πάρτε το χαμπάρι κουφάλες Αφγανοί. Και πρώτα απ’ όλα εσείς, κουφάλες Αλβανοί.

Αλλά είπα να μη συγχυστώ τότε, ταραχώδεις μέρες που ήτανε. Το άφησα να με προσπεράσει. Και εκεί που σέρφαρα αμέριμνος στο διαδίκτυο, έπεσα επάνω στην αναπαράσταση της 11χρονης Μύρτιδος. Ενός κοριτσιού που έζησε στην Αρχαία Αθήνα στο τέλος του 5ου αιώνα π.Χ. και πέθανε από τον τυφοειδή πυρετό που αφάνισε 50 χιλιάδες Αθηναίους. Το καλοδιατηρημένο της κρανίο και η εξέλιξη της τεχνολογίας, επέτρεψαν σε μια ομάδα επιστημόνων (με επικεφαλή τον καθηγητή μου Μανώλη Παπαγρηγοράκη) και καλλιτεχνών, να αναπλάσουν με ακρίβεια τη μορφή του κοριτσιού. Ένα κορίτσι που έζησε πριν από 2.500 χρόνια, ένα αρχαίο ελληνόπουλο, στέκεται ξαφνικά μπροστά μας. Είμαι ένας από τους άτυχους που δεν μπόρεσαν ακόμα να το δουν από κοντά, αλλά και μόνο που το φαντάζομαι με κυριεύει ένα δέος. Ανατριχιάζω. Όχι επειδή έχω κάποιο κόλλημα με την Αρχαία Ελλάδα, αντιθέτως, αλλά… Σκεφτόμουν κανά δυο λεπτά τι θα γράψω δίπλα στο «αλλά», μα είναι σαν να προσπαθείς να υπερασπιστείς την άποψη ότι το βραστό νερό είναι ζεστό.

Έκανα ένα γρήγορο scroll down για να μοιραστώ τον ενθουσιασμό μου με τους υπόλοιπους αναγνώστες. Τελικά το μετάνιωσα. Οι υπόλοιποι αναγνώστες δεν έδειχναν το ίδιο ενθουσιώδεις. Ενδεικτικά, κάποιος έγραψε: «Ειμαστε τυχερη που εχουμε και τα αρχαια αγαλματα και ξερουμε πως ηταν οι αρχαιοι Ελληνες Κ Ελληνιδες.....σαν αλβανιδα το κανανε το κοριτσακι, δικαιολογιστε αλλου τα χρηματα που σπαταλατε ...........». Ενυπόγραφα. Χωρίς ορθογραφικό λάθος στο όνομα. Ούτε στο επώνυμο. Θαύμασα τους υπερασπιστές των ιδανικών μας. Των καθαρόαιμων αρχαιοελληνικών ιδεωδών. Και αρχών. Και βαυκαλισμών. Ο πρώτος που μου ήρθε, εντελώς συνειρμικά: Οι Έλληνες είμαστε φιλόξενος λαός.

Φυσικά και είμαστε. Αρκεί βέβαια οι φιλοξενούμενοι να μας τα σκάνε χοντρά. Μην είναι τίποτα γύφτουλες ξεβαμμένοι βόρειοι που παραγγέλνουν μια χωριάτικη για τέσσερις. Και να μην προσβάλλουν την αισθητική μας. Σαν κάτι ξεφτιλισμένα Αγγλούρια που τριγυρνούν ξεβράκωτα και χαμουρεύονται στη μέση του δρόμου. Και όταν έρχονται εδώ να σέβονται τα έθιμα και τις πρακτικές μας. Ή ακόμα καλύτερα να τις ασπάζονται. Και να εγκαταλείπουν τις δικές τους. Τελείως. Να μη μαγειρεύουν χαζομάρες και γεμίζει η γειτονιά με τις βρωμομυρωδιές τους. Φασολάδα, μουσακά και γιουβαρλάκια κάθε μέρα. Να μη συζητούν στις γλώσσες τους στο λεωφορείο. Είναι κακόηχες και στραβομουτσουνιάζουμε. Και να προσεύχονται στο σαλόνι τους. Αν θέλουν τζαμιά και μιναρέδες να γυρίσουν σπίτια τους. Εδώ είμαστε χριστιανοί και δη ορθόδοξοι. Και να μην ερωτεύονται ελληνίδες. Θα μας μαγαρίσουν και τη ράτσα τώρα; Και πάνω απ’ όλα, δίπλα απ’ όλα και κάτω απ’ όλα, να μην κάνουν τις δουλειές που μας αρέσουν. Θα σφουγγαρίζουν, θα κλαδεύουν ελιές και θα οργώνουν. Και θα παίρνουν μόνο ό,τι μας περισσεύει. Γιατί αλλιώς θα αρχίσουμε να φωνάζουμε όλοι μαζί όπως οι βλάχοι στο South Park: They teerk eer jerbs!

Και μπορεί να σου θυμίζουν κάτι όλα αυτά, αλλά μη μου βιάζεσαι. Εγώ θα σε πάω ακόμα πιο παλιά, σε αυτά που δεν σου είπαν ποτέ. Θα σε πάω στην εποχή που οι Εβραίοι θησαύριζαν στην Αγγλία ως τοκογλύφοι, στα τέλη του 11ου αιώνα. Ο λαός τους φθονούσε αλλά τους είχε και ανάγκη, μιας και μπορούσαν να κάνουν αυτό που απαγόρευε σε όλους τους υπόλοιπους η Αγγλικανική Εκκλησία: να δανείζουν χρήματα. Με το φεουδαλικό σύστημα του Γουλιέλμου του Κατακτητή εν ισχύ από το 1066, όλα τα κτήματα είχαν περάσει στα χέρια του βασιλιά. Η φορολογία ήταν δυσβάσταχτη, ο κόσμος δεινοπαθούσε και οι Εβραίοι εκμεταλλευόμενοι το νομικό κενό ζούσαν πλουσιοπάροχα από τους τόκους. Ο αντισημιτισμός θέριευε, ιστορίες για Εβραίους που έσφαζαν μωρά και δηλητηρίαζαν πηγάδια μετατρέπονταν σε αστικούς μύθους, και με το σιγοντάρισμα της Εκκλησίας ο Εβραίος δαιμονοποιήθηκε. Η Αγγλία ήταν η πρώτη χώρα που τον παρασημοφόρησε με το υποχρεωτικό διακοσμητικό αστέρι στο πέτο. Οι σφαγές έγιναν σύνηθες φαινόμενο - το 1190 πάνω από εκατό Εβραίοι σφαγιάστηκαν στην πόλη του Γιορκ. Και εκατό χρόνια αργότερα, ο βασιλιάς Εδουάρδος Α’ τους απέλασε όλους από τη χώρα. Όλους. Η Καρατζαφέρεια ονείρωξη.

Και αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα. Η απέλαση των Εβραίων από την Ισπανία το 1492 και την Πορτογαλία το 1497, ήταν το αποκορύφωμα μιας περιόδου διώξεων θρησκευτικού χαρακτήρα με σαφές οικονομικό υπόβαθρο. Ο πλουτισμός των Εβραίων της Ιταλίας του 15ου αιώνα δια της συνήθους πρακτικής της τοκογλυφίας και ο αντισημιτισμός που καλλιεργούσε, οδήγησαν στη θέσπιση των νόμων Calimani, που υποχρέωναν τους Εβραίους να ζουν ομαδοποιημένα, να μην κυκλοφορούν ελεύθερα τις νύχτες και να φορούν ως διακριτικά το κίτρινο αστέρι και έναν κίτρινο μπερέ. Στη Βενετία οργανώθηκε η πρώτη κοινότητα Εβραίων που είχε ως στόχο το διαχωρισμό τους από τον γηγενή πληθυσμό της χώρας και της δόθηκε η ονομασία «γκέτο». Ελληνιστί, το έλκυσμα, το άχρηστο παραπροϊόν που παράγεται από την εκκαμίνευση ενός μετάλλου…

Και επειδή μακρηγόρησα, το αφήνω πάνω σας. Ψάξτε και θα ανακαλύψετε δεκάδες παρόμοια παραδείγματα προτού έρθουν στο προσκήνιο οι Ναζί και το έθνος που χαριστικά αποκαλούμε Γερμανούς και όχι Αρειοσφαγείς, που ως γνωστόν έχουν ως κύρια γνωρίσματα το να κουνιούνται πέρα δώθε στο ρυθμό ούνικων μουσικών πίνοντας μπύρες, να φορούν σανδάλια με άσπρες κάλτσες, να χαράσσουν ίσιους και φαρδείς δρόμους και να φτιάχνουν καλλυντικά από εκχυλίσματα Εβραίου. Όλα αυτά και ειδικά το τελευταίο μας τα έμαθε καλά το Χόλιγουντ, που βέβαια παρέλειψε να μας πει για τον Αμερικάνικο Αντιμεταναστευτικό Νόμο του 1924 που θεσπίστηκε από υποστηρικτές της Εθνικής Καθαρότητας, για το Συνέδριο της πόλης Εβιάν όπου 31 δυτικές χώρες αποφάσισαν να μη δεχτούν κανέναν Εβραίο πρόσφυγα από τους χιλιάδες που εγκατέλειπαν πανικόβλητοι τη Ναζιστική Γερμανία, για το συνέδριο των Βερμούδων όπου ΗΠΑ και Βρετανία αποφάσισαν να μη φιλοξενήσουν κανέναν Εβραίο διασωθέντα των Ναζιστικών θηριωδιών. Φιλόξενοι λαοί όλοι τους, όχι σαν τους θιασώτες του ξινολάχανου και της Löwenbräu.

Οι οποίοι ίσως και να μην αποδεικνύονταν τόσο ενδοτικοί στην Χιτλερική προπαγάνδα που έχριζε ως κύριους φταίχτες για τη μιζέρια του Γερμανικού λαού τους Εβραίους, αν δεν είχαν στο κεφάλι τους έγνοιες όπως την ανεργία που είχε εκτοξευτεί στο 20% και αν δεν κουβαλούσαν στις τσέπες τους χαρτονομίσματα του ενός δισεκατομμυρίου μάρκων μετά την υποτίμηση του νομίσματος το 1923. Και σου λέει, να φύγουν όλοι αν είναι να δούμε άσπρη μέρα. Να τους απαγορευτεί να έχουν δικές τους επιχειρήσεις, να τους αφαιρεθεί η ιθαγένεια, να μην μαγειρεύουν χαζομάρες και γεμίζει η γειτονιά με τις βρωμομυρωδιές τους, να μην μπορούν να παντρευτούν Γερμανίδες. Θα μας μαγαρίσουν και τη ράτσα τώρα; Juden raus!

Τι έχουν να μας διδάξουν όλα αυτά; Απολύτως τίποτα. Οι εποχές έχουν αλλάξει και όπως είπαμε εμείς είμαστε φιλόξενος λαός, όχι σαν κάτι Γερμανούς, Άγγλους, Ιταλούς, Γάλλους και Αμερικάνους. Το πολύ πολύ επειδή διανύουμε κι εμείς μια σφιχτοκώλικη οικονομικά περίοδο, να μοιράσουμε κανένα αυτοκολλητάκι στους Αλβανορουμανοαφγανούς μας και να τους πούμε να το φοράνε, έτσι, για να τους ξεχωρίζουμε. Άντε, το πολύ να τους ξαναστοιβάξουμε σε κανένα γήπεδο βρε αδερφέ. Και έτσι για το γαμώτο, να τους απαγορεύσουμε να μαγειρεύουν χαζομάρες να μη γεμίζει η γειτονιά με τις βρωμομυρωδιές τους. Μήπως φιλοτιμηθούν και φύγουν από μόνοι τους και δούμε κι εμείς μια άσπρη μέρα.


Links
Αναπλάθουν το πρόσωπο της αρχαίας Αθηναίας
Επειτα από 2.500 χρόνια η νεαρή Αθηναία Μύρτις «ξαναζεί» 
Ο Περιπλανώμενος Εβραίος 
Συνέδριο της Εβιάν 


ΥΓ: Και για να ξεχαστούμε λίγο, θυμίζω ότι το καλύτερο φάρμακο για την ανέχεια είναι το γέλιο. Και ας teek eer jerbs!