Ο πόλεμος των τόρεντ - συνέχεια...

Kάποιοι μπορεί να αρέσκονται στο να περιμένουν από την προώθηση της δισκογραφικής και τα σκυλογούστα του κάθε σταθμού να τους επιβάλλουν τι θα τους αρέσει με τις χιλιάδες επαναλήψεις, αλλά δεν είναι όλοι έτσι. Είναι και ο λόγος που κάνει πλατινένιο δίσκο κάθε καρυδιάς καρύδι που τυχαίνει να έχει ωραίο μπούστο και δεν μπορώ να πιστέψω ότι ένας άνθρωπος με το δικό σου επίπεδο φίλε Μπλόγκι, θεωρεί αποδεκτές τις 20-30 χιλιάδες πωλήσεις όλων αυτών των "έργων" που σφύζουν από κακογουστιά και μετριότητα. Πλατινένιοι...

Γιατί σου τα 'πα τώρα όλα αυτά;

Γιατί οι 9 στους 10 καλλιτέχνες που ακούω έχουν airplay ενός τραγουδιού το χρόνο στην Ελλάδα και αυτό σε πολύ συγκεκριμένες εκπομπές που πρέπει να είσαι μάγος και ξενύχτης για να τις πετύχεις.

Γιατί αν δεν υπήρχε το file-sharing οι δισκογραφικές εταιρείες των Porcupine Tree, των Murder By Death, των Built To Spill ή των Mars Volta δεν θα είχαν πάρει ούτε ευρώ απο την τσέπη μου μιας και δεν θα τους είχα ανακαλύψει ποτέ. Ο Χατζηγιάννης θα τα 'παιρνε όμως από πάρα πολλούς άλλους ετσι κι αλλιώς. Και από τον ΟΤΕ, βεβαίως. (Κοίτα να δεις που τον πλήρωσες και ας σου γυρνάει τ' άντερα ρε Μπλόγκι.) Πάμπολλοι άγνωστοι καλλιτέχνες θα έμεναν για πάντα στην αφάνεια χωρίς τη συνδρομή του διαδικτύου. Μια νοερή αναδρομή 5-6 χρόνια πίσω θα σε πείσει συγκρίνοντας τη μουσική πολυμορφία του σήμερα με αυτή του τότε.


Επίσης θα μείνεις έκπληκτος με τις γνώσεις και παραστάσεις του παγκόσμιου κινηματογράφου που έχουν στις μέρες μας οι έφηβοι - και δεν αναφέρομαι σε αυτόν του σύγχρονου χολιγουντιανού εκτρώματος. Στα χρόνια της δικής μου εφηβείας θα έπρεπε να είσαι πολύ ψαγμένος για να τις κατέχεις. Η συνεισφορά του file-sharing σε αυτό; Τεράστια.

Γιατί πιστεύω ότι μια κοινωνία που σέβεται τον πολιτισμό θα έπρεπε να προσφέρει στα παιδιά όλων μας την ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με τον καλλιτεχνικό και πνευματικό πολιτισμό του Γουελς, του Φελίνι, του Joseph Heller, του Καζαντζάκη και του Ξυλούρη χωρίς να χρειαστεί να πληρώσουν. Αντ' αυτού τους παρέχει δωρεάν και τα γαλουχεί μέσω ραδιοφώνου και τηλεόρασης τον πολιτισμό της Βανδή, του Μαζωνάκη, του Καληνυχτα Ζωή και του Ωϊμέ Αγάπη μου.


Αν είναι τα τόρεντς να καλύπτουν αυτό το κενό με μόνη παράπλευρη απώλεια τα ελάχιστα -κατ' εμέ- διαφυγόντα κέρδη των εταιρειών, είναι ενα τίμημα που οι κοινωνίες θα πρέπει να αποδεχτούν. Εκτός και αν μπορούν να βρουν έναν άλλο τρόπο κάλυψής του. Και γιατί θεωρώ ελάχιστα τα διαφυγόντα κέρδη; Γιατί το file-sharing δημιούργησε μια τεράστια ζήτηση για πολλές μορφές τέχνης (παλιό σινεμά, ξένες τηλεοπτικές σειρές, μουσικές μπάντες από κάθε γωνιά του πλανήτη), την οποία καλούνται να καλύψουν και τις περισσότερες φορές καλύπτουν οι εταιρείες. Έτσι μπορεί να χάνουν έσοδα από την χιλιοπροβεβλημένη στάρλετ, κερδίζουν όμως από ένα σωρό άλλες πλευρές που στην προ-ιντερνετική εποχή δεν θα διανοούνταν καν. Απλά, όπως έλεγε και ο Χάρρυ Κλυνν, για κάθε εταιρεία ισχύει ως κανόνας το "τα σα μα και τα μα μάσα τα". Δεν μπορούν να έχουν και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο.

Και ένα παραδειγματάκι. Όσο και αν δεν θέλουν να το παραδεχτούν στο abc, το κατέβασμα του Lost την επομένη της προβολής του από εκατομμύρια χρήστες στο διαδίκτυο, μεταφράζεται σε χιλιάδες περισσότερες πωλήσεις dvd απ' ότι αν περίμεναν να προβληθεί (και αν) σε κάθε χώρα ξεχωριστά. Τώρα όμως που η σειρά γιγαντώθηκε χάρη στο file-sharing, γκρινιάζουν για τα διαφυγόντα κέρδη από τις διαφημίσεις. Αχαριστία.